جامعه مدنی نیازمند فعالیت هنری و فعالیت هنری نیازمند تشکیلات است. تشکیلات حامی هنرمندان می‏بایست تقویت‎کننده‏ی ابعاد گوناگون آماده‏سازی بستر فعالیت، تولید و عرضه و مدافع حقوق آنان در این جهان باشد. هنرهای تجسمی در کنار تئاتر برخلاف حوزه‏های دیگر هنری وابستگی اقتصادی بسیاری به دولت دارد. این هنرها به دلیل نداشتن سود دهی قابل قبول برای هنرمندان و نیز فقدان ساختارهای قدرتمند غیر دولتی در عرصه تولید، اجرا و عرضه به صورت قابل توجّهی نیازمند کمک‏های دولتی هستند. در این تحقیق سعی شده تا با مطالعه فعالیت دولت-های بعد از انقلاب اسلامی ایران به ارزیابی اقدامات مفیدی که دولت¬ها برای توسعه و بهبود شرایط هنرهای تجسمی انجام داده¬اند بپردازد. به صورت موردی این پژوهش بر دوسالانه¬های نقاشی تمرکز کرده و در کنار بررسی وضعیت هنرهای تجسمی به صورت کلی به روند برگزاری دوسالانه‏ها پرداخته است. محدوده زمانی این پژوهش دوره¬های دولت انقلاب، دولت سازندگی، اصلاحات و اصول¬گرایی است. روش این تحقیق اسنادی و به صورت تحلیل روند می¬باشد. این تحقیق نشان می دهد که در هردوره به چه میزان به هنرهای تجسمی توجه شده و برنامه¬های دولت¬ها برای این شاخه از هنرها چه بوده است. همچنین نشان می دهد که در دوره اصلاحات که مدیریت هنرهای تجسمی با دکتر علیرضا سمیع آذر بوده است به دوسالانه¬های بیشتر از هر زمان دیگری توجه شده است.