چکیده: مقدمه: علارغم وجود روش های درمانی متنوع روان شناختی برای درمان اختلال استرس پس از ضربه ، فراتحلیل ها نشان می دهند که هنوز هم تعداد قابل توجهی از بیماران مبتلا به ptsd ، به این درمان ها پاسخ نمی دهند و یا بهبودی نسبتا کمی را نشان می دهند. بنابراین پژوهش حاضر به منظور " تعیین اثربخشی طرح واره درمانی بر درمان جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از ضربه: کاهش علائم تجربه مجدد، بیش انگیختگی و کرختی هیجانی" پایه ریزی و اجرا شده است، تا از این طریق اثربخشی این شیوه درمانی نوپا را، برای اختلالی که مزمن و مقاوم به درمان های روان شناختی گذشته است را ارزیابی نماید.روش تحقیق، طرح تجربی تک موردی از نوع خط پایه a-b ، ابزار پژوهش پرسشنامه فرم کوتاه طر ح واره یانگ، پرسشنامه جبران یانگ، پرسشنامه اجتناب یانگ – رای، پرسشنامه بالینی چند محوری میلون، مقیاس اجرایی بالینی اختلال استرس پس از ضربه، مقیاس می سی سی پی برای اختلال استرس پس از ضربه، مصاحبه تشخیصی جامع بین المللی. روش نمونه گیری، نمونه دردسترس هدفمند، حجم نمونه(3=n)، پروتکل درمانی:21 جلسه درمان برای هرآزمودنی و دوره پیگیری دو ماهه، ابزارهای آماری: میانگین، تغییر ظریب پایا، خطای استاندارد تفاوت ودرصد بهبود بالینی یافته ها: یافته ها نشان می دهد که طرح واره درمانی در رسیدن به آماج درمانی موفق، و انجام آن کاهش علائم ptsd را به همراه داشته است، این درمان همچنین باعث کاهش شدت فعالیت طرحواره های ناسازگار در بیماران ptsd شده و دوره پیگیری روند درمان نشان از دوام دستاوردهای درمان دارد نتیجه گیری: نظر به این که علائم ptsd بسیار پایداری بوده و متغیر های شخصی در ایجاد و رشد و ابقاء آنها نقش موثری دارد و از سویی این عوامل، مرتبط با روابط ناسازگار پیش از ضربه اند، که در ایجاد طرح واره های ناسازگار اولیه نقش دارند، طرح واره درمانی با آماج قرار دادن ریشه های رشدی اختلال و بازسازی طرح واره های ناسازگار، قادر به درمان پایدار علائم ptsd و کاهش شدت فعالیت طرح واره های ناسازگار در بیماران ptsd شده است کلیدواژه ها: طرح واره درمانی، بیش انگیخگی، تجربه مجدد، کرختی هیجانی، ptsd ، جانباز، اثربخشی.