زیست پذیری از جمله مفاهیم جدید شهرسازی است که به مناسب بودن محیط شهری برای زندگی انسانها می پردازد. این مفهوم که کیفیتی فیزیکی- اجتماعی است، شدیدا تحت تاثیر شرایط فضاهای عمومی و مکانهایی است که مردم در آنها با یکدیگر و با محیط ارتباط برقرار می کنند. برطبق این نظریه، محیط مصنوع روابط میان مردم، فرصتهای ایجاد ارتباط و عمق این روابط را تحت تاثیر قرار می دهد. مقایسه مفهوم زیست پذیری با شرایط محله های شهری ایران نشان می دهد که در بسیاری از شهرهای ایران محله زیست پذیر یا وجود ندارد و یا به شدت کمرنگ شده است. در حال حاضر برنامه های توسعه شهری کشورمان در گسستی عمیق با سنت گذشته خود، آنچنانکه باید به نقش کالبد شهری در ایجاد زیست پذیری توجه ندارد و به تبع آن فضای محلات نتوانسته باعث تشویق مردم به حضور در فضاهای عمومی و ایجاد تعاملات اجتماعی گردد. از این رو مطالعه ادبیات زیست پذیری و بررسی وضعیت موجود براساس مولفه های کالبدی آن در جهت پر رنگ کردن نقاط قوت موجود و ارائه راهکارجهت برطرف کردن نواقص ، امری است که می تواند جهت بهبود طرحهای شهری و توجه به شهرسازی انسان مدار ، موثر واقع گردد. هدف از پژوهش حاضر معرفی مفهوم زیست پذیری ، شناخت مولفه های کالبدی مرتبط و ارزیابی آن در محله پشت پارک شهرشیراز می باشد تا از این طریق بتوان بستری مناسب جهت ارتقای کارکردی و کالبدی محیط شهری فراهم آید. در مقاله حاضر سعی شده از طریق مطالعه اسنادی و کتابخانه ای، مولفه های کالبدی استخراج شده و سپس با استفاده از روش پرسشنامه و مطالعات میدانی،نظر ساکنان محله و کارشناسان شهری در خصوص مولفه های ذهنی و عینی زیست پذیری پرسیده شود. در نهایت پس از تلفیق این معیارها با استفاده از وزن حاصل از ahp، میزان زیست پذیری محله مشخص گردیده است.نتایج نشان می دهد که مولفه های تاثیرگذار بر زیست پذیری را می توان درچهار دسته تقسیم بندی کردو همچنین میزان زیست پذیری این محلهدر حد متوسط قرار دارد و برای افزایش آن باید به پارک محله ، میدانهایی برای گرد همایی، مرکز گرایی و حاشیه سازی رودخانه خشک توجه نمود.