هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین مسئولیت پذیری تربیت دینی والدین و هوش معنوی فرزندان با پیشرفت تحصیلی آنها در دوره اطاعت و مشورت است. این پژوهش از نوع کمی- توصیفی و در مقوله پژوهش های همبستگی می باشد. جامعه آماری این پژوهش دانش آموزان مدارس ناحیه 2 شهر کرمان بوده و حجم نمونه به روش نمونه گیری خوشه ای جند مرحله ای 384 نفر در نظر گرفته شد وبرای جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانه ای و میدانی ( پرسشنامه مسئولیت پذیری تربیت دینی والدین در دوره اطاعت و مشورت محقق ساخته که روایی محتوایی آن برابر با 91/0و پایایی ضریت آلفای کرونباخ برابر با 789/0 و پرسشنامه هوش معنوی بدیع و همکاران (1389) که از اعتبار و پایایی مناسبی برخوردار می باشدو معدل دانش آموزان به عنوان شاخص پیشرفت تحصیلی) استفاده شده است. به منظور تحلیل داده های به دست آمده علاوه بر روش های توصیفی میانگین و انحراف معیار متغییرها، ازروش تحلیل مسیر و اسپیرمن استفاده شد با توجه به نتایج به دست آمده رابطه معنا داری بین مسئولیت پذیری تربیت دینی والدین با هوش معنوی، مسئولیت پذیری تربیت دینی والدین با پیشرفت تحصیلی ، هوش معنوی با پیشرفت تحصیلی در دوره اطاعت و مشورت می باشد به طوری که میزان رابطه بین این دو متغییرها در گروه پسران بیشتر از گروه دختران و در دوره مشورت بیشتر از دوره اطاعت ارزیابی شد. همچنین بین این دو متغییر ها باشرط ثابت نگه داشتن ویژگی های جمعیت شناختی والدین( جنس، تحصیلات و شغل ) به صورت جداگانه و همزمان رابطه معنا داری وجود دارد.