کشور ایران، با اینکه 1/1 درصد از مساحت خشکی های جهان را به خود اختصاص داده، فقط 34 صدم درصد از آبهای موجود در آن را در اختیار دارد. به نظر می رسد در این کشور که علاوه بر محدودیت بالقوه منابع آب، افزایش جمعیت و بالا رفتن سطح رفاه افزایش مصرف آب را بدنبال داشته است، توجه به مسائل زیست محیطی به حاشیه رانده شده باشد. در ایران روش استاندارد مورد قبول برای تعیین دبی زیست محیطی روشی هیدرولوژیکی موسوم به تنانت می باشد که در این مطالعه مشاهده شد استفاده از این روش با تخریب محیط اکولوژیکی رودخانه برابر است. بنابراین معرفی روشی مناسب برای تعیین جریان زیست محیطی ضروری است. در این پژوهش با توجه به بخشی از توصیه های روش اجزای سازنده (bbm) به معرفی رژیم اکولوژیکی پرداخته شد که نه تنها حفاظت از موجودات زنده درون رودخانه را در نظر می گیرد بلکه به نگهداری سایر اجزای اکوسیستم رودخانه از قبیل مورفولوژی بستر، شکل آبراهه و پوشش گیاهی اطراف رودخانه می پردازد. در این پایان نامه جریان های حداقل مورد نیاز برای زنده مانی موجودات زنده در رودخانه، جریان های سیلابی کوچک برای حفظ مورفولوژی بستر رودخانه و در نهایت جریان های سیلابی بزرگ برای نگهداری شکل آبراهه و پوشش گیاهی اطراف رودخانه به عنوان مهمترین اجزای رژیم هیدرولوژیکی در نظر گرفته شدند. برای محاسبه جریان حداقل زیست محیطی چهار روش مبتنی بر هیدرولیک و هیدرولوژی جریان (تنانت، q95% و محیط خیس شده با دو الگوریتم متفاوت شیب منحنی و حداکثر انحنا) مورد بررسی قرار گرفتند و پس از مقایسه، روش هیدرولیکی به عنوان بهترین روش انتخاب گردید. پس از محاسبه حداقل دبی زیست محیطی، جریان های سیلابی نیز با تعریف معیارهایی مبتنی بر هیدرولیک و هیدرولوژی رودخانه مورد مطالعه تعیین شدند که در نهایت منجر به معرفی رژیم اکولوژیکی برای رودخانه مورد نظر گردید.