این تحقیق تلاشی است در جهت بررسی مبانی مشروعیت دولت تیموریان. مشروعیت، همان توجیه عقلانی و قانونیت زمامداران برای اعمال حکومت بر مردم و نیز اطاعت شهروندان از آنان می باشد.پیدایی تیمور و جانشینانش سرآغاز دوره تازه ای در تاریخ ایران و آسیای مرکزی شد. شاهان تیموری که با زور و شمشیر قدرت را به دست گرفته بودند، بر این امر واقف بودند که اگر چه شمشیر و زور قدرت می آورد اما این مشروعیت است که موجب تداوم و توفیقات حکومتی خواهد بود. از این رو حفظ و تحکیم سلطنت، مقابله با بحران و مشکلات سیاسی ناشی از تزلزل قدرت و نیز فائق آمدن بر برخی از چالش های مشروعیتی، دغدغه ی اصلی آنان محسوب می شد. سلاطین و نظریه پردازان حکومتی این مقطع از تمام ابزارهای مشروعیتی، جهت حفظ و تحکیم پایه های قدرت خویش و غلبه بر موانع سیاسی و مشکلات احتمالی بهره بردند. در همین راستا پژوهش حاضر به روش توصیفی – تحلیلی و با استفاده از منابع معتبر تاریخی، دلایل و زمینه های کاربرد مشروعیت، اعم از ملی، سیاسی و مذهبیتوسط تیموریان را مورد بررسی قرار می دهد.این تحقیق بنیان هایی که تیموریان در زمینه ی مشروعیت مناطق مختلف نظیر الوس جغتای، ایران، عراق، آناتولی، شام و عثمانی مورد استفاده قرار دادند را بررسی می کند. همچنین الگوهایی را که آنان برای مشروعیت سازی مورد بهره برداری قرار دادند، ذکرمی کند و نقش گروه های مختلف نظیر علما، مورخان و شاعران را در کنار سلاطین تیموری در شکل گیری مشروعیت ترسیم می نماید. در نهایت نیز موانع و مشکلاتی را که تیموریان در این راه با آن مواجه بودند بیان می دارد. پژوهش حاضر توضیح می دهد که دولت تیموریان نیز مانند دولت های دیگر تلاش می کند که سلطه و اقتدار خود را از طریق مشروعیت حفظ کند. آنان برای آن که نظام سیاسی شان تداوم داشته باشد، در عرصه های مختلف، مشروعیت سازی کردند. دغدغه مشروعیت و روش های نهادینه کردن آن، تیموریان را وادار کرد تا از مورخان، شاعران، علما و غیره برای اثبات مشروعیت خویش بهره گیرند.