حکومت تیموری برای حفظ و تحکیم سلطنت خود، مقابله با بحران¬ها و چالش¬های مشروعیتی که دغدغه¬ی اصلی صاحبان قدرت در این دوره محسوب می¬شد از هر وسیله¬ای برای مشروعیت بخشیدن به وضعیت خود بهره بردند؛ بنابراین از آنجا که حاکمان تیموری خود هنردوست بودند و هنر نقاشی به عنوان بخش جدایی ناپذیر از فرهنگ جامعه، همچنین به دلیل تأثیر گذاری بیشتر بر بیننده تحت حمایت آن¬ها به مرحله¬ی شکوفایی رسید بدین سبب در این زمینه آثاری از خود برجای گذاشتند که دنیایی از مفاهیم را در بر داشت و دارای مضامینی چون عناصر ملی، هویت ایرانی، عدالت، شکوه و قدرت، تبارسازی، مذهب و اعتقادات حاکم بر جامعه بود تا حکومت خود را مورد قبول و متمایز نشان دهند در واقع از نیروی هنرمندان در جلوه دادن حکومت خود به عنوان قدرت برتر بهره بردند، و با استفاده از این آثار نهضت هنری را به وجود آوردند که دوره¬های بعد را نیز تحت تأثیر قرار داد در همین راستا پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی، و استفاده از منابع تاریخی و هنری در پی آن است که ارتباط بین تحولات سیاسی، مذهبی و آثار نقاشی در دوره¬ی مربوطه، هم-چنین دلیل علاقه مندی فرمانروایان تیموری به " نقاشی" و اینکه روش حاکمان در بهره گرفتن از هنر " نقاشی" برای مشروعیت بخشیدن به حکومت خود چگونه بوده است را مورد بررسی قرار دهد و با توجه به 46 نقاشی که در این دوره از نظر سیاسی و مذهبی مورد بررسی قرار داده شد پی بردیم که هنرمندان به سفارش حاکمان تیموری موضوع این آثار را با سیاست، مذهب و متناسب با ارزشهای ایرانی و اسلامی موجود در جامعه هماهنگ کردند تا به مشروعیت برسند.