اتصالات لوله ای از حساس ترین بخش های یک سکوی فراساحلی است. عدم دقت کافی در طراحی این المان ها خسارات جبران ناپذیری به کل سازه وارد خواهد کرد. در تمامی روش های طراحی یک المان، شناخت و محاسبه دو پارامتر بار و مقاومت ضروری است. با توجه به این که این المان ها در معرض بارهای محیطی تصادفی ناشی از امواج و باد قرار دارند، لذا مقدار معینی از بار را نمی توان در طراحی این المان ها در نظر گرفت. مولفه مقاومتی نیز با توجه به وجود خطای انسانی نمی-تواند مقداری معین داشته باشد. با این تفاسیر وجود عدم قطعیت در طراحی این المان ها امر بدیهی و مشهود است. ضوابط طراحی و الزامات کنترل ایمنی برای یک المان، فقط بخشی از ارزیابی ایمنی یا خطر کامل است. بر طبق گزارش ها، کمتر از 10 درصد گسیختگی سازه ها، به دلیل تجاوز بار طراحی از مقاومت، با در نظر گرفتن کنترل های طراحی روتین است. تصمیم گیری منطقی بر اساس ریسک با در نظر گرفتن عدم قطعیت های دخیل، تعریفی است که در مراجع برای مفهوم مهندسی عنوان شده است. بسیاری از گسیختگی های سازه ای به دلیل خطای انسانی است. این خطا ها شامل خطاهای مدل سازی در تحلیل، اشتباهات محاسباتی در تخمین بار و مقاومت، ارتباط ضعیف بین طرح هندسی و ساخت، مصالح معیوب یا کنترل کیفیت ضعیف و اشتباهات مربوط به تعمیر و نگهداری در مرحله ساخت و ... است. اتخاذ رویکردی برای کاهش این خطا ها و عدم قطعیت ها درروند طراحی، سبب بهینه و ایمن شدن طرح می شود. یک طرح وقتی بهینه است که حداکثر بار اعمال شده به عضو بسیار نزدیک مقاومت آن باشد. در این تحقیق مود گسیختگی در نظر گرفته شده تسلیم است. با رویکرد قابلیت اعتماد و در نظر گرفتن تمام عدم قطعیت های مربوط به مقاومت استاتیکی اتصال و بارگذاری آن، ضریب اطمینان بهینه برای اتصالات تعیین خواهد شد.