چکیده: ازمسائل مهم مطرح درحقوق بشر چه در سطح بین الملل و چه در حقوق موضوعه ایران، بحث حمایت وتضمین رعایت حقوق شهروندان اقلیت ها ودر رأس آن اقلیت های زبانی که بیشترین تنوع اقلیتی ایران است.مسأله سازوکارهای تضمین حقوق اقلیت های زبانی ومباحث گسترده ی کنوانسیونهای بین المللی وقوانین داخلی مشمول این گفتار ، سبب نگرش ها و تفاسیر متفاوت حقوقدانان وصاحبان قدرت (حاکمیت )به این کنوانسیونها و قوانین گردیده است. قواعد وپروتکل ها ی حمایتی کنوانسیونها و قوانین داخلی در جهت حذف کلیه ی اشکال تبعیض و کنوانسیون منع و مجازات تفکیک گرایی زبانی در چارچوبی فردی ،جمعی وگروهی تنظیم گردیده و بیانگر قواعدی حمایتی در جهت تأمین خواسته های دیگر اقلیت ها افزون بر اقلیت های زبانی نیز می باشد . امروزه در نظام های حقوقی مختلف ، چه در سطح بین الملل و چه در سطح داخلی ، حکومت ها خواسته یا ناخواسته درتلاش برای اعطای حقوق برابر یا انعطاف پذیر(حتی با حفظ ظاهر)به اقلیت ها جهت کاسته شدن مخاصمات در درون جامعه ی خود می باشند.بررسی مسائل مختلف و موارد پیش آمده در برخی کشورها نشان می دهد که عظم و توجه وگسترش حمایت از حقوق اقلیت های زبانی ،سبب گسترش و پیشبرد صلح ، کمتر شدن مخاصمات و تنش های بین اقلیت و اکثریت و با دست یابی طرفین به راه های مسالمت آمیز حقوقی برای حل مناقشات گردیده است . البته محدودیت هایی وجود دارد ، تازمانی که معضلات سیاسی و دیدگاه امنیتی به صورت زیربنایی در داخل کشور حل نشود ،کوشش های صوری قوای سه گانه در راستای ساماندهی حقوق اقلیت ها اعم از زبانی ،مذهبی ،نژادی و... نمی تواند و نخواهد توانست به موفقیت نایل شود. واژگان کلیدی:قانون اساسی ، حقوق بشر ، حقوق شهروندی ،اعلامیه حقوق بشر ، اقلیت ها ، زبان ، حقوق اقلیت های زبانی