برنامه ریزی فعالیتی برای هدایت آینده است، بنابراین به شدت به گذشته و حال مقید شده است . از طرفی دیگر برنامه ریزان همواره خواستار ابزاری بوده اند که قابلیت های تحلیل ، حل مساله و تصمیم گیری آن ها را افزایش دهد ، مدلسازی شهری بایستی به عنوان ابزاری برای افزایش قدرت تحلیل تصمیم سازان و برنامه ریزان می تواند در خدمت علمی تر کردن فرایند برنامه ریزی قرار گیرد. در این تحقیق با استفاده از ارزیابی چند معیاری (mce) سناریوهای مختلف رشد شهر ساخته شد . از مدل ترکیبی زنجیره های مارکوف و سلول های خودکار به منظور پیش بینی تحولات کاربری زمین استفاده شده است. پیش بینی گسترش فیزیکی شهر اهواز از این روش ، حاکی از انطباق 85 درصدی با واقعیت بوده و بیانگر پیروی کلانشهر اهواز از الگوی رشد پراکنده (sprawl) است .