چکیده: یکی از مسائل مورد بحث در نظام های حقوقی معاصر از یک طرف و در آیین دادرسی کیفری داخلی و بین المللی از سوی دیگر، مسئله دادرسی غیابی است . هر کدام از نظام های دادرسی کیفری برای مجاز یا ممنوع دانستن محاکمات غیابی ، دلایل و توجیهاتی دارند. قانون آیین دادرسی کیفری ایران دادرسی غیابی را بدون محدودیت - به استثناء جرایم حق اللهی - در همه جرایم پیش بینی نموده است و تضمین و معیاری را هم مدنظر قرار نداده و به نظر می رسد در جرایم جزئی توسل به آن نباید ممنوع باشد لکن در جرایم مهم به ویژه جرایم جنایی باید همراه با محدودیت هایی باشد. لذا نتیجه حاصل از مباحث فوق می تواند راهنمای قانون گذار در تصویب مقررات مربوط به نحوه برگزاری محاکمات غیابی ، آثار آن و نزدیک کردن قوانین به معیارهای قواعد معاهداتی بین المللی در این زمینه باشد.