مطابق بررسی های زلزله شناسی و زمین شناسی، در طی یک زمین لرزه گسیختگی در تمام پهنه ی گسلش رخ نداده، و به یک یا چند قطعه از پهنه گسلش محدود می شود. یکی از عناصر اساسی در برآورد بزرگای یک زمین لرزه احتمالی در آینده، برآورد طول قطعه های گسلی لرزه زا است، از این رو اولین گام در به کار گیری گسل های جنبا برای ارزیابی خطر زمین لرزه در یک منطقه، شناسایی قطعه های مختلفی است که هر یک به تنهایی در طی یک رویداد زمین لرزه گسیخته می شود. روش های متعددی برای قطعه بندی پهنه های گسلش به کار می روند که متداول ترین آن ها عبارتند از بررسی ناپیوستگی های هندسی، مطالعه داده های لرزه ای، فعالیت های لرزه ای گذشته، بررسی مقدار گسلش های لرزه زا و خزش گسلی، محاسبه بعد فرکتالی، بررسی-های مورفوتکتونیکی. در این تحقیق قطعه بندی پهنه گسلش نای بندان، مورد بررسی قرار گرفته است. این پهنه ی گسلش در ایران مرکزی، با راستای شمالی-جنوبی قرار گرفته است. ما در این تحقیق از مشاهدات گسل خوردگی، مطالعه عکس های ماهواره ای و هوایی و همچنین مشاهدات صحراییبرای ارزیابی فعالیت گسل در چارچوب نایبندان استفاده کردیم. با استفاده از ویژگی های مورفوتکتونیکی و جهت اثر سطحی گسل چهار قطعه ساختاری را تعریف کردیم. پهنه گسلش نای بند از 4 قطعه گسلی مجزا از شمال به جنوب شامل قطعات اسفندیار، آب سرد، نای بندان و دیگ رستم با طول 9، 27، 46 و 77 و بعد فرکتالی 917/0 ، 1/1 ، 31/1 و 08/1 تفکیک شده است. شناسایی این قطعات از اهمیت زیادی برخوردار است، زیرا به مفهوم ارزیابی خطر زمین لرزه برای منطقه نایبند می باشد.

چکیده ندارد.