این رساله به بررسی رابطه ترکیب تکنولوژیک صادرات و رشد اقتصادی در ایران می پردازد. در این مطالعه، این فرض که صادرات کالاهای با تکنولوژی بالاتر، آثار مثبت بالقوه بالاتری نسبت به صادرات کالاهای با تکنولوژی پایین تر روی رشد اقتصادی ایجاد می نمایند طی دوره 1388-1370 برای ایران مورد آزمون قرار گرفته است. مدل مورد استفاده در این مطالعه، تعمیمی از مدل پیشنهادی فدر 1983 می باشد به گونه ای که، نه تنها قادر باشیم تفاوت بخش های صادراتی و غیر صادراتی را مشخص نماییم بلکه، اثرات متفاوت بخش های تکنولوژیک صادراتی روی رشد اقتصادی ایران را نیز مشخص نماییم که با استفاده از دو روش «حداقل مربعات معمولی» و «حداقل مربعات معمولی تعمیم یافته» مورد آزمون قرار گرفته است. نتایج تخمین مدل، از فرضیه مورد بررسی طی سال های مورد نظر پشتیبانی می کند، نتایج تخمین حاکی از تاثیر مثبت میزان سرمایه و نیروی کار بر روی رشد اقتصادی است. هم چنین نتایج قویاً از این فرضیه حمایت می کنند که بهره وری نهایی عوامل در بخش صادراتی بزرگ تر از بخش غیر صادراتی هستند. صادرات صنعتی با تکنولوژی پایین اثر بیشتری بر رشد اقتصادی کشور نسبت به صادرات صنعتی با تکنولوژی بالا داشته و اثر صادرات غیر صنعتی بر رشد منفی است که هماهنگ با برازش های الگوی فدر تک بخشی و چند بخشی می باشد.