اثر یک دوره تمرین، با و بدون مصرف مکمل کورستین بر استئوآرتریت زانوی موش صحرایی

استئوآرتریت، شایع ترین نوع آرتریت بوده و به عنوان یکی از10 دلیل اصلی ناتوانی در دنیا مورد مطالعه قرار می گیرد. چنین مطالعاتی هرگاه با مداخله ی تهاجمی همراه باشد، به دلیل ملاحظات اخلاقی و محدودیت های ویژه ی آن در مورد انسان، بر روی نمونه های حیوانی صورت می گیرد. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر ورزش با شدت متوسط، به تنهایی و همراه با مصرف مکمل کورستین بر استئوآرتریت زانوی موش صحرایی بود. بدین منظور 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (میانگین وزن 1±173 گرم، و سن 8 هفته) خریداری و به صورت تصادفی به 5 گروه: 1) کنترل سالم، 2) کنترل پایه، 3) کورستین، 4) ورزش و 5) ترکیب کورستین و ورزش تقسیم شدند (هر گروه 6 سر). به منظور ایجاد استئوآرتریت، آزمودنی ها تحت تزریق داخل مفصلیِ ماده ی مونوسدیم یدواستات قرار گرفتند. سپس آزمودنی ها به مدت 28 روز به مصرف مکمل کورستین و اجرای برنامه ی ورزشی با شدت متوسط روی تردمیل پرداختند. چهل و هشت ساعت پس از پایان دوره ی درمانی، حیوانات را در شرایط پایه کشته و مقاطع بافتی زانوی آن ها به صورت هیستوپاتولوژیکی مورد بررسی قرار گرفت. به منظور تجزیه و تحلیل کمی یافته ها از آزمون آماری تحلیل واریانس یک طرفه (p<0/05) و سپس از آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. نتایج تحقیق حاضر نشانگر تأثیر مثبت ترکیب ورزش با شدت متوسط و مصرف مکمل کورستین (در مقایسه با گروه کنترل پایه) بر شاخص های هیستوپاتولوژیک 1) نسبت عمق ضایعه (f=18/6, p=0/001)، 2) عرض کل ناحیه تخریب شده (f=429/5, p=0/001) و 3) عرض ناحیه تخریب شده به طور معنی دار (f=313/3, p=0/001) بود، اما این اثر در مقایسه با ورزش به تنهایی، بیشتر نبود. با توجه به نتایج این تحقیق، مصرف مکمل کورستین و انجام ورزش با شدت متوسط، هر یک به تنهایی و به صورت ترکیبی می توانند نقش مثبتی در بهبود علائم استئوآرتریت زانوی موش صحرایی ایفا نمایند. اما به نظر می رسد که انجام ورزش با شدت متوسط دارای آثار درمانی بیشتری باشد.