بررسی ارتباط بین گرایش ورزشی با نگرش و رفتار دوپینگ در ورزشکاران نخبه رزمی

بطور معمول مصرف مواد افزایش دهنده ی عملکرد در طول تاریخ بشر شناخته شده است. افراد و سازمان ها به منظور پیروز شدن در مسابقات پیوسته در حال توسعه و یافتن هر نوع تکنولوژی می باشند و بدین منظور مصرف مواد و/یا روش های افزاینده ی عملکرد همواره به عنوان را دستیابی به عملکرد عالی مورد توجه هستند. تحقیق حاضر مدل مفهومی گرایش ورزشی، نگرش دوپینگ و باورهای دوپینگ را در رزمی کارام نخبه ایران مورد آزمون قرار داده است. با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای تعداد 160 نفر رزمی کار (120 نفرد مرد و 40 نفر زن) که در رشته های ورزشی او-اسپرت، سومو، کیک بوکسینگ، موی تای، بوکس، جوجیتسو و کشتی دارای رکورد فعالیت بودند به عنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه گرایش ورزشی (اس او کیو)، توضیحات باور استفاده ی دوپینگ (دی یو بی) و مقیاس نگرش افزایش دهنده های عملکرد (پی ای اِی اس) بود. برای تحلیل داده ها از نرم افزار لیزرل با سطح اطمینان 95 درصد استفاده شد. مدل سازی معادلات ساختاری نشان داد باورهای دوپینگ تاثیر معناداری بر نگرش و رفتار دوپینگ دارد. اگرچه ارتباط بین گرایش ورزشی و نگرش دوپینگ معنادار نبود، ارتباط معناداری بین گرایش ورزشی و رفتار دوپینگ گزارش شد. نهایتاً تاثیر معنادار نگرش دوپینگ بر رفتار دوپینگ مشهود شد. تحقیق حاضر کارگاه های آموزشی برای ورزشکاران به منظور بهبود رفتار مورد انتظار ورزشکاران در مصرف مواد نیروزا را پیشنهاد کرد.