مقایسه عملکرد مدل برنامه ریزی سازگار با مقادیر نامطلوب مبتنی بر رویکرد فازی، با حالت غیر فازی و انتخاب پرتفوی بهینه در بورس اوراق بهادار تهران

مدل های ریاضی قطعی از جمله مدل میانگین-واریانس مارکویتز، به طور گسترده در مسئله انتخاب سبد سهام مورد استفاده قرار می گیرند. باید توجه داشت که هر چند این مدل ها با روش های برنامه ریزی ریاضی قابل حل هستند اما در عمل مشکلاتی در این زمینه وجود دارد. اولا، نادیده گرفتن ابهام و عدم صراحت موجود در داده ها و اطلاعات مسائل مالی باعث می شود که نتایج بدست آمده از حل مدل های کلاسیک و نقاط بهینه بدست آمده، از واقعیت موجود فاصله داشته و ریسک را افزایش دهند و ثانیا داده های بازده و ریسک بر اساس داده های تاریخی می باشند که استفاده از این داده های مربوط به گذشته در بهینه سازی پرتفوی باعث می شود پرتفوی انتخابی از کارایی بالایی برخوردار نباشد. همچنین سرمایه گذاران در دنیای واقعی محدودیت هایی همچون اهداف متضاد و اندازه سبد سهام، را به مدل بهینه سازی خود می افزایند که این چنین محدودیت هایی یک مسئله برنامه ریزی ترکیبی با اهداف چندگانه را تشکیل می دهد که حل آن مشکل تر از حل مسئله اصلی می باشد. در همین راستا، تحقیق حاضر یک مدل فازی را برای حل مسئله بهینه سازی سبد سهام با توجه به اهداف چندگانه و با استفاده از "مدل برنامه ریزی سازگار(هم ارزی) با مقادیر نامطلوب-فازی" ارائه می دهد. در این تحقیق نشان داده خواهد شد که مدل برنامه ریزی سازگار با مقادیر نامطلوب-فازی پیشنهادی قادر است مساله بهینه سازی سبد سهام را با توجه به عوامل بازده، بتای نامطلوب و فرصت سرمایه گذاری و با در نظر گرفتن ابهام و عدم صراحت موجود در این عوامل حل نماید. به منظور نشان دادن کارایی مدل، از مدل پیشنهادی در جهت بهینه سازی سبد سهام از سهام موجود در بورس اوراق بهادار تهران استفاده گردیده است. نتایج حاصل از بکارگیری مدل، حاکی از آن است که مدل برنامه ریزی سازگار(هم ارزی) سازگار با مقادیر نامطلوب-فازی نتایج نسبتا یکسانی با نتایج بدست آمده توسط حالت غیر فازی آن را بدست می آورد ولی دارای ریسک کمتری می باشد.