بررسی کم خونی فقر آهن ناشی از مسمومیت با یون کادمیم (ii) و رفع آن با کیلیت درمانی با دفراسیروکس و دفریپرون

چکیده تحقیقات اخیر توانایی کیلیتورهای دفراسیروکس و دفریپرون را به صورت مجزا و ترکیبی در دفع کادمیم از سیستمهای بیولوژیکی مورد ارزیابی قرار می دهد. کادمیم در دو دوز mg/kg 20 (گروه آشامیدنی با دوز پایین) و mg/kg 40 (گروه آشامیدنی با دوز بالا) به موشهای آزمایشگاهی داده می شود. پس از سپری شدن 60 روز از ورودکادمیم به بدن موش های آزمایشگاهی کیلیت درمانی به مدت دو هفته انجام می گیرد. در این آزمایشها، موشهای آزمایشگاهی به گروههای پیش از کیلیت درمانی (گروه کنترل)، گروه بدون کیلیت درمانی، گروههای کیلیت درمانی مجزا با دفراسیروکس و دفریپرون و گروه کیلیت درمانی ترکیبی دسته بندی می شوند. پس از ورود کادمیم به بدن موشهای آزمایشگاهی ناهنجاری های کلینیکی در آنها ظاهر می گردد. وزن موشهای آزمایشگاهی به شکل معنی داری کاهش می یابد. زرد شدن موها، ضعف و سستی ماهیچه ها، تحریک پذیری بالا، لاغری و کاهش مو در موشهای آزمایشگاهی دیده می شود. کیلیت درمانی پس از دوره 60 روزه ورود کادمیم به بدن موشهای آزمایشگاهی آغاز می گردد.کیلیتورها به صورت خوراکی به صورت مجزا و ترکیبی داده می شوند. پس از کیلیت درمانی موشهای آزمایشگاهی توسط بخارات اتر بیهوش می شوند و به منظور خون گیری از شریان های شکمی جراحی شده و نمونه هایی از کلیه ها، کبد، روده و قلب آنها جمع آوری، توزین و برای اندازه گیری میزان کادمیم موجود در آنها مورد استفاده قرار می گیرند. به ترتیب غلظتهای کادمیم و آهن موجود در بافتهای مختلف به وسیله اسپکتروسکوپی جذب اتمی شعله و کوره گرافیتی اندازه گیری می شوند. بیشترین مقدار کادمیم در کلیه ها یافت شد. پس ازکیلیت درمانی مقدار کادمیم موجود در بافتها به شکل معنی داری کاهش و غلظت آهن به مقدار نرمال اولیه برگشت و نشانه های بیماری کاهش یافت. نتایج نشان می دهد که کیلیت درمانی ترکیبی کارایی بیشتری در دفع فلز سمی نسبت به کیلیت درمانی مجزا از خود نشان می دهد. همچنین پس از ورود کادمیم به بدن موشهای آزمایشگاهی، غلظت آهن سرم کاهش می یابد که می تواند باعث بروز کم خونی (آنمی) فقر آهن گردد. نتایج نشان می دهد که تاثیر کادمیم بر روی فاکتورهای خونی معنی دار بوده وکم خونی فقر آهن را در موش های آزمایشگاهی تایید می کند. کیلیت درمانی ترکیبی با دفراسیروکس و دفریپرون باعث می شود سطح کادمیم در سرم خون کاهش یافته در نتیجه غلظت آهن به سطح نرمال خود برگردد و عوارض مسمومیت کاهش یابد. همچنین باعث می شود کم خونی فقر آهن ناشی از مسمومیت با کادمیم، برطرف گردد.