بررسی پایداری سامانه های زراعی استان کردستان با استفاده از الگوی dsr

هدف اصلی این تحقیق ارزیابی پایداری کشاورزی سامانه¬های زراعی استان کردستان با توجه به الگوی dsr می باشد. در این تحقیق جهت ارزیابی پایداری کشاورزی از شاخص¬های الگوی dsr استفاده شده است. dsr الگویی مرکب از سه بخش نیروهای پیش¬برنده، وضعیت موجود و واکنش است که توسط کمیسیون توسعه¬ی پایدار سازمان ملل در سال 1995 به عنوان ابزاری برای سازمان دهی اطلاعات موجود درباره¬ی توسعه¬ی پایدار و به منظور تکمیل و اصلاح، تحلیل و ارائه¬ی شاخص¬های توسعه¬ی پایدار تدوین شد. شاخص¬هایی که بر اساس این الگو طراحی شده¬اند بیانگر رابطه¬ی بین سه جنبه¬ی پایداری یعنی اقتصاد، اجتماع و محیط زیست است که به محاسبه¬ی روابط بین انسان و محیط زیست می¬پردازد. جامعه¬ی آماری تحقیق حاضر 6031 نفر از کشاورزان پانزده روستا از سه شهرستان دیواندره، بیجار و کامیاران بودند که تعداد 290 نفر از آن¬ها با استفاده از نمونه¬گیری خوشه¬ای انتخاب شدند. بر اساس نتایج 6/38 درصد از نمونه مورد مطالعه در وضعیت ناپایدار و 4/61 درصد از نمونه مورد مطالعه در وضعیت نیمه¬پایدار قرار داشت. نتایج نشان داد که شاخص¬های درصد حمایت از تولید کننده، مساحت سم¬پاشی شده با آفت¬کش¬ها، درصد استفاده از آب برای آبیاری، مقدار سموم شیمیایی استفاده شده، دارایی¬ها و بدهی¬ها، در¬صد اجاره دارایی¬ها، درصد تنوع منبع تامین درآمد، درصد اطلاع از ضوابط حرفه¬ای کشاورزی، درصد پرداختی¬ها برای اهداف کشاورزی زیست¬محیطی، مساحت کشت شده بر اساس تکنولوژی¬های پایدار، سطح زیر کشت محصولات صنعتی و درصد استفاده از کود¬های آلی با پایداری کشاورزی دارای همبستگی مثبت بوده و تبیین کننده¬ی پایداری کشاورزی می¬باشند.