پیش بینی فرسودگی شغلی بر مبنای تاب آوری روانشناختی در پرستاران بر اساس جنسیت

سابقه و هدف: فرسودگی شغلی یک پدیده روان شناختی مزمن خستگی و بی علاقگی در محل کار است، از جمله عواملی که باعث سازگاری مؤثر با عوامل خطر می شود و می تواند نقش موثری در کاهش فرسودگی شغلی داشته باشد، تاب آوری است. این مطالعه با هدف پیش بینی فرسودگی شغلی بر مبنای تاب آوری با توجه به نقش متغیر جنسیت انجام شد. مواد و روش ها: این پژوهش از نظر نوع هدف کاربردی و از لحاظ نحوه گردآوری اطلاعات و ارتباط بین متغیرها جزء پژوهش های توصیفی از نوع هم بستگی است. در این مطالعه 140 نفر از پرستاران شاغل در دو  بیمارستان شهر سمنان به روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. اطلاعات لازم با استفاده از دو پرسش نامه مقیاس تاب آوری کانر- دیویدسون و فرسودگی مسلش جمع آوری شد. یافته ها: با توجه به نتایج، میانگین فرسودگی شغلی در زنان بیش تر از مردان بود. هم چنین بین تاب آوری و جنسیت با خرده مقیاس های فرسودگی شغلی هم بستگی منفی و معناداری مشاهده گردید، جنسیت و تاب آوری توانستند در مجموع 51 درصد  فرسودگی شغلی را پیش بینی کنند، در آزمون  t مستقل هم تفاوت معناداری در همه متغیرها در زنان و مردان مشاهده گردید. نتیجه گیری: با توجه به این که تاب آوری و جنسیت از عوامل پیش بینی کننده فرسودگی شغلی می باشند پیشنهاد می گردد از افراد با ظرفیت تاب آوری بالاتر استفاده شود و هم چنین در خصوص پرستاران زن نیز اهمیت دادن به شاخص های رضایت شغلی و تلاش در جهت بهبود آن شاخص ها، می توان فرسودگی شغلی آنان را کاهش داد