اثر استاتین‌ها بر یادگیری احترازی غیرفعال و نورژنز سلول‌های CA1 و DG در هیپوکامپ رت‌های نر مبتلا به آلزایمر

سابقه و هدف: بیماری آلزایمر، بیماری نورودژنرایتو وابسته به سن در دوران کهولت است که با از دست رفتن سلول‌های عصبی در مغز و دمانس مشخص می‌گردد. روش بررسی: در این مطالعه تجربی، رت‌های نر نژاد ویستار مورد بررسی قرار گرفتند: گروه کنترل: رت‌های دست نخورده، گروه شم: رت‌هایی که هسته NBM آنها با ایبوتینک اسید تخریب شده و حلال سالین به مدت 14 روز به طریق گاواژ دریافت کردند، گروه تجربی 1 و 2 و 3 به ترتیب رت‌هایی با تخریب NBM و دریافت کننده آتورواستاتین به میزان 1 میلی‌گرم بر کیلوگرم، سیموواستاتین به میزان 1 میلی‌گرم بر کیلوگرم و آتورواستاتین و سیموواستاتین هرکدام به میزان 5/0 میلی‌گرم بر کیلوگرم به مدت 14 روز به طریق گاواژ بودند. یادگیری و حافظه تمام گروه‌ها با استفاده از دستگاه یادگیری احترازی غیر فعال (PAL) بررسی گردید. به منظور بررسی‌های بافتی، مغز به طور کامل خارج و به سرعت به فرمالین 10% منتقل شد. یافته‌ها: STL (مدت زمان ماندن در قسمت روشن) در گروه های تجربی نسبت به کنترل و شم افزایش معنی‌داری پیدا کرد (001/0>p). تیمار با استاتین در گروه‌های تجربی باعث کاهش معنی‌دار (001/0>p) TDC (مدت زمان باقی ماندن در قسمت تاریک) در مقایسه با گروه کنترل وشم شد. در مطالعات هیستولوژیکی مغز، افزایش معنی‌دار سلول‌های گرانولار در منطقه DG و همچنین افزایش معنی‌دار تعداد سلول‌های پیرامیدال در منطقه CA1 در گروه 2 (001/0>p) و گروه 3 (01/0>p) نسبت به گروه کنترل و شم مشاهده شد. نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد که استاتین‌ها ممکن است منجر به بهبود یادگیری و حافظه و ترمیم هیپوکامپ در رت‌های نر آلزایمری شوند.