اثر روغن گردو و کفیران بر روی خواص بافتی و رئولوژیکی بستنی

مقدمه: با توجه به خطرات ناشی از مصرف اسیدهای چرب اشباع، جایگزینی آن‌ها با اسید‌های چرب غیر اشباع می‌تواند راه حل مناسبی برای کاهش مضرات مصرف بستنی به خصوص برای بیماران قلبی عروقی باشد. کفیران نیز علاوه بر اثرات مثبت تغذیه‌ای به عنوان یک ترکیب فراسودمند، می‌تواند به عنوان یک پایدارکننده در محصولات لبنی مورد استفاده قرار گیرد. مواد و روش­ها: در این تحقیق نمونه‌های بستنی حاوی (5/0-1/0%) کفیران و (8-0%) روغن گردو تهیه شد. نمونه‌ها تحت آزمون‌های ویسکوزیته، رئولوژی و بافت سنجی (سختی و چسبندگی) قرار گرفتند. سپس داده‌های حاصل از این آزمون‌ها در قالب طرح مرکب مرکزی با استفاده از روش سطح پاسخ ارزیابی شدند. یافته­ ها: کفیران و روغن گردو اثرات قابل توجهی بر روی نمونه‌های بستنی داشتند (05/0> p). افزایش کفیران منجر به افزایش ویسکوزیته، ضریب قوام و کاهش اندیس جریان، سختی و چسبندگی گردید. افزایش روغن گردو نیز منجر به کاهش سختی، چسبندگی، ضریب قوام، ویسکوزیته ظاهری و افزایش اندیس جریان شد (05/0> p). اثر متقابل کفیران و روغن گردو نیز منجر به کاهش معنی‌داری در ویسکوزیته ظاهری گردید، اما بر روی سایر ویژگی‌ها اثر قابل توجهی نداشت (05/0< p). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده و با استفاده از بهینه سازی داده‌ها 2% روغن گردو و 5/0 % کفیران می‌تواند ترکیب مطلوبی برای رسیدن به محصولی با کیفیت مناسب از لحاظ رئولوژیکی باشد.