ارزیابی تأثیر پاکلوبوترازول و ترینگزاپک‌اتیل بر ویژگی‌های ریخت‌شناختی و فیزیولوژیکی دو گیاه پرچینی رزماری (Rosmarinus officinalis) و نوش (Thuja orientalis “Morgan”)

در سال­های اخیر استفاده از تنظیم­کننده­های رشد به‌ویژه کندکننده­های رشد افزایش چشمگیری یافته است. تریازول­ها (پاکلوبوترازول و ترینگزاپک اتیل) به‌عنوان مؤثرترین و کم‌خطرترین کندکننده­های رشد سبب ایجاد گیاهان پوششی کوتاه‌تر و متراکم­تر می­شود که برگ‌های سبز تیره­تر و ضخیم­تر دارد. برای ارزیابی تأثیر پاکلوبوترازول و ترینگزاپک­اتیل بر ویژگی‌های ریخت‌شناختی (مرفولوژیکی) و فیزیولوژیکی دو گیاه پرچینی (رزماری و نوش رقم مورگان) آزمایشی در قالب طرح بلوک کامل تصادفی شامل شانزده تیمار و سه تکرار اجرا شد. بدین منظور بی‌درنگ پس از هرس هر دو گیاه، محلول­پاشی برگی پاکلوبوترازول با غلظت­های 1000 و 4000 میلی­گرم در لیتر، ترینگزاپک­اتیل با غلظت 1000 میلی­گرم در لیتر و آب مقطر به‌عنوان شاهد انجام شد. صفات مورد اندازه‌گیری در این پژوهش شامل ارتفاع، طول و عرض گیاه، وزن ­تر و خشک بخش­های هرس‌شده، طول میانگره، میزان پرولین، سبزینۀ (کلروفیل)a، سبزینۀb و سبزینۀ کل بود. نتایج نشان دادند کندکننده­های رشد سبب کاهش رشد طولی و عرضی، طول میانگره‌ها، وزن تر و خشک بخش­های هرس‌شدۀ­ گیاه و افزایش میزان پرولین, سبزینۀ a، b و کل نسبت به تیمار شاهد ­شد.