بررسی دینامیکی و ترمودینامیکی ساختار پُرفشار سیبری و عوامل موثر در تقویت آن در دوره 1948 تا 2008

در این تحقیق با شناسایی 25 مورد از قوی‌ترین رویدادهای پُرفشار سیبری در یک دوره 60 ساله (1948 تا 2008)، ساختار این سامانه جوّی و برخی از عوامل موثر در تقویت آن از دیدگاه دینامیکی و ترمودینامیکی مورد بررسی قرار می‌گیرد. این کار با استفاده از داده‌های NCEP/NCAR در دوره مورد تحقیق صورت می‌گیرد. نتایج نشان می‌دهد که بخش جریان‌سوی پُرفشار سیبری دارای ساختار گرمایی و بخش پادجریان‌سوی آن دارای ساختار دینامیکی است. همچنین مشاهده می‌شود که پُرفشار سیبری فقط یک سامانه محدود به سطح زمین نیست و می‌تواند با میدان‌های هواشناختی در بالای جوّ نیز در ارتباط باشد که نوسان وردایست در هنگام تقویت پُرفشار سیبری از آن جمله است. به‌‌علاوه، ساختار گردش میدان باد به گونه‌ای است که با اینکه عموماً پُرفشار سیبری به‌منزلة یک واچرخند سطح زمین شناخته شده است، اما در سطوح فوقانی، یک چرخند در بخش جریان‌سو و یک واچرخند در بخش پادجریان‌سوی آن شکل می‌گیرد. از دیگر نتایج آن که در مرحله تقویت پُرفشار سیبری، یک قطار موج شبه‌‌ایستای راسبی بیرونی در بالای جوّ وجود دارد، به‌طوری‌که یک پشته آن در بخش پادجریان‌سوی مرکز پُرفشار بند می‌آید (بلاک می‌شود). به نظر می‌رسد که جفت‌‌شدگی و برهم‌کُنش بین بی‌هنجاری‌های واچرخندی ناشی از هوای سرد سطح زمین با گردش‌های ناشی از بی‌هنجاری تاوایی پتانسیلی قطار موج راسبی موجود در بالای جوّ، نقش موثری در تقویت پُرفشار سیبری و تقویت پشته بند آمده  واقع در بخش پادجریان‌سوی آن دارد.