تاثیر خستگی بر یادگیری احترازی غیر فعال و بر هم‌کنش آن با داروی سیمواستاتین در موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار

سابقه و هدف: در تحقیق حاضر، اثرات خستگی بر یادگیری احترازی غیر فعال و برهم کنش آن با داروی سیمواستاتین که دارای اثرات نورون‌زایی می‌باشد در موش‌های صحرایی نر مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: در این تحقیق تجربی، 40 سر رت نر نژاد ویستار با محدوده وزنی 350- 300 گرم به چهار گروه تقسیم شدند: گروه کنترل: رت‌های دست نخورده،گروه شم: دریافت کننده حلال (سالین) و گروه‌های تجربی 1 و 2 که به ترتیب حلال ( سالین ) و داروی سیمواستاتین به میزان mg/kg1 به مدت 35 روز از طریق گاواژ دریافت کردند و در معرض شنای اجباری قرار گرفتند (10n=). سپس تست‌های رفتاری با استفاده از دستگاه یادگیری احترازی غیر فعال (PAL ) انجام گرفت و هورمون‌های کورتیزول و تستوسترون سنجش شد. یافته‌ها: خستگی میزان یادگیری را در گروه تجربی 1 کاهش داد (001/0>p)، در حالی که سیمواستاتین در گروه تجربی 2 یادگیری را در مقایسه با گروه‌های کنترل، شم و تجربی 1 افزایش معنی‌داری داد (001/0>p). همچنین خستگی در اثر شنای طولانی مدت، کاهش معنی‌دار هورمون تستوسترون (001/0>p) و افزایش معنی‌دار هورمون کورتیزول (001/0>p) گروه‌های تجربی را نسبت به گروه کنترل و شم نشان داد. نتیجه‌گیری: خستگی در اثر شنای طولانی مدت، موجب کاهش یادگیری می‌شود، در حالی که داروی سیمواستاتین در جلوگیری از کاهش یادگیری و حافظه در رت‌های خسته موثر است.