عوامل موثر بر پاسخ به درمان دریافت کنندگان استرپتوکیناز در انفارکتوس حاد میوکارد

مقدمه شیوع بیماری های ایسکمیک قلبی، بویژه انفارکتوس حاد میوکارد و همچنین بروز آن در سنین پایین تر افزایش یافته است و درمان هایی که در مراحل حاد انفارکتوس قلبی صورت می گیرد در پیش آگهی و کیفیت زندگی بیماران نقش بسیار مهمی را ایفا می کنند. هدف از این مطالعه ارزیابی میزان تاثیر استرپتوکیناز در درمان آنفارکتوس حاد میوکارد بر اساس متغیرهای مختلف است. روش کار این مطالع ه که یک مطالعه کارآزمایی بالینی( قبل و بعد) می باشد ، دراورژانس بیمارستان قائم (عج) مشهد از سال 1388-1385 انجام شد . 400 بیمار مراجعه کننده با سکته حاد قلبی که استرپتوکیناز دریافت کردند، وارد مطالعه شدند. بر اساس سؤال از بیمار، رویت نوار قلب (قبل و بعد از تجویز دارو ،) انجام معاینه وآزمایشات مربوطه، اطلاعات مورد نظر استخراج گردید و در پرسشنامه مربوطه وارد شد . معیار پاسخ گویی به دارو، کاهش درد قفسه سینه به همراه حداقل 50 درصد کاهش قطعه ST در نوار قلب دقیقه 30 یا 90 بعد از استرپتوکیناز بود . اطلاعات با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد و از آزمون های تی، کای اسکوئر و آنوا هم استفاده شد . نتایج بین سن (p< /0 001)، فاکتور خطر دیابت قندی ( p= /0 01 ،) میزان p= /0 001) LDL ،) محل سکته قلبی (p= /0 001 ، ) کلیپ کلاس ( p< /0 001 ، ) تاخیر مراجعه بیمار (p< /0 001 ) و تاثیر داروی استرپتوکیناز ارتباط معنی داری مشاهده شد . در حالی که جنسیت، فاکتورهای خطر فشار خون، مصرف دخانیات، بیماری ایسکمیک قلبی، ساعت وقوع سکته قلبی و نوع استرپتوکیناز، در پاسخ به داروی استرپتوکیناز بی تاثیر بودند . نتیجه گیری با توجه به نتایج مطالعه ، بیماران مبتلا به سکته حاد قلبی با سن کمتر از 30 سال و بیش از 80 سال، مبتلا به دیابت ، LDL بیش از100 میلی گرم در دسی لیتر، سکته قلبی وسیع قدامی، بلوک شاخه بطنی چب جدید،کلیپ کلاس 3 یا 4 یا تاخیر مراجعه بیش از 12 سا عت پاسخ مناسب به داروی استرپتوکیناز ندارند و ممکن است از استراتژی تهاجمی زودرس بیش از ترومبوتیک تراپی سود ببرند.