مروری بر روش‌های تعیین موقعیت ماهواره‌ها

با گسترش تکنولوژی‌ در کاوش‌های فضایی و پیشرفت روز افزون کشورها در ارسال محصولات خود به فضا، نیاز به کسب اطلاعات از موقعیت و وضعیت اجرام فضایی مانند ماهواره‌های مصنوعی و باقیمانده‌های فضایی در اطراف زمین توسط آژانس‌های هوایی بیش از پیش مورد اهمیت قرار گرفته است. تعیین موقعیت و وضعیت ماهواره‌های مختلف نیازمند داشتن اطلاعات کافی از فیزیک حرکت و پارامترهای مختلف موثر در حرکت آنها می‌باشد. از آنجایی که فیزیک زمین و اتمسفر آن به اندازه کافی شناخته شده نیست، امکان تعیین مدار ماهواره‌ها صرفا به کمک مدل‌های موجود امکان پذیر نمی‌باشد. لذا برای تعیین دقیق‌تر مدار ماهواره‌های غیر نظامی و برنامه‌ریزی دقیق‌تر برای زمان‌های گذر آنها و تعیین مدار و زمان‌های گذر ماهواره‌های نظامی، باید مشاهدات مستقیم به ماهواره‌ها انجام گیرد. تاکنون روش‌های مختلفی برای ردیابی ماهواره‌ها ارائه شده‌ است. در این گزارش، سه روش متداول در ردیابی ماهواره‌ها مورد بررسی قرار گرفته است که عبارتند از: تکنولوژی فاصله یابی لیزری، تکنولوژی ردیابی رادار و تکنولوژی ردیابی اپتیکی. بعد از معرفی ساختار و اصول پایه در هر روش، بخشی از خصوصیات نمونه‌های اجرا شده در سطح جهان ارائه شده است. با توجه به نتایج حاصل از بررسی هریک از این روش‌ها، ردیابی ماهواره‌ها با سیستم‌های اپتیکی دارای توجیه اقتصادی بیشتر و انعطاف پذیری بالاتری در برابر شرایط محیطی است و با توجه به امکان پذیر بودن انجام مشاهدات تصویربرداری با هزینه کمتر و با دقت بالاتر، این روش‌ به منظور ردیابی و تعیین موقعیت ماهواره‌ها نسبت به دو روش دیگر دارای ارجحیت خواهد بود.