مقایسه اثربخشی حرکات زود هنگام بر عملکرد کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک به دنبال جراحی و بی حرکتی به دو روش بانداژ و گچ گیری در اندام تحتانی

مقدمه و اهداف فلج مغزی نوعی ناتوانی نورولوژیک و غیر پیش رونده­ی رشدی است. یکی از درمان­های فلج مغزی، جراحی در چند سطح در یک جلسه می­باشد. بعد از جراحی از دو روش بانداژ و گچ­گیری برای بی­حرکتی استفاده می­شود. روش بانداژ در مقایسه با روش گچ­گیری، یک روش جدید می­باشد و مطالعه­ ای مشابه که از روش بانداژ برای بی حرکتی بعد از جراحی استفاده شده باشد؛ پیدا نشد. به تازگی تمایلی برای بی حرکتی دراز مدت بعد از جراحی به دلیل ضعف عضلانی، کانترکچر مفاصل، بهبود آهسته و توانبخشی، و تاخیر در بازگشت بدون محدودیت به فعالیت روزانه وجود ندارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر حرکات زود هنگام بر عملکرد کودکان فلج مغزی دایپلژی اسپاستیک به دنبال جراحی و بی­حرکتی به دو روش بانداژ و گچ گیری در اندام تحتانی بود. مواد و روش­ها در این مطالعه مقطعی، 100 کودک فلج مغزی همی­پلژی و دایپلژی، 7 تا 12 سال که داوطلب جراحی بودند، به صورت تصادفی در دسترس انتخاب شدند و با پرسشنامه عملکرد حرکات درشت(GMFM66)مورد ارزیابی قرار گرفتند. این کودکان با نظر جراح ارتوپد به دو روش بانداژ و گچ­گیری تحت عمل جراحی قرار گرفتند. سپس بر پایه نوع بی حرکتی که استفاده شده بود، دو گروه 40 نفره به صورت تصادفی انتخاب شدند. در ماه اول و سوم بعد از جراحی دوباره هر دو گروه  بانداژ و گچ­گیری به کمک همین پرسشنامه مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای مقایسه داده­ها از آزمون ناپارامتری Mann-Whithney و آزمون ANOVA استفاده شد.  یافته­ها میانگین نسبت تغییرات عملکرد حرکات درشت بر اساس پرسش نامه عملکرد حرکات درشت در ماه اول بعد از جراحی در روش بانداژ بعد از جراحی 0019/0 بود. که این تغییر از نظر آماری معنی دار نبود(42/0 P=). و در روش گچ­گیری بعد از جراحی  نیز به دلیل اینکه هنوز پای کودک در داخل گچ بود قابل اندازه­گیری نبود. در ماه سوم بعد از جراحی میانگین نسبت تغییرات عملکرد حرکات درشت در هر دو روش بانداژ و گچ­گیری بعد از جراحی به طور معنی داری افزایش یافته بود (001/0 P