مقایسه خودآسیب رسانی و مکانیسم های دفاعی در افراد با اختلال هویت جنسی قبل و بعد از عمل جراحی تغییر جنسیت

مقدمه: افراد با اختلال هویت جنسی قبل و بعد از عمل مشکلات زیادی در زمینه سازگاری با محیط اجتماعی دارند. هدف این پژوهش مقایسه میزان رفتارهای خود آسیب­رسانی و مکانیسم­های دفاعی در دوره قبل و بعد از عمل تغییر جنسیت است. روش­: با روش علی مقایسه ای ۳۰ فرد با اختلال هویت جنسی قبل از عمل، ۳۰ نفر بعد از عمل و ۳۰ نفر افراد عادی با هم مقایسه شدند یافته­ ها: نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده‌ها با آزمون تحلیل واریانس چند متغیره نشان داد پس از عمل میزان خودآسیب­رسانی مستقیم کاهش می­یابد؛ اما تفاوتی در خودآسیب­رسانی غیر مستقیم به وجود نمی­آید. میزان استفاده از مکانیسم­های دفاعی رشد نیافته در افراد عمل کرده به صورت معنی­داری کمتر از گروه عمل نکرده است. تفاوتی به لحاظ مکانیسم­های دفاعی رشد یافته و روان رنجور بین افراد عمل کرده و عمل نکرده وجود ندارد.  نتیجه­ گیری: به نظر می­رسد عمل تغییر جنسیت در کاهش رفتار­های خود آسیب رسانی مستقیم و کاهش میزان استفاده از مکانیسم­های دفاعی رشد نیافته مؤثر است اما عمل تغییر جنسیت در کاهش رفتارهای خودآسیب رسانی غیرمستقیم و تغییر مکانیسم­های دفاعی روان رنجور و رشد یافته مؤثر نیست. می‌توان نتیجه‌گیری کرد که رفتارهای خود آسیب‌رسانی غیر مستقیم پس از عمل باقی می‌مانند که غلبه بر آنها احتمالاً به مداخله‌های روانی و اجتماعی نیاز دارد و تغییر مکانیسم‌های دفاعی رشد نیافته می‌تواند شاخصی معتبر در سنجش اثر بخشی مداخلات زیستی و روانی به حساب آید.