نقش اعلان اراده در انشاء ایقاعات ایران و انگلستان

هدف از این پژوهش نقش اعلان اراده در انشاء ایقاعات ایران و انگلستان می باشد در عقود به نص ماده 191 قانون مدنی،عقد ایجاد می شودبه قصد انشا ، انشاء در برابر اخبار است و مقصود این است که موضوع اراده باید مسبب اثرحقوقی شود و نحوۀ اعلان، مؤثر در مقام نیست و از هر گونه ای که اعلان باطنی اعلام شود و مقصود حاصل شود وافی می باشد ، بعضی از حقوقدانان اعلام اراده را در ایقاعات به جز مواردی که مشخص است موثر نمی دانند به خاطر یک طرفه بودن ایقاعات و برخی دیگر حکم ماده 191 قانون مدنی را در ایقاعات به خاطر روابط انسانها در اجتماع و پیوسته بودن باطن آنها قبول کرده اند به نظر می رسد با توجه به این که فقه امامیه ماده 191 را در عقود لازم دانسته ، اعلان اراده در ایقاعات هم به عنوان شرط وقوع لازم است . راهکاری که می توان ارائه کرد این است که اگر قانون گذار در انشاء ایقاعات نیز، مانند عقود ، اعلان اراده را مصوب کند خلاء ها و کاستی های اعلان اراده در ایقاعات بر طرف خواهد شد در اعمال حقوقی انگلستان چه عقود و چه ایقاعات اعلام اراده شرط وقوع اعمال حقوقی است .