کاهش ارتعاشات خودتحریک در فرآیند میکروفرزکاری با استفاده از جاذب‌های ارتعاشی

در این مقاله‏‌ به مسئلة فرونشاندن ارتعاشات خودتحریک در فرایند میکروفرزکاری به‌منظور دستیابی به دقت بیشتر، کیفیت سطح بهتر و نرخ برداشت ماده بالاتر پرداخته شده است. فرایند میکروفرزکاری به‌صورت سیستمی دو درجه آزادی مدل شده و آثار خروج از مرکز ابزار برش نیز در نظر گرفته شده است. به‌منظور افزایش پایداری سیستم در عمق برش بیشتر و در نتیجه نرخ برداشت مادة بالاتر، جاذب‌های ارتعاشی خطی و غیرخطی طراحی شده‌اند و مقادیر پارامترهای آنها توسط یک الگوریتم توسعه‌یافته بهینه شده است. تأثیر این جاذب‌ها بر پاسخ زمانی سیستم و ناحیة پایداری آن بررسی و نشان داده شده است که ارتعاشات سیستم به‌میزان قابل توجهی کاهش یافته و ناحیة پایداری نیز به‌طور محسوسی گسترش یافته است. در نهایت عملکرد انواع جاذب‌های ارتعاشی با یکدیگر مقایسه و بهترین نوع آن مشخص شده است.