بررسی میزان شیوع بیماری نوکاردیازیس در بیمارستانهای امام خمینی و دکتر شریعتی تهران و مقایسه نتایج به دست آمده از دو روش کشت و ایمونوفلورسانس غیر مستقیم

نوکاردیوزیک بیماری حاد یا مزمن چرکی است که توسط گونه هایی از اکتینومایست های هوازی خاک ، نوکاردیااستروئیدس ، نوکاردیابرازیلینسس و نوکاردیاویه، ایجاد می شود. افرادی که دچار ضعف سیستم ایمنی می باشند (بیماران پیوند عضوی، کسانیکه داروهای ایمونوساپرسیو استفاده می کنند و نیز افرادی که تحت شیمی درمانی می باشند، دارای ریسک بالایی برای ابتلا به نوکاردیوز ریوی هستند. عفونت ریوی اولیه ممکن است بدون علایم بالینی یا بصورت عفونت منتشره درآید. مشکلات زیادی در روشهای رابج تشخیص نوکاردیوز ریوی وجود دارد که از آن جمله می توان به کند رشد بودن باکتری و عدم تشخیص سریع بیماری بوسیله روشهای معمول کشت اشاره نمود، چرا که علائم بالینی آن خاص بیماری نوکاردیوز نمی باشد و تشخیص افتراقی آن از بیمار سل دشوار است و در صورت کشت خلط در آزمایشگاه، نتیجه کشت می تواند منفی باشد. پس لازم است راههای پیشرفته تری برای بدست آوردن نمونه مناسب و نیز انتخاب روشهای جداسازی و تشخیص نوکاردیا پیدا نمود. از طرف دیگر چون ارگانیسم تمایل سریعی به انتشار از ریه به سایر ارگانها دارد، ایمونولوژیک این بیماری در هنگام درمان بسیار ارزشمند است . بنا به مشکلاتی که در روش تشخیص و درمان بیماری نوکاردیوز وجود دارد، در این پایان نامه بر آن شدیم تا اولا میزان شیوع بیماری نوکاردیوز در بیماران بستری شده در بیمارستانهای شریعتی و امام خمینی تهران مورد بررسی قرار گیرد و ثانیا راههای تشخیص ارگانیسم از طریق کشت و سرولوژی به روش ایمونوفلورسانس غیر مستقیم آزموده شده، نتایج حاصل از دو روش فوق با هم مقایسه گردند.