ارائه الگوی پیش بین رضامندی زندگی بر اساس روابط ساختاری سازه های روانشناسی مثبت گرا در کارکنان جوان و میانسال دانشگاه های تهران

هدف پژوهش حاضر، ارائه الگوی پیش بین رضامندی زندگی بر اساس سازه های روانشناسی مثبت گرا بود. بدین منظور 1000نفراز کارکنان دانشگاههای تهران با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای تصادفی انتخاب شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه های بهزیستی معنوی، دینداری، امیدواری، خوش بینی، عزت نفس، خودکارآمدی و رضامندی زندگی بود. داده-ها با استفاده از روش تحلیل مسیر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که مدل اولیه ارائه شده، تنها در بعضی شاخص ها برازش داشت و بنابراین تعدیل شد و مدل تعدیل شده برازش بهتری با داده ها نشان داد. آشکار شد که متغیرهای معنویت، دینداری، امیدواری، عزت نفس و خودکارآمدی رابطه مستقیم معناداری با رضامندی زندگی دارند. همچنین بین متغیرهای معنویت و دینداری به واسطه متغیرهای امیدواری، خوش بینی، عزت نفس، و خودکارآمدی با رضامندی زندگی رابطه غیر مستقیم معنی داری یافت شد. بین متغیر های جنس، وضعیت تاهل و وضعیت اقتصادی با رضامندی زندگی رابطه معناداری وجود نداشت. در پژوهش حاضر نقش سازه های روانشناسی مثبت گرا بر رضامندی زندگی تأیید شد که این یافته بیانگر اهمیت نقش سازه های روانشناسی مثبت گرا در رضامند ی زندگی است.