بررسی و مقایسه زندگی نامه های خودنوشت در ادبیات فارسی و ادبیات مغرب زمین (با تأکید بر زندگی نامه های خودنوشت دوره قاجاریه و زندگی نامه خودنوشت راسل و یونگ)

چکیده زندگی نامه خودنگاشت کارنامه ای است که به قلم خود فرد، درباره جنبه های بیرونی و درونی زندگی اش که شامل محیط اجتماعی، اعمال، رفتار، ذهنیات، اندیشه ها و نفسانیات فرد است، نگاشته می شود. این نوع ادبی قابلیت انعکاس مسائل اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و ادبی یک دوره خاص را داراست. به دلیل نبود هیچ گونه تحلیل و مقایسه در ادبیات فارسی در این زمینه به انجام این رساله پرداخته ایم. دلیل گزینش سه اثر از دوره قاجاریه به این علت است که توجه ایرانیان به این نوع ادبی به صورت جدی از این دوره تاریخی آغاز می شود. و نمود آن برای نخستین بار در ادب سیاسی است. دلیل گزینش زندگی نامه های راسل و یونگ به دلیل نزدیکی زمانی و همچنین نشان دادن تفاوت های فرهنگی و روانی است که در زندگی نامه این دو فرد به خوبی منعکس شده است. با بررسی و تحقیق در معیارهای زندگی نامه خود نگاشت، به این نتیجه رسیدیم که در ادب فارسی ما شاهد وجود زندگی نامه خودنگاشت، به معنای واقعی کلمه و با توجه به معیارهای ارائه شده در ادب غرب نیستیم زیرا آثار ایرانی بیشترین توجه خود را در نگارش این نوع ادبی معطوف به انعکاس مسائل بیرونی می کنند و غالباً زندگی نامه ها را در حکم کارنامه ای که سرشار از اعمال مثبت مولف است به نگارش در می آورند. هیچ نشانی از بروز نفسانیات، سیر تحول درونی و فکری و اعمال خلاف اخلاق مشاهده نمی شود. ویژگی اصلی آثار ایرانی، توجه به من نویسنده در معنای تمجید از خود به شیوه مستقیم و غیرمستقیم، استفاده از ساختارهای زبانی و واژگانی ویژه کنایی و جملات عامیانه در نثر و نشان ندادن جنبه خصوصی و درونی زندگی شان است. در آثار یونگ و راسل ما شاهد بروز دادن کامل جنبه های درونی و زندگی خصوصی شان هستیم. کلیدواژه ها: