رابطه بین گرایش به نوآوری و استراتژی رقابتی

هدف این پژوهش بررسی رابطه بین گرایش به نوآوری و استراتژی رقابتی است. برای مشخص نمودن استراتژی رقابتی، استراتژیهای: پیشگامان، تحلیلگران، مدافعان و منفعلان و برای بررسی میزان گرایش سازمان به نوآوری: گرایش بالا به نوآوری، گرایش متوسط به نوآوری، و گرایش پایین به نوآوری مورد نظر قرار گرفت. این تحقیق از نوع کاربردی و توصیفی است. جامعه آماری تحقیق شامل پنج شرکت برتر در چهار صنعت: صنعت بانکداری، صنعت بیمه، صنایع غذایی، و صنایع دارویی می باشند. در کل جامعه آماری شامل 150 نفر می باشد که با توجه به جدول مورگان، حجم نمونه معادل 109 نفر انتخاب شدند. برای بررسی گرایش سازمان به نوآوری از پرسشنامه استاندارد کاترین. ال. وانگ و پرویز. ک. احمد استفاده شد و برای سنجش استراتژی شرکت ها از پرسشنامه استاندارد کونانت و دیگران که مبتنی بر گونه شناسی مایلز و اسنو می باشد، استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده های جمع آوری شده از آزمونهای تحلیل آزمون میانگین، نیکویی برازش، آزمون کای-دو و جداول تقاطعی رابطه بین گرایش به نوآوری و استراتژی رقابتی در سطح اطمینان 95% مورد بررسی قرار گرفت و مشخص گردید بین گرایش سازمان به نوآوری و استراتژی رقابتی مورد استفاده سازمان رابطه معنی داری وجود دارد. نتایج بیان می دارد که هر اندازه میزان گرایش و تمایل سازمان به نوآوری بیشتر باشد، شرکتها از استراتژی هایی نزدیک به پیشگام بهره می گیرند و هنگامی که تمایل به نوآوری کم می شود، شرکتها از استراتژی های نزدیک به تحلیلگران و مدافعان بهره می گیرند.