استفاده از الگوریتم ژنتیک در کنترل سازه های بلند تحت پالس های مصنوعی نزدیک گسل

مشکل اصلی این سیستم های مقاوم لرزه ای سازه های بلند، محدود بودن توانایی آن ها در کنترل سازه در ارتفاع می باشد. لذا محققین این امر بر آن شدند تا از روش هایی جهت کنترل سازه های بلند استفاده کنند. از این رو روش هایی جهت کنترل سازه های بلند به وجود آمدند که این روش های کنترلی عبارتند از کنترل غیرفعال، کنترل نیمه فعال و کنترل فعال. مطالعات و تحقیقات اولیه انجام شده در زمینه کنترل، به طور وسیعی بر روی سیستم های کنترل فعال می باشد. این سیستم ها با به کارگیری محرک هایی جهت ایجاد نیروهایی که مستقیماً بر سازه اعمال می شود، تغییر مکان سازه را کنترل می کنند. با توجه به محدودیت محرک ها از نظر تعداد و مسایل اقتصادی، موقعیت قرارگیری این محرک ها بسیار حایز اهمیت می باشد. در یافتن موقعیت بهینه محرک های مذکور نیاز به الگوریتمی است که از توانایی کافی در جستجوی مقادیر بهینه در فضای گسسته برخوردار باشد که به همین منظور الگوریتم ژنتیک مورد استفاده قرار گرفته است. همچنین، به دلیل تفاوت ویژگی های زلزله های حوزه دور و نزدیک گسل و نیز کمبود یا نبود اطلاعات معتبر در ثبت رکورد زلزله های حوزه نزدیک، مقایسه تحریک های حوزه دور و نزدیک و پالس های شبیه سازی شده حوزه نزدیک امری ضروری است.