بررسی زبان نگاه در شعر فارسی

بررسی شعر فارسی در مورد زبان نگاه ، بیانگر این می باشد که زبان نگاه، یک زبان رمزی و اشارتی میان انسان ها است که در شرایط مختلف آن ها، با حرکات و سکنات چشم، با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند. در دنیای شاعران، ارتباط عاشقان واقعی در بیشتر موارد با همین زبان صورت می گیرد. در واقع با اشتعال شعل? عشق در دل آن ها، زبان گفتار، قدرت خود را در گویایی، به چشم ها می دهد. ارتباط عمیق والدین با فرزندان نیز اغلب از طریق ارتباط چشمی صورت می گیرد. هم چنین افراد ناشنوا که از نعمت زبان گفتار محرومند، می توانند در کنار استفاده از انگشتان برای تفهیم منظور خود به دیگران، از زبان نگاه نیز یاری بگیرند. در واقع زبان نگاه می تواند زبان بی زبانی آن ها باشد و موجب تسهیل ارتباط آن ها، با افراد عادی جامعه، گردد . بررسی برخی از این پیوندها و تعدادی از کارکردهای مهمّ نگاه در آن ها، می-تواند، حدّاقل گوشه ای از قدرت فراموش شد? چشم و نگاه را برای ما یادآوری کند.