اثربخشی رویکرد تحلیل ارتباط متقابل بر افزایش شادکامی و خودکارآمدی زنان مراجعه کننده به فرهنگسرای ابریشم

هدف این پژوهش اثر بخشی گروه درمانی به شیوه تحلیل ارتباط متقابل بر افزایش شادکامی وخود کارآمدی زنان مراجعه کننده به فرهنگسرای شهر ابریشم بود.این پژوهش متشکل از زنان25-40سال متأهل که حداقل 2سال از زمان ازدواج آنها گذشته بود ودارای تحصیلات دیپلم که نمره خودکارآمدی وشادکامی آنها پایین بود.این پژوهش تجربی بادو گروه کنترل وآزمایش بود که باروش نمونه گیری دردسترس تعداد 30نفر به صورت انتخاب وبه طور تصادفی در دوگروه کنترل وآزمایش گمارده شدند گروه آزمایش طی 10جلسه2ساعته تحت درمان به شیوه تحلیل ارتباط متقابل قرار گرفت وگروه گواه هیچ گونه درمانی دریافت نکرد ابزار اندازه گیری در این پژوهش دو پرسشنامه (شادکامی آکسفورد) و (خودکارآمدی شرر) بود. نتایج با استفاده ازتحلیل واریانس چند متغیره وکواریانس چند متغیره نشان داد که مداخله انجام شده تنها برسه بعداز شادکامی موثربوده است(رضایت:002/0p=،سلامتی:008/0=pوعزت نفس:01/0=p)بوده است. امادر ارتباط باسایر ابعاد شادکامی وخودکارآمدی مداخله اثربخشی مناسبی نداشته است. (05/0p> )و درمجموع به طور کلی هیچ یک از فرضیه های پژوهش بصورت کامل تأیید نشد.