بررسی مقایسه ای تاثیرات برخی ترکیبات بنزوفنانتریدین بر روی فعالیت و بیان آنزیم تلومراز در سلولهای سرطانی و میانکنش آن ها با اولیگومرهای سنتتیک

سرطان پستان یکی از معمول ترین سرطان ها در میان زنان می باشد. فاکتورهای مختلفی در ایجاد سرطان پستان نقش دارد که یکی از این عوامل فعالیت و بیان آنزیم تلومراز می باشد. آنزیم تلومراز در بیش از 90 درصد از سرطان های پستان فعال می باشد اما فعالیت آن در بافت های نرمال قابل تشخیص نیست. نواحی تلومری و پروموتر htert دارای توالی های غنی از گوانین می باشد که پتانسیل ایجاد ساختار های چهار رشته ای گوانینی را دارند. تشکیل این ساختار ها در نواحی تلومری و پروموتری، مانع از عملکرد آنزیم تلومراز شده و بر میزان بیان این ژن تاثیر می گذارد، که این امکان را مطرح می سازد که بتوان با استفاده از ترکیباتی با توانایی القا و پایدارسازی این ساختار ها بیان این ژن و فعالیت تلومراز را کاهش داد. در این مطالعه اثرات برخی ترکیبات بنزوفنانتریدین بر روی فعالیت و بیان آنزیم تلومراز در سلول های سرطانی mcf-7 مورد بررسی قرار گرفت. ic50 ترکیبات به روش mtt بدست آمد و پس از تیمار 48 ساعته سلول ها با غلظت های مختلف هریک از آنها، میزان تاثیر این ترکیبات در مهار فعالیت آنزیم و بیان ژن htert به ترتیب با روش های qtrap وrt-pcr مورد ارزیابی قرار گرفت. میانکنش ترکیبات بربرین، کلیدونین، کلریترین و سنگوینارین با اولیگونوکلئوتید سنتزی نشاندار f21t در شرایط بافری مختلف و همچنین در حضور رشته ی مکمل ct22 با روش fret نیز بررسی شد. سمیت سلولی ترکیبات به ترتیب کاهشی به صورت کلریترین، سنگوینارین، کلیدونین و بربرین می باشد. نتایج مربوط به آزمون qtrap نیز اثرات مهاری ترکیبات بر روی فعالیت آنزیم تلومراز را تائید می کند که به ترتیب از کلیدونین، سنگوینارین تا بربرین و کلریترین روند کاهشی دارد. همچنین این ترکیبات کمابیش سبب کاهش بیان ژن htert در سلول های mcf-7 می شوند. کلیدونین بیشترین اثر مهاری را دارد، و پس از آن در بربرین، سنگوینارین و کلریترین به ترتیب این اثرات مهاری کمتر می شود. یافته های حاصل از آزمون fret نیز میانکنش قوی این ترکیبات با ساختارهای چهار رشته ای گوانینی را نشان می دهد به گونه ای که اغلب سبب القا و پایدارسازی ساختارهای چهار رشته ای گوانینی در توالی تلومری سنتتیک f21t می گردند. از میان ترکیبات به کار رفته کلریترین بالاترین اثر پایدارسازی را نشان می دهد، و این اثر در ترکیبات بربرین، سنگوینارین به تدریج کاهش می یابد ولی کلیدونین تاثیر اندکی بر پایدارسازی ساختارهای چهار رشته ای گوانینی دارد. در حضور رشته مکمل ct22 نیز به ترتیب کلریترین، بربرین و سنگوینارین دارای بیشترین اثرات پایدارکنندگی چهار رشته ای گوانینی می باشند و کلیدونین فاقد اثر پایدار کنندگی قابل ملاحظه در حضور ct22 می باشد.