بهینه سازی فضای سبز شهری به منظور آسایش دمایی گرم ترین دوره سال با استفاده از روش های مدلسازی

با توجه به گسترش شهرنشینی و رشد صعودی جمعیت، ایجاد فضاهای سبز مطلوب و کافی از منظر بهبود ریز اقلیم و آسایش دمایی افراد بویژه در مناطق گرم ضروری است. به این منظور آزمایشاتی طی گرم ترین دوره سال 1390 در برخی مناطق شهر مشهد انجام شد و داده های مختلف اقلیمی، گیاهی و ساختمانی برداشت و در آزمایشات مستقل با کمک دو مدل نرم افزاری ریمن و ان وای مت جهت ارزیابی و شبیه سازی اثرات پوشش گیاهی بر تغییرات ریزاقلیم شهری و آسایش دمایی افراد مورد استفاده قرار گرفت. همچنین در آزمایش مستقل دیگری دما و رطوبت نسبی حاصل از سایه دو گونه درختی اقاقیا و کاج به ترتیب به عنوان شاخص یک گیاه پهن برگ و سوزنی برگ با سایه حاصل از ابر مقایسه شدند. خروجی های مدل ریمن نشان داد سایت های مختلف شهری، با توجه به درصد پوشش گیاهی، تفاوت چشمگیری از نظر آسایش دمایی افراد در رده های سنی و جنسی مختلف و برخی عوامل ریزاقلیمی دارند. در بخش دیگری از آزمایشات، خروجی های مدل ان وای مت نشان داد که مناطق ارزیابی شده با این مدل به استثنای پارک ملت در محدوده تنش گرمایی بسیار شدید قرار گرفته اند. همچنین سایت های شبیه سازی شده با این مدل، علی رغم اختلاف اندک در دما و رطوبت نسبی، شاخص آسایش دمایی بسیار بالایی داشتند و بنابراین در محدوده تنش گرمایی بسیار شدید قرار گرفته بودند. بخش دیگر آزمایشات نشان داد اگر چه گونه اقاقیا (پهن برگ) در مقایسه با گونه کاج (سوزنی برگ) و فضای باز منجر به تغییرات معنی دار ریز اقلیمی از نظر کاهش دما و افزایش رطوبت شده است، اما درختان اقاقیا و کاج در مقایسه با حضور ابر مشابهت ریز اقلیمی ندارند. به طور کلی می توان نتیجه گرفت در شهر بزرگی چون مشهد با تابستان های بسیار گرم، تاثیر فضای سبز بر بهبود آسایش دمایی و تغییرات ریز اقلیمی حدودا در سطح کمتر از 30 درصد بسیار محدود بوده و برای تغییر محسوس آسایش دمایی و ریز اقلیم، نیاز به سطوح بالاتر پوشش گیاهی نظیر جنگل های شهری می باشد.