بررسی و تحلیل سطوح پایداری در سطح محلات شهری (مورد مطالعه: محلات منطقه6 شهرداری تهران)

یکی از اهداف برنامه ریزان شهری، رسیدن به توسعه پایدار شهری است. با ایجاد پایداری در محلات می-توان به پایداری در شهرها رسید. هدف این پژوهش سنجش پایداری و اولویت بندی محلات 18 گانه منطقه شش تهران جهت پایدار ساختن آنها از لحاظ 28 شاخص مختلف توسعه پایدار شهری در ابعاد ابعاد اقتصادی،زیست محیطی،اجتماعی و کالبدی نهادی است.بدین منظور جهت دستیابی به این هدف در چارچوب روش توصیفی ـ تحلیلی از منابع اسنادی و بهره گیری از مدل های چند معیارهahp ، vikor ، zscore و همچنین مدل ضریب پراکندگی استفاده شده است. برای ارزیابی سطوح پایداری محلات، تحلیل نابرابریها از مدل کمی امتیازاستانداردشده و سپس شاخص های مورد نظر از طریق مدل ahp وزن دهی شدند و از طریق مدل تصمیم گیری چند معیاره vikor محلات منطقه شش از لحاظ پایداری رتبه بندی شدند. به منظور بررسی نابرابری شاخص های موردنظر از مدل ضریب پراکندگی(cv) استفاده شد. نتایج حاصل از مدل ماتریس استاندارد شده نشان می دهد در مجموع شاخص های تلفیقی ضریب پایداری بین محلات این منطقه متفاوت بوده است به طوری 27 درصد محلات در گروه پایدار ، 50 درصد محلات درگروه نیمه پایدار و 22 درصد محلات ناپایدار قرار دارند و محله آرژانتین ساعی با مقدار 0.00 به عنوان پایدار ترین محله معرفی شد و محله فاطمی با مقدار 1.00 به عنوان ناپایدارترین محله جهت اولویت پایداری قرار گرفت. همچنین نتایج حاصل از ضریب پراکندگی نشان می دهد بشترین نابرابری در شاخص های مورد بحث در محلات 18 گانه منطقه مربوط به شاخص های بعد زیست محیطی است و در نهایت پیشنهاداتی ارائه شده است.