بررسی حکم غیابی در فقه امامیه و حقوق ایران

حکم قاضی در غیاب مدعی علیه را حکم غیابی گویند. برای فصل نزاع میان افراد، اصل، حضور طرفین در جلسه ی دادرسی است. اما برخی موارد دادرسی بدون حضور یکی از طرفین دعوی تشکیل می گردد. این امر یکی از موضوعات حائز اهمیت در قضا است. در این پایان نامه که به روش توصیفی، تحلیلی و با ابزار کتابخانه ای صورت گرفته است، هدف بیان حکم شرعی دادرسی غیابی با استفاده از ادله ی شرعی است، و در آن به مبانی دادرسی غیابی و ادله ای که فقهای امامیه و حقو دانان برای تجویز دادرسی غیابی به آن تمسک کرده اند اشاره شده است. از مجموع مطالب و استدلال ها این نتیجه به دست آمد که دادرسی غیابی در حقوق مربوط به حق الناس در همه ی موارد جایز است ولی در حقوق دووجهی تنها در حق الناس جایز است و در مورد حق الله جایز نیست.