هدف پژوهش حاضر،بررسی شیوع و علل آسیب دیدگی دو و میدانی کاران زن نخبه ایران می باشد. روش پژوهش، توصیفی - پس رویدادی (علی پس از وقوع) و جامعه آماری شامل تمامی ورزشکاران زن شرکت کننده در مرحله اول مسابقات لیگ باشگاهی کشور در مرداد ماه 1388 در ورزشگاه آزادی تهران در قالب 25 تیم با تعداد 154 نفر برگزار شد، می باشند. حجم نمونه برابر با جامعه آماری در نظر گرفته شد. اما به علت عدم دسترسی به تمامی 154 نفر جامعه آماری، 120 نفر از آن ها مورد مطالعه قرار گرفتند ابزار اندازه گیری تحقیق حاضر فرم گزارش آسیب محقق ساخته بود که این فرم با استفاده از منابع خارجی و همچنین مطالعات قبلی مرتبط با موضوع پژوهش حاضر تهیه شد و روایی محتوایی آن با استفاده از نظرات 5 نفر از اساتید و متخصصان مورد تائید قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر استفاده از شاخص های آماری فراوانی و درصد، از روش آماری غیر پارامتریک کای اسکور نیز استفاده شد. با توجه به این که داده های حاصله از فرم گزارش به صورت فراوانی می باشند در نتیجه جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون غیر پارامتریک خی دو استفاده می شود. میزان خطای آلفا در این تحقیق 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها نشان داد: از ورزشکاران زن دو و میدانی کار مورد مطالعه 8/95 درصد حداقل یکبار آسیب دیده بودند و تنها 4/2 درصد آن ها در مدت فعالیت خود دچار آسیب نشده بودند. طبق نتایج حاصله کشیدگی (27%)، خراشیدگی- پارگی (4/17%)، و کوفتگی (8/14%) بیشترین میزان شیوع آسیب در بین ورزشکاران زن دو و میدانی کار بود. علل بیش تمرینی، برخورد با مانع، گرم نکردن کافی، انجام تمرینات انفجاری، و خستگی زیاد از عمده ترین علل بروز آسیب دیدگی در دو و میدانی کاران زن بود. نواحی زانو، ران، ساق پا، ناحیه کمری ستون فقرات و مچ پا از عمده ترین نواحی آسیب دیده در ورزشکاران زن دو و میدانی کار بود. مقدار کای اسکور (34/18) مشاهده شده در سطح 05/0= تفاوت معناداری را بین میزان بروز آسیب ها در دوندگان و پرندگان و پرتاب گران نشان داد.