چکیده سندرم فیبرومیالژی یکی از شایع ترین بیماری هایی است که عضلات را درگیر می کند و به شدت بر کیفیت زندگی و توانایی عملکردی بیماران تأثیر می گذارد. درمانهای معمول کنونی بر استفاده از دارو و تکنیکهای خودمدیریتی متمرکز شده اند. در خود مدیریتی فیبرومیالژی، تمرین بدنی بسیار سودمند و مورد قبول واقع شده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر یک برنامه تمرینی ویژه در خانه بر کاهش علائم زنان مبتلا به فیبرومیالژی می باشد. با توجه به ماهیت موضوع و هدف های پژوهشی، این مطالعه از نوع تحقیقات نیمه تجربی و طرح تحقیق آزمایشی در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون بدون گروه کنترل می باشد. نمونه های تحقیق حاضر 10 زن مبتلا به سندرم فیبرومیالژی هستند که از بین بیماران مراجعه کننده به درمانگاه روماتولوژی بیمارستان الزهراء شهر اصفهان از تاریخ 1/10/87 تا 2/2/88 با میانگین سنی 8/9±47 سال، وزن 06/8±73 کیلوگرم و قد 65/7±157 سانتی متر توسط پزشک فوق تخصص روماتولوژی به عنوان آزمودنی این تحقیق انتخاب شده اند. به عنوان پیش آزمون، شدت علائم فیبرومیالژی (پرسشنامه تأثیر فیبرومیالژی (fiq))، شدت درد نقاط حساس (مقیاس درد vas)، آمادگی هوازی (تست 6 دقیقه پیاده روی)، قدرت عضلانی اندام فوقانی و تحتانی ( دینامومتر power track commander ii)، دامنه حرکتی اندام فوقانی و تحتانی (گونیامتر یونیورسال) و کیفیت زندگی (پرسشنامه کیفیت زندگی در ارتباط با سلامت sf-12) ارزیابی شد. سپس، آزمودنی ها برنامه تمرینی استاندارد ویژه که شامل گرم کردن (5 دقیقه)، تمرینات وضعیتی (5 دقیقه)، تمرینات تنفسی (5 دقیقه)، تمرینات انعطاف پذیری (20 دقیقه) و تمرینات آرامسازی بدنی (10دقیقه) بود را در 16 جلسه به مدت 45 دقیقه و سه بار در هفته در خانه اجرا کردند. بعد از اتمام برنامه تمرینی ویژه، تمامی آزمونهای مرحله پیش آزمون به عنوان پس آزمون تکرار شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزارspss، نسخه 15 و روش آماری t همبسته استفاده شد. اختلاف معنادار آماری در سطح 05/0 p? در نظر گرفته شد. نتایج تحقیق نشان داد تفاوت معناداری در میانگین شدت علائم فیبرومیالژی(009/0=p)، شدت درد نقاط حساس (039/0=p)، قدرت عضلانی اندام فوقانی( خم کردن شانه(009/0=p)، باز کردن شانه(009/0=p)، دور کردن شانه(026/0=p)، خم کردن آرنج(036/0=p)، باز کردن آرنج(011/0=p))، قدرت عضلانی اندام تحتانی(خم کردن ران(026/0=p)، باز کردن ران(009/0=p)، دور کردن ران(012/0=p)، باز کردن زانو(008/0=p)، خم کردن زانو(008/0=p))، دامنه حرکتی اندام فوقانی(خم کردن شانه(003/0=p)، دور کردن شانه(008/0=p)، خم کردن آرنج(011/0=p))، دامنه حرکتی اندم تحتانی (دور کردن ران(039/0=p)، پلانتار فلکشن مچ پا(045/0=p)) و کیفیت زندگی(014/0=p) آزمودنی ها نسبت به پیش آزمون وجود دارد. اما تفاوت معناداری در میانگین آمادگی هوازی بیماران مبتلا به فیبرومیالژی نسبت به پیش آزمون بدست نیامد(212/0=p). بنابراین با توجه به تفاوت معنادار متغییرهای ذکر شده نسبت به پیش آزمون، به احتمال زیاد می توان از برنامه تمرینی استاندارد ویژه در خانه که در این تحقیق استفاده شده است برای کاهش علائم زنان مبتلا به فیبرومیالژی در ایران استفاده کرد. کلید واژه ها: سندرم فیبرومیالژی، علائم فیبرومیالژی، برنامه تمرینی ویژه، نقاط حساس

هدف پژوهش حاضر،بررسی شیوع و علل آسیب دیدگی دو و میدانی کاران زن نخبه ایران می باشد. روش پژوهش، توصیفی - پس رویدادی (علی پس از وقوع) و جامعه آماری شامل تمامی ورزشکاران زن شرکت کننده در مرحله اول مسابقات لیگ باشگاهی کشور در مرداد ماه 1388 در ورزشگاه آزادی تهران در قالب 25 تیم با تعداد 154 نفر برگزار شد، می باشند. حجم نمونه برابر با جامعه آماری در نظر گرفته شد. اما به علت عدم دسترسی به تمامی 154 نفر جامعه آماری، 120 نفر از آن ها مورد مطالعه قرار گرفتند ابزار اندازه گیری تحقیق حاضر فرم گزارش آسیب محقق ساخته بود که این فرم با استفاده از منابع خارجی و همچنین مطالعات قبلی مرتبط با موضوع پژوهش حاضر تهیه شد و روایی محتوایی آن با استفاده از نظرات 5 نفر از اساتید و متخصصان مورد تائید قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها علاوه بر استفاده از شاخص های آماری فراوانی و درصد، از روش آماری غیر پارامتریک کای اسکور نیز استفاده شد. با توجه به این که داده های حاصله از فرم گزارش به صورت فراوانی می باشند در نتیجه جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون غیر پارامتریک خی دو استفاده می شود. میزان خطای آلفا در این تحقیق 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها نشان داد: از ورزشکاران زن دو و میدانی کار مورد مطالعه 8/95 درصد حداقل یکبار آسیب دیده بودند و تنها 4/2 درصد آن ها در مدت فعالیت خود دچار آسیب نشده بودند. طبق نتایج حاصله کشیدگی (27%)، خراشیدگی- پارگی (4/17%)، و کوفتگی (8/14%) بیشترین میزان شیوع آسیب در بین ورزشکاران زن دو و میدانی کار بود. علل بیش تمرینی، برخورد با مانع، گرم نکردن کافی، انجام تمرینات انفجاری، و خستگی زیاد از عمده ترین علل بروز آسیب دیدگی در دو و میدانی کاران زن بود. نواحی زانو، ران، ساق پا، ناحیه کمری ستون فقرات و مچ پا از عمده ترین نواحی آسیب دیده در ورزشکاران زن دو و میدانی کار بود. مقدار کای اسکور (34/18) مشاهده شده در سطح 05/0= تفاوت معناداری را بین میزان بروز آسیب ها در دوندگان و پرندگان و پرتاب گران نشان داد.

مقدمه: هدف از انجام این تحقیق بررسی تاثیر یک برنامه تمرین درمانی روی فاکتورهای جسمانی و روانی بیماران هموفیلی نوع a است. روش تحقیق: نمونه مورد استفاده در این تحقیق شامل 20 مرد مبتلا به هموفیلی نوع a (سن07/8 ± 55/22 سال، قد: 42/12 ± 17/172 سانتی متر، وزن:14/21 ± 88/60 کیلوگرم) بودند که توسط کانون هموفیلی استان اصفهان جهت شرکت در این پروژه معرفی گردیده بودند. پس از پر کردن فرم رضایتنامه توسط آزمودنی ها، از آنها طی یک هفته آزمون های اولیه به عمل آمد. جهت اندازه گیری دامنه حرکتی از گونیامتر یونیور سال، قدرت دستگاه بایودکس ایزوکینتیک(iii)، آمادگی هوازی از آزمون 6 دقیقه پیاده روی(6-mwt)، کیفیت زندگی از پرسشنامه کیفیت زندگیsf-36، اضطراب از پرسشنامه اضطراب بک و عزت نفس بیماران از پرسشنامه عزت نفس روزنبرگ استفاده شد. سپس آزمودنی ها به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی در برنامه تمرینی منتخب به مدت 8 هفته شرکت نمودند. در نهایت تمامی آزمونهای مورد استفاده در پیش آزمون از دوگروه به عمل آمد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از نرم افزار spss نسخه 16 مورد استفاده قرار گرفت. اختلاف معناداری در سطح( 05/0p<)در نظر گرفته شد. برای تحلیل داده ها از آزمون های گالموگروف-اسمیرنوف، آزمون تی همبسته و آزمون کوواریانس استفاده شد. نتایج: نتایج بهبود معناداری در دامنه حرکتی مفاصل(مچ پا، زانو، ران، شانه و آرنج) ، قدرت عضلانی( عضلات بازکننده و خم کننده زانو)، آمادگی هوازی، زیرگروه های کیفیت زندگی، اضطراب و عزت نفس گره آزمون پس از مشارکت در برنامه تمرین درمانی منتخب نشان داد) 05/0(p<. همچنین مقادیر بین گروهی تفاوت معناداری را در فاکتورهای جسمانی و روانی مذکور بین گروههای تجربی و کنترل پس از پایان دوره تمرین درمانی ویژه نشان داد) 05/0(p<. تمرینات بدنی چنانچه به شکل صحیحی طراحی و اجرا گردند باعث ارتقا فاکتورهای جسمانی و روانی بیماران هموفیلی می گردد. لذا باید با وسعت بیشتری به عنوان جزئی از فرایند درمان بیماران هموفیلی مورد توجه قرار گیرند.

چکیده مقدمه: استفاده از ماساژ سوئدی یکی از درمانهای غیر دارویی به شمار می آید که توسط دست یا هر وسیله دیگر بر روی بافتهای نرم بدن انجام می گیرد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر شش هفته ماساژ سوئدی بر کیفیت زندگی، سطح اضطراب ، افسردگی و دامنه حرکتی مفاصل اندام فوقانی ورزشکاران بسکتبالیست جانباز و معلول شهر اصفهان می باشد. روش تحقیق: این مطالعه به روش نیمه تجربی در سالن ایثار شهر اصفهان انجام شد. آزمودنی های این تحقیق 24 نفر ورزشکار بسکتبالیست جانباز و معلول بودند که بطور تصادفی در دو گروه تجربی (12نفر) و گروه کنترل (12نفر) با میانگین های سنی 66/10 ± 25/41سال و قد3/9± 8/130سانتی متر و وزن 3/5 ± 5/44 کیلوگرم برای گروه تجربی و میانگین های سنی4/7 ± 4/39سال و قد7 ± 129 سانتی متر و وزن 1/4± 7/41 کیلوگرم برای گروه کنترل به صورت پیش آزمون و پس آزمون و به روش هدفمند و در دسترس مورد مطالعه قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها در این پژوهش شامل پرسش نامه های استاندارد کیفیت زندگی sf36، اضطراب و افسردگی بک بود. همچنین از گونیامتر 360 درجه ای یونیورسال برای اندازه گیری دامنه حرکتی مفاصل اندام فوقانی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار spss و آزمون های آماری t همبسته و تحلیل کوواریانس در سطح معناداری (05/0p?) استفاده شد. یافته ها: بین میانگین های مربوط به کیفیت زندگی، سطح اضطراب ، افسردگی و دامنه حرکتی مفاصل اندام فوقانی (بجز اکستنشن مچ و هایپر اکستنشن شانه چپ و رادیال دیویشن دست راست) گروه تجربی، پیش و پس از استفاده از ماساژ سوئدی تفاوت معنی داری مشاهده شد(05/0p?). از طرفی بین میانگین های مربوط به کیفیت زندگی، سطح اضطراب ، افسردگی و دامنه حرکتی مفاصل اندام فوقانی ورزشکاران گروه کنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0p?). نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر می توان چنین اظهار نمود که با بکارگیری ماساژ سوئدی امکان بهبود وضعیت کیفیت زندگی، دامنه حرکتی مفاصل اندام فوقانی، سطوح اضطراب و افسردگی در ورزشکاران بسکتبالیست جانباز و معلول وجود دارد. واژگان کلیدی: ماساژ سوئدی، کیفیت زندگی، اضطراب، افسردگی، دامنه حرکتی مفاصل اندام فوقانی، ورزشکاران بسکتبالیست جانباز و معلول.

مقدمه: گردن درد یکی از اختلالات شایع در کاربران رایانه می باشد.هدف این مطالعه بررسی 8 هفته تمرین درمانی منتخب و برنامه خود درمانی با بروشور بر میزان درد و ناتوانی، قدرت عضلانی و دامنه حرکتی گردن در مردان مبتلا به گردن درد مزمن شاغل در بانک های شهر اصفهان می باشد. روش: در این مطالعه نیمه تجربی که بصورت مقطعی انجام شد، 66 بیمار مرد با میانگین سنی 10/3 ± 19/39، قد 6/4 ± 39/172 و وزن 6/5 ± 68/71 که حداقل شش ماه سابقه گردن درد داشتند، بوسیله پرسشنامه اطلاعات فردی بصورت هدفمند از بین کاربران رایانه شاغل در بانک های شهر اصفهان انتخاب شدند. آزمودنی ها در سه گروه قرار گرفتند. گروه اول تمرینات درمانی را زیر نظر مربی انجام می دادند، گروه دوم تمرینات درمانی را بصورت بروشور دریافت کردند و گروه سوم، گروه کنترل بودند که هیچ گونه مداخله درمانی روی آنها انجام نگرفت. میزان درد و ناتوانی گردن، قدرت و دامنه حرکتی گردن در پیش آزمون وپس از 8 هفته مداخله تمرینی در پس آزمون بترتیب به وسیله پرسشنامه شاخص درد و ناتوانی، دینامومتر و گونیامتر اندازه گیری شد. همچنین جهت تحلیل داده ها ابتدا مقادیر اختلاف پیش آزمون و پس آزمون محاسبه و سپس از طریق آزمون anova مورد ارزیابی قرار گرفتند)05/0(p<. نتایج: نتایج نشان داد بین میانگین درد و ناتوانی و همچنین قدرت عضلات گردن سه گروه تفاوت معنی داری وجود دارد )05/0(p<. مقایسه دامنه حرکتی گردن درگروه های مختلف، حاکی از آن است که دامنه حرکتی گردن گروه تمرین درمانی منتخب بجز در حرکت چرخش به چپ، در حرکات دیگر با دامنه حرکتی گردن دو گروه دیگر تفاوت معنا-داری دارد.اما گروه خود درمانی با بروشور تنها در حرکت چرخش به راست با گروه کنترل تفاوت معنا دار داشت )05/0(p<. بحث و نیتجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از این تحقیق می توان نتیجه گرفت که هر دو روش درمانی جهت درمان گردن درد مزمن مفید هستند و اگر چه تمرین درمانی با بروشور کم هزینه تر است، اما تمرین درمانی ویژه با حضور مربی نسبت به تمرین درمانی با بروشور قابل کنترل تر، موثرتر و مطمئن تر می باشد.

چکیده مزایای فعالیت بدنی منظم بر کسی پوشیده نیست چرا که به طور گسترده ای در تحقیقات مختلف به آن اذعان شده است. در این راستا رابطه فعالیت بدنی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان در مطالعات بسیاری دنبال و به اثبات رسیده است. در حالیکه اکثر مطالعات رابطه مثبتی بین آمادگی جسمانی و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان نشان داده اند اما در خصوص رابطه این فاکتورها با ناهنجاری های وضعیتی ستون فقرات تحقیقی صورت نگرفته است. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی ارتباط پیشرفت تحصیلی، ناهنجاری های وضعیتی ستون فقرات و آمادگی جسمانی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه بود. تعداد 341 دانش آموز دختر مقطع متوسطه شهرستان اصفهان (قد=8±160، وزن=11±56 و سن=0.95±15) در این مطالعه شرکت نمودند. در این مطالعه نمرات دروس زبان انگلیسی و ریاضی که توسط معلمان در پایان سال تحصیلی 1389-1388 داده شده بود به منظور ارزیابی پیشرفت تحصیلی استفاده شد؛ علاوه بر این آمادگی جسمانی دانش آموزان توسط تست های آمادگی جسمانی شامل دوی 1200 متر، بشین و برس، دراز و نشست و بارفیکس و ناهنجاری های ستون فقرات آنان نیز با استفاده از صفحه شطرنجی بر اساس آزمون نیویورک ارزیابی شد. نتایج این تحقیق همبستگی معناداری بین پیشرفت تحصیلی و ناهنجاری های وضعیتی ستون فقرات دانش آموزان نشان نداد (0.05<p ،0.063- =r)، اما همبستگی معناداری بین پیشرفت تحصیلی و آمادگی جسمانی دانش آموزان (0.05>p ،0.217=r) و بین پیشرفت تحصیلی دانش آموزان و سطح تحصیلات والدین مشاهده شد (0.05>p ،0.159=r). در خصوص ارتباط بین آمادگی جسمانی و ناهنجاری های وضعیتی ستون فقرات دانش آموزان همبستگی منفی معناداری مشاهده شد (0.05>p ،0.150- =r). علاوه بر این همبستگی منفی معناداری بین سطح تحصیلات والدین و ناهنجاری های وضعیتی ستون فقرات دانش آموزان مشاهده شد (0.05>p ،0.126- =r). بین سطح تحصیلات والدین و آمادگی جسمانی دانش آموزان همبستگی معناداری مشاهده نشد (0.05<p ،0.040 =r). از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که آمادگی جسمانی و سطح تحصیلات والدین می توانند از عوامل موثر بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان باشند. اما در تحلیل نتایج باید به این نکته توجه داشت که وجود رابطه همبستگی دلیل بر علی بودن این رابطه نیست. ممکن است در این رابطه متغیر های دیگری نیز اثر گذار باشند. واژگان کلیدی: پیشرفت تحصیلی، ناهنجاری های وضعیتی ستون فقرات، آمادگی جسمانی، سطح تحصیلات والدین

چکیده: هدف این پژوهش بررسی میزان شیوع، علل و مکانیسم آسیب های ورزشی کیک بوکسینگ کاران نخبه مرد غرب کشور بود. جامعه ی آماری تحقیق حاضر 2500 نفر از کیک بوکسینگ کاران نخبه مرد غرب کشور (با دامنه ی سنی20 تا 26 سال) بودند، که از بین آن ها حدود 440 نفر از طریق نمونه گیری طبقه ای متناسب با حجم به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار تحقیق پرسشنامه ی استاندارد شده ای بود که در زمینه ی اندازه گیری میزان شیوع، علل و مکانیسم آسیب های ورزشکاران تدوین و استفاده شده بود. اطلاعات مورد نیاز را محققان با استفاده از پرسشنامه و از طریق مصاحبه با مربیان و ورزشکاران جمع آوری کردند. نتایج این تحقیق نشان داد که میزان شیوع آسیب 81/46 آسیب به ازای هر 100 ورزشکار بود. میزان آسیب های رخ داده در ناحیه ی سر و گردن (80/39 درصد) به طور معناداری بیشتر از سایر نقاط بدن بود (05/0 p< و 56/121 =?^2). میزان آسیب های پوستی به طور معناداری بیشتر از سایر آسیب ها بوده است (8/119=?^2). نتایج همچنین نشان داد بیشترین نوع آسیب ها به ترتیب از نوع خراشیدگی (20/43 درصد)، کوفتگی(13/12 درصد) و اسپرین (70/9 درصد) بوده است (4/173=?^2). بین عوامل مختلف بروز آسیب اختلاف معناداری مشاهده شد (18/29=?^2)، به طوری که خطای حریف مقابل (38/16)، خستگی شدید ورزشکار (91/11)، نداشتن آمادگی جسمانی مناسب (90/10) و آسیب دیدگی قبلی (57/10) مهمترین عوامل بروز آسیب بودند. نتایج همچنین نشان داد که از نظر ورزشکاران و مربیان مهمترین مکانیسم بروز آسیب برخورد با حریف مقابل (07/64 درصد) بوده است. میزان شیوع آسیب در استان کرمانشاه (33/63 درصد) به طور معناداری بیشتر از سایر استان ها بود (16/19=?^2). نتایج پژوهش حاضر می تواند در طراحی برنامه های پیشگیرانه از آسیب موثر باشد و به مربیان، کیک بوکسینگ کاران و تیم پزشکی کمک شایانی نماید. واژه های کلیدی: کیک بوکسینگ کار نخبه، آسیب ورزشی، شیوع آسیب.

هدف از انجام این پژوهش ، مقایسه هوش هیجانی فوتبالیست های نخبه مرد آسیب دیده و آسیب ندیده استان یزد بود. روش تحقیق این پژوهش، توصیفی از نوع علی – مقایسه ای است . در این تحقیق نمونه برابر با جامعه در نظر گرفته شده است که شامل 286 نفر بودند که در قالب 13 تیم در لیگ دسته یک استان یزد فعالیت دارند . به منظور گرد آوری اطلاعات ، از دو پرسشنامه ی هوش هیجانی و آسیب دیدگی و یک فرم اطلاعات عمومی استفاده شده است . برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی (تی مستقل)استفاده شده است . برخی از یافته های این پژوهش حاکی از آن است که :6/85 درصد فوتبالیست های نخبه مرد استان یزد دارای سابقه آسیب دیگی بودند ، در حالیکه 4/14 درصد آنها آسیب دیدگی را تجربه نکرده اند . بین هوش هیجانی فوتبالیست های نخبه آسیب دیده و آسیب ندیده استان یزد در سطح 5%>p تفاوت معنی داری وجود داشت .هم چنین به نظر می رسد، در بررسی هوش هیجانی فوتبالیست های آسیب دیده و آسیب ندیده ، می توان بیان داشت که فوتبالیست های آسیب دیده از امتیاز هوش هیجانی پایین تری نسبت به فوتبالیست های آسیب ندیده برخوردارند . نتیجه گیری ، با توجه به پایین بودن سطح هوش هیجانی در فوتبالیست های آسیب دیده ، افزایش سطح هوش هیجانی این جامعه می تواند در کاهش میزان آسیب دیدگی موثر باشد .

هدف از پژوهش حاضر مقایسه تأثیر هشت هفته تأثیر تمرینات اصلاحی ویژه بر زاویه کیفوز و برخی شاخص های ریوی دانشجویان پسر دانشگاه اصفهان بود. 30 مرد مبتلا به کیفوز ( زاویه کیفوز? 40، سن 705/0±70/20 سال، قد19/6±5/175 سانتی متر، وزن 23/8±19/64 کیلوگرم ) در این مطالعه شرکت کردند و به صورت تصادفی در دو گروه 1 (گروه تمرین اصلاحی در آب) و گروه 2 (گروه تمرین اصلاحی در خشکی) تقسیم شدند. زاویه کیفوز آزمودنی ها بوسیله خط کش منعطف به عنوان یک روش غیر تهاجمی و معتبر اندازه گیری شد. شاخص های ریوی مانند: ظرفیت حیاتی با فشار ( fvc )، حجم هوای بازدمی با فشار در ثانیه اول (fev1 ) و حداکثر تهویه ارادی (mvv ) بوسیله اسپیرومتری دیجیتال اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده های پیش آزمون و پس آزمون در گروه های تجربی پس از هشت هفته تمرینات اصلاحی ویژه و همچنین مقایسه بین گروه ها در هر یک از شاخص های مورد نظر از روش تحلیل واریانس با repeated measure ( اندازه های تکراری ) استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد، در گروه تجربی1 ( گروه تمرین اصلاحی در آب ) و گروه تجربی 2 ( گروه تمرین اصلاحی در خشکی ) زاویه کیفوز و شاخص های ریوی fvc، fev1 و mvv پس از هشت هفته تمرین اصلاحی ویژه به طور معناداری بهبود یافت ( 05/0?p ). سرانجام بین دو گروه هیچ اختلاف معناداری در زاویه کیفوز و شاخص های ریوی (fvc، fev1، mvv ) مشاهده نشد (05/0?p ). نتیجه گیری، بر اساس نتایج تحقیق ما میتوانیم اجرای تمرینات اصلاحی را برای افراد دارای کیفوز در محیط تمرینی آب و خشکی پیشنهاد کنیم.

هدف از این پژوهش تعییین نورم لوردوز و کیفوز در سنین 12 تا 17 سال برای دانش آموزان پسر شهر اصفهان بوسیله خط کش منعطف بود. بدین منظور 636 دانش آموز در رده های سنی 12، 13، 14، 15، 16 و 17 سال در این تحقیق شرکت کردند. به طوریکه در هر رده سنی تعداد 106 دانش آموز که دارای ناهنجاری اسکولیوز و سابقه جراحی در ستون فقرات نبودند، مورد بررسی قرار گرفتند. متغیرهای لوردوز و کیفوز بوسیله خط کش منعطف به عنوان یک روش غیر تهاجمی و معتبر در حالت ایستاده و طبیعی اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که نورم کیفوز و لوردوز برای رده سنی 12 سال به ترتیب (8.7 ±39.64، 10.2±44.96)، رده سنی 13 سال (10.09±42.85، 11.81±44.05)، رده سنی 14 سال (7.92±43.20، 11.18±42.27)، رده سنی 15 سال (8.32±43.69، 12.56±42.39)، رده سنی 16 سال (9.54±44.99، 11.30±43.08)، رده سنی 17 سال (8.55±45.62، 11.2±44.83) بود. و با افزایش سن میانگین درجه کیفوز به طور معناداری افزایش می یابد (0.001?p). متغیر لوردوز نیز ابتدا با افزایش سن از 12 تا 14 سال کاهش یافته و سپس از 14 سال تا 17 سال افزایش یافت. براساس یافته های این تحقیق می توان معیار هنجار یا نابهنجار بودن انحناهای سینه ای و کمری دانش آموزان پسر اصفهان در رده های سنی 12 تا 17 سال مشخص را نمود و به عنوان معیاری مناسب در غربال نمودن دانش آموزان از آن استفاده نمود.

سلامت جسمانی و داشتن وضعیت بدنی مطلوب در زندگی بشر از اهمیت خاصی برخوردار است و تغییرات آن می تواند بر سایر ابعاد زندگی انسان اثر بگذارد. هدف از این پژوهش ارزیابی وضعیت بدنی، ظرفیت عملکردی و سلامت عمومی کارمندان زن دانشگاه اصفهان می باشد. تحقیق حاضر از نوع تحقیقات توصیفی می باشد. جامعه آماری پژوهش را کارمندان زن دانشگاه اصفهان که در سال 1387 در قسمت های مختلف دانشگاه مشغول به کار بودند، تشکیل داد. تعدادکارمندان زن دانشگاه اصفهان 360 نفر بودکه با استفاده از جدول کرسی و مورگان، تعداد 186 نفر به صورت تصادفی به عنوان نمونه ی تحقیق انتخاب گردیدند. وضعیت بدنی، ظرفیت عملکردی و سطح سلامت عمومی آزمودنی ها به ترتیت توسط صفحه شطرنجی، آزمون پیاده روی راکپورت و پرسشنامه فعالیت بدنی بک و سلامت عمومی گلدبرگ(ghq28) مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها نشان داد که آزمودنی های تحقیق به نحوی دچار یک ناهنجاری وضعیتی می باشند. در بین ناهنجاری ها، پشت گرد(40 درصد)، شانه افتاده(7/39 درصد) و شست کج(6/33 درصد) بیشترین و کمر صاف (7/0 درصد)، پشت صاف(7/0 درصد) و اسکولیوز(7/0 درصد) کمترین شیوع را داشتند. همچنین 2/66 درصد آزمودنی ها ظرفیت عملکردی ضعیف،4/63 درصد آزمودنی ها غیر فعال، 1/56 درصد آزمودنی ها فاقد سلامت عمومی وشاخص توده بدنی کارمندان 26 کیلوگرم بر متر مربع است که وضعیت مناسب نمی باشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد آموزش حفظ پوسچر مناسب، فعالیت بدنی و استفاده از وسایل مناسب در زندگی روزمره جهت دستیابی به وضعیت بدنی مناسب و سلامت جسمانی مطلوب در جامعه مورد نظر ضروری می باشد.

چکیده: هدف: هدف از این مطالعه تعیین تاثیر یک برنامه تمرین درمانی با توپ فیزیوبال بر روی کیفوز، تعادل و کیفیت زندگی افراد معتاد پس از دو ماه ترک مواد مخدر در شهرستان نجف آباد بود. روش شناسی تحقیق: در این مطالعه ی نیمه تجربی تعداد 31 نفر مرد معتاد به مواد مخدر در شهرستان نجف آباد با میانگین سنی (5.6±31.8) سال، قد(4.95±172.25) سانتی متر و وزن (8.65±69.41) کیلوگرم که جهت درمان به مراکز ترک اعتیاد سطح شهر مراجعه کرده بودند به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. سپس آزمودنی ها بطور تصادفی در دو گروه تجربی (15 نفر) و کنترل (16 نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی در یک برنامه تمرین درمانی منتخب به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه 60تا90 دقیقه ای شرکت کردند وگروه کنترل در هیچ تمرینی شرکت نداشتند. کیفوز آزمودنی ها بوسیله خط کش منعطف، تعادل ایستا و پویای آن ها به ترتیب توسط آزمون لک لک و ستاره و کیفیت زندگی آن ها توسط پرسشنامه sf-36 در پیش آزمون و پس آزمون اندازه گیری شد. جهت تحلیل داده ها از روش آماری anova برای داده های تکراری در سطح معنی داری 05/0 > p استفاده شد. یافته ها: یافته های تحقیق نشان داد بین گروه های تجربی و کنترل بعد از یک دوره تمرین زاویه کیفوز و تعادل ایستا و پویا تفاوت معنادار وجود دارد(p?????). همچنین در کیفیت زندگی بین گروه های تجربی و کنترل بعد از تمرین تفاوت معناداری مشاهده شد(p?????). ولی در گروه کنترل چنین تفاوت معناداری دیده نشد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که یک برنامه تمرینی منتخب مورد استفاده در این پژوهش برای بهبود ناهنجاری کیفوز پشتی و افزایش تعادل و کیفیت زندگی افراد معتاد در حال ترک مفید است و می تواند به عنوان یک روش غیر دارویی در بازتوانی معتادین موثر واقع شود و توسط مراکز ترک اعتیاد مورد استفاده قرار گیرد.

پارگی لیگامنت متقاطع قدامی یکی از متداولترین آسیب های رایج در فوتبالیست ها می باشد، لذا هدف از این تحقیق شناسایی تأثیر برخی ریسک فاکتورهای درونی و برونی بر میزان شیوع آسیب لیگـامنـت متقاطـع قـدامـی فوتبالیست های حرفه ای دنیا بود. بدین منظور 100 فوتبالیست حرفـه ای (میانگین± انحراف استاندارد: ســن 4.12± 25.05 سال، قد 0.06± 1.81 متر) از چند کشور که دچار آسیب لیگامنت متقاطع قدامی شده بودند ، به عنوان نمونه های تحقیق در نظر گرفته شدند. اطلاعات مربوط به ریسک فاکتورهای درونی (پای برتر، قد، سن) و برونی (پست، بازی های خانگی و خارج از خانه، زمان های مختلف فصل، مسابقه و تمرین) از طریق بررسی پرونده های پزشکی، مصاحبه با پزشک تیم و هم چنین از دیتابیس های معتبر اینترنتی جمع آوری شد. برای آنالیز داده ها از آزمون خی دو با سطح معناداری(p<0.05) استفاده شد. نتایج این مطالعه نشان داد شیوع آسیب لیگامنت صلیبی قدامی بین پست های مختلف به طور معناداری (2=24.8, p<0.05?) متفاوت بود، به طوری که هافبک ها بیشترین (38) و دروازه بان ها کمترین (6) تعداد آسیب را داشتند. میزان وقوع آسیب در پای برتر (52) بیشتر از پای غیر برتر (48) بود، اما این تفاوت از لحاظ آماری معنادار نبود(, p>0.050.16?2=). بازیکنان با قد 1.83- 1.79 متر بیشترین میزان آسیب (26) و بازیکنــان با قــد 1.73- 1.69 مترکمترین میزان آسیب (13) را داشتند. بین 5 گروه قد مورد نظر تفاوت معناداری یافت نشد(?2=7.5, p>0.05). آسیب های رخ داده در بازی های خارج از خانه (50.6 درصد) به طور غیر معناداری (?2=0.011, p>0.05) بیشتر از بازی های خانگی (49.4 درصد) بود. در اوایل فصل مسابقه آسیــب لیگامنت متقاطع قدامی (34) به طور معنــاداری (, p<0.0516.082=?) بیشتر از سایر زمان ها بود. تفاوت بین سنین مختلف در رابطه با آسیب لیگامنت متقاطع قــدامی معـنادار(, p<0.0546.242=?) بود، به طوریکه بازیکنان در سن 27-22 سالگی تعداد آسیب (50) بیشتری را به خود اختصاص دادند و در سن 39-34 سال کمترین (2) تعداد آسیـب را داشتند. آسیـب های زمـان مسابـقه (85) به طـور معنـاداری بیشـتر از زمـان تمـریـن (15) بود (, p<0.0546.242=?). از یافته های این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که هافبک ها بیشتر دچار آسیب لیگامنت متقاطع قدامی شدند. همچنین این آسیب در اوایل فصل بیشتر رخ داده بود و بازیکنان با سن 27-22 سال بیشتر مستعد آسیب بودند. در طول مسابقه آسیب لیگامنت متقاطع قدامی بیشتر از زمان تمرین بود. پای برتر، قد، بازی خانگی و خارج از خانه از نظر آماری به طور معناداری بر میزان شیوع آسیب لیگامنت متقاطع قدامی تأثیر نداشت. مربی، بازیکنان و کادر پزشکی باید به این نکات مهم برای طراحی برنامه پیشگیری توجه کنند تا آسیب لیگامنت متقاطع قدامی کمتر شود.

مقدمه : هدف از انجام این تحقیق بررسی تآثیر یک برنامه تمرین درمانی منتخب روی برخی فاکتورهای جسمانی و روانی بیماران پارکینسون می باشد. روش تحقیق : نمونه مورد استفاده در این تحقیق شامل 45 زن مبتلا به پارکینسون (با میانگین سن 6 /8 ± 42 /45 سال، قد 10/15± 50 /160 سانتی متر و وزن 14/12± 62 /68 کیلوگرم ) بودند که توسط یکی از متخصصین مغز و اعصاب بیمارستان های اصفهان جهت شرکت در این پروژه معرفی شدند.پس از پر کردن فرم رضایت نامه توسط آزمودنی ها، از آنها طی 3 جلسه، آزمون های اولیه به عمل آمد.جهت اندازه گیری تعادل از آزمون شاریند رومبرگ (تعادل ایستا با چشمان باز وبسته و تعادل پویا با آزمون زمان بلند شدن و رفتن )، ثبات پوسچرال از شمارش تعداد افتادن ها در 8 هفته اخیر و کیفیت زندگی از پرسشنامه کیفیت زندگی sf-36 استفاده شد.سپس آزمودنی ها به طور تصادفی به سه گروه کنترل، گروه تمرینی با توپ فیزیوبال و گروه تمرینی بدون توپ فیزیوبال تقسیم شدند.گروه های تمرینی به مدت 8 هفته، هفته ای 3 جلسه در برنامه تمرینی منتخب شرکت نمودند.در نهایت تمامی آزمون های مورد استفاده در پیش آزمون از سه گروه به عمل آمد.برای تجزیه و تحلیل اطلاعات، نرم افزار spss نسخه 15 مورد استفاده قرار گرفت.اختلاف معناداری در سطح (05 /0 p< ) در نظر گرفته شد.برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس استفاده شد. نتایج: نتایج، بهبود معناداری در تعادل ایستای با چشم باز و بسته در هر دو گروه تمرینی با و بدون توپ نشان داد.هم چنین بهبود در تعادل ایستای با چشم باز گروه باتوپ در مقایسه با گروه بدون توپ گزارش شد.تعادل پویا در هر دو گروه در مقایسه با گروه کنترل بهبود معنادار پیداکرده است.ثبات پوسچرال در هیچ کدام از گروه های تمرینی بهبود معنادار پیدا نکرد.زیرگروه های کیفیت زندگی گروه های تمرینی با و بدون توپ فیزیوبال پس از مشارکت در برنامه تمرین درمانی منتخب بهبود معناداری را نشان داد(05 /0 p< ).همچنین مقادیر بین گروهی، تفاوت معناداری را در فاکتورهای تعادل و کیفیت زندگی بین گروه های تمرینی و گروه کنترل پس از پایان دوره تمرین درمانی ویژه نشان داد(05 /0 p<). نتیجه گیری : تمرینات ورزشی و بدنی، در صورت طراحی و اجرای صحیح، باعث ارتقای فاکتورهای جسمانی و روانی بیماران پارکینسونی می گردند. هم چنین تمرینات با توپ،می توانند بعنوان روش تمرینی موثرتر، در بهبود بیماران پارکینسونی مورد استفاده قرار گیرند. بنابراین، با توجه بیشتر به این نوع تمرینات، می توانند به عنوان جزیی از فرایند درمانی بیماران پارکینسونی مورد توجه واقع شوند.

آسیب دیداری روی تمام جنبه های حرکتی کودک تأثیر می گذارد و حرکت به عنوان مهم ترین ابزار تربیت بدنی،عامل مهمی برای توسعه سلامتی کودکان با نیازهای خاص می باشد بنابراین تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر تمرینات ثبات مرکزی بر تعادل ایستا و پویا ،سرعت راه رفتن و کیفیت زندگی دانش آموزان نابینا انجام شد.

زمینه و هدف: کودکان فلج مغزی اسپاستیک از لحاظ حرکتی و تعادل دارای مشکلات فراوانی می باشند. ساختار کج قامت کودکان فلج مغزی اسپاستیک، عملکرد تعادل را مختل می کند. هدف این پژوهش بررسی تأثیر تمرینات ثبات مرکزی برکنترل پوسچر ایستا و پویا، میزان خطر زمین افتادن و وضعیت عملکردی کودکان فلج مغزی همی پلژی بود. روش بررسی: هشت کودک همی پلژی فلج مغزی با (میانگین سنی 86/5 ± 88/12 سال، قد 69/26± 25/142 سانتی متر و وزن 45/15± 57/39 کیلوگرم) به صورت نمونه در دسترس در این تحقیق شرکت کردند. ده کودک سالم نیز برای مقایسه تعادل ایستا در نظر گرفته شد. تعادل ایستا توسط صفحه نیرو سنج در دو حالت چشم باز و بسته، تعادل پویا با آزمون تعادلی y، میزان زمین خوردن با مقیاس تعادلی برگ (berg)، میزان اسپاستی سیتی اندام تحتانی با مقیاس اصلاح شده اشورث (mas) و وضعیت حرکتی با پرسشنامه ask اندازه گیری شد. کودکان فلج مغزی تمرینات ثبات مرکزی را به مدت 8 هفته و 3 بار در هفته و هر جلسه به مدت 30 دقیقه و به صورت پیشرونده، انجام دادند. جهت تجزیه تحلیل آماری از روش تی همبسته برای مقایسه نمرات قبل از آزمون و بعد از آزمون در کودکان فلج مغزی استفاده شد و از تی مستقل برای مقایسه نمرات تعادل ایستا با کودکان سالم در سطح معنی داری ( 05/0p? ) استفاده شد.

هدف مهم تحقیق حاضر، بررسی تاثیر فعالیتهای حرکتی و ورزشی ویژه در قالب حرکات کششی، مقامتی، فعالیتها و بازیهای دسته جمعی هدفدار بر اصلاح نسبی ناهنجاریهای وضعیتی کیفوز(پشت گرد) ، شانه گرد، و سربه جلو می باشد.