چکیده به منظور بررسی اثرات پودر لیموترش بر روی قابلیت هضم مواد مغذی، تخمیر شکمبه و متابولیت های خونی از 3 راس قوچ ماکویی فیستوله گذاری شده با میانگین وزن (kg 5±55 ) مورد استفاده قرار گرفت. در آزمایش از 5 تیمار (شاهد، 30 میلی گرم در روز موننسین و 5، 10، 15 گرم در روز پودر لیمو ترش) در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در 5 دوره 17 روزه به صورت جیره tmr درحد نگهداری در اختیار دام ها قرار گرفت. جهت اندازه گیری قابلیت هضم ،میزان ماده خشک مصرفی با توجه به مقدار ماده خشک ارائه شده به دام و باقی مانده پس از مصرف، کل مدفوع دام ها در دوره رکورد برداری جمع آوری شد و قابلیت هضم هر یک از مواد مغذی از طریق اندازه گیری غلظت آنها در خوراک مصرفی و مدفوع محاسبه شد. این تیمارها بر قابلیت هضم dm، om، ee ndf، adf و cp اثر معنی داری نداشتند (0.05?p). اثر سطوح مختلف پودر لیموترش و موننسین بر تغییرات ph مایع شکمبه معنی دار نبود (05/0?p) ولی بالاترین سطح پودر لیموترش باعث بیشترین کاهش در نیتروژن آمونیاکی گردید.تاثیر تیمارهای آزمایشی بر روی اسیدهای چرب فرار شکمبه ای معنی دار بود(0.05?p). اثر سطوح مختلف پودر لیموترش و موننسین بر روی فاکتورهای کلسترول، تری گلیسرید، hdl، bhbاثرات معنی داری داشتند. اما بر روی سایر فاکتورهای خونی(گلوکز،کراتینین، آلبومین، اوره و پروتئین کل)اثرات معنی داری اعمال نکرد. به طور کلی جیره های آزمایشی تاثیر معنی دار قابل ملاحظه ای بر قابلیت هضم مواد مغذی، ph شکمبه، نیتروژن آمونیاکی و برخی متابولیت های خونی در گوسفند ماکوئی نداشت. واژه های کلیدی: پودر- لیمو ترش- قابلیت هضم- تخمیر شکمبه- متابولیت های خونی- قوچ ماکویی

چکیده اثرات سطوح مختلف استات روی (صفر، 30 و60 میلی گرم در کیلوگرم) وسولفات منیزیم (صفر، 300 و600 میلی گرم در کیلو گرم) بر عملکرد، خصوصیات لاشه، وضعیت آنتی اکسیدان خون و برخی فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی تحت شرایط استرس گرمایی مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور از 450 قطعه جوجهء نر یکروزه ی سویه ی راس (308) در 9 گروه 50 تایی استفاده شد و هر گروه در 5 قفس 10 تایی قرار گرفتند و5 قفس به هر یک از تیمار های آزمایشی اختصاص پیدا کرد. تیمار های آزمایشی در قالب یک آزمایش فاکتوریل 3×3 بر پایهء طرح کاملا تصادفی مورد بررسی قرار گرفتند. همه ی پرند گان جیره ی آغازین ( از 0 تا 21 روزگی) و پایانی (از 22تا42 روزگی ) مشابه ولی دارای سطوح متفاوت منیزیم و روی را دریافت کردند. نتایج حاصله نشان داد که استفاده از استات روی باعث بهبود مصرف خوراک، افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک در کل دوره شد (01/0>p). اما استفاده از سولفات منیزیم تاثیر معنی داری بر عملکرد جوجه ها در کل دوره نداشت (05/0<p). افزودن منیزیم و روی به طور معنی داری وزن نسبی کبد را کاهش دادند (01/0>p). بعلاوه افزودن روی وزن ژژنوم و طول دئودنوم را کاهش داد (01/0>p). همچنین استفاده از روی باعث افزایش معنی دار هموگلوبین خون گردید (01/0>.(p سطح 30میلی گرم در هر کیلو گرم روی فعالیت گلوتاتیون پراکسیداز و سوپراکسید دسموتاز را بدون توجه به سطوح مختلف منیزیم کاهش داد (05/0>p). هیچ کدام از روی و یا منیزیم تاثیری برکل ظرفیت آنتی اکسیدانی خون در سن 6 هفتگی نداشتند (05/0<p). میزان مالون دی آلدئید خون به طور معنی داری با مکمل سازی روی کاهش یافت (05/0>p). کاهش میزان مالون دی آلدئید خون به وسیله روی در سطوح بالاتر منیزیم مشاهده نشد (05/0<p) (اثر متقابل روی و منیزیم). واژه های کلیدی: استرس گرمایی، استات روی، جوجه های گوشتی، خصوصیات لاشه، وضعیت آنتی اکسیدانی خون، سولفات منیزیم، عملکرد، فراسنجه های خونی

این تحقیق به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف پودر لیموترش بر عملکرد، خصوصیات لاشه و پروفایل چربی خون جوجه های گوشتی انجام گرفت. 300 قطعه جوجه خروس یک روزه نژاد راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار و 6 تکرار برای هر تیمار و 10 جوجه در هر تکرار مورد استفاده قرار گرفت. جیره های آزمایشی بر پایه ذرت - سویا و بر اساس جداول احتیاجات غذایی جوجه های گوشتی راس 308 با استفاده از نرم افزار جیره نویسی uffda برای هر یک از دوره های آغازین (21-1 روزگی) و پایانی (42-22 روزگی) تنظیم شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: جیره پایه (کنترل)، جیره پایه + 0/25 درصد پودر لیموترش، جیره پایه + 0/5 درصد پودر لیموترش، جیره پایه + 1 درصد پودر لیموترش و جیره پایه + 15 قسمت در میلیون آویلامایسین بودند. نتایج آزمایش نشان داد که جیره های آزمایشی اختلاف آماری معنی داری بین عملکرد و شاخص کارایی تولید تیمارهای مختلف ایجاد نکرد (0/05<p)، ولی جوجه های تغذیه شده با بالاترین سطح پودر لیموترش (1 درصد) از لحاظ عددی کمترین افزایش وزن و بالاترین میزان ضریب تبدیل را نشان دادند. مصرف جیره های مختلف آزمایشی هیچ تأثیری بر وزن نسبی قلب، کبد، سنگدان، طحال، روده، سینه، ران، لاشه و چربی حفره بطنی جوجه ها در سن 42 روزگی نداشت (0/05<p)، اما جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی آویلامایسین و سطح 1 درصد پودر لیموترش از لحاظ عددی به ترتیب بیشترین و کمترین وزن سینه را در بین تیمارهای آزمایشی داشتند. در سن 42 روزگی جوجه های تغذیه شده با سطح 1 درصد پودر لیموترش کمترین میزان کلسترول، تری گلیسیرید و ldl پلاسما و نیز جوجه های تغذیه شده با سطوح 0/5 و 1 درصد پودر لیموترش میزان hdl بالاتری در مقایسه با جوجه های سایر تیمارهای آزمایشی داشتند (0/001>p). جیره های آزمایشی تأثیر معنی داری بر میزان vldl خون نداشتند (0/05<p).

این آزمایش در شرایط برون تنی به منظور بررسی اثرات متقابل روغن آفتابگردان، فوماریک اسید و مخلوط اسانس های گیاهی بر تولید متان در شرایط آزمایشگاهی صورت گرفت.طرح آزمایشی به صورت فاکتوریل و بر پایه طرح کاملا تصادفی با سه عامل در سه سطح و با سه تکرار صورت پذیرفت.عامل ها شامل تیمار روغن آفتابگردان در سه سطح صفر، 3 و 6 درصد، فوماریک اسید در سه سطح صفر، 5 و 10 درصد سوبسترا واسانس گیاهی که ترکیبی از اسانس دارچین و آویشن بانسبت (50:50) بود. مایع شکمبه مورد استفاده در این آزمایش از یک راس گاو هلشتاین تغدیه شده با جیره گاوهای خشک گرفته شد. تولید گاز در 24 ساعت تحت تاثیر تیمارها قرارگرفت(p<0.05).، اثر متقابل روغن آفتابگردان و اسانس بر تولید گاز معنی دار بود(p<0.05). تولید کل اسیدهای چرب فرار توسط تیمار ها تحت تاثیر قرار گرفت(p<0.05) ولی اثرات متقابل دوتایی وسه تایی تیمارهای مختلف بر تولید کل اسید های چرب فرار تاثیر معنی داری نداشت(p>0.05).تولید متان توسط تیمارهای مورد استفاده تحت تاثیر قرار گرفت(p<0.01)اثرات متقابل سه تایی بین سطوح مختلف عوامل مورد استفاده بر تولید متان معنی دار بود(p<0.01)به نحوی که در اثر افزایش سطح روغن مصرفی، استفاده از فوماریک اسید، تولید متان را کاهش داد(p<0.05) ولی در ترکیب سطوح مختلف روغن و فوماریک اسید ، افزایش سطح اسانس مصرفی بر تولید متان اثر معنی داری نداشت(p>0.05).

این تحقیق جهت ارزیابی اثر سطوح مختلف کنجاله کانولا و مس بر عملکرد، حساسیت به آسیت، خصوصیات لاشه و برخی فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی انجام گرفت. 495 قطعه جوجه گوشتی نر یکروزه (سویه راس 308) در یک آزمایش فاکتوریل (3×3) در قالب طرح کاملا تصادفی با 9 تیمار و 5 تکرار و 11 قطعه جوجه در هر تکرار به مدت 6 هفته مورد استفاده قرار گرفت. فاکتور اول جایگزینی کنجاله کانولا به جای کنجاله سویا در 3 سطح صفر(شاهد)، 10 و 20 درصد بود. فاکتور دوم استفاده از مس در مقادیر صفر (شاهد)، 125 و 250 میلی گرم مس در هر کیلوگرم بود. خوراک مصرفی در هیچ یک از دوره-های آزمایش تحت تاثیر تیمارهای آزمایش قرار نگرفت (05/0p?). استفاده از سطح 20 درصد کنجاله کانولا تاثیر معنی داری بر اضافه وزن جوجه ها و ضریب تبدیل خوراک در دوره آغازین داشت (05/0 >p)، ولی در دوره رشد و کل دوره اختلاف معنی داری برای افزایش وزن و ضریب تبدیل وجود نداشت (05/0p?). افزودن مس به جیره به طور معنی داری منجر به بهبود رشد (01/0 >p) و ضریب تبدیل خوراک (05/0 >p) در دوره رشد و کل دوره گردید، اما تفاوت معنی داری بین تیمارها در دوره آغازین مشاهده نشد (05/0p?). سطح 20 درصد کنجاله کانولا باعث افزایش معنی دار وزن نسبی قلب، ضخامت دیواره بطن راست و نسبت وزن بطن راست به وزن کل بطن ها گردید (05/0 >p). با این حال مقدار هموگلوبین، مقدار هماتوکریت و تعداد اریتروسیت ها تحت تاثیر گروه های آزمایشی قرار نگرفت (05/0 p>). وزن نسبی سینه، کبد و پانکراس تحت تاثیر جایگزینی سطح 20 درصد کنجاله کانولا قرار گرفت (05/0 >p). همچنین وزن غدد تیروئید نیز با افزودن سطح 20 درصد کنجاله کانولا به طور معنی داری افزایش یافت (01/0 >p). تفاوت معنی داری در غلظت پلاسمایی پروتئین کل و آنزیم های مورد بررسی بین تیمارهای آزمایش مشاهده نشد (05/0p?)، اما هنگام استفاده از سطح 20 درصد کنجاله کانولا در جیره غلظت آلبومین پلاسما کاهش یافت (05/0 >p). غلظت هورمون تری یدوتیرونین با افزودن سطح 20 درصد کنجاله کانولا به طور معنی داری افزایش یافت (01/0 >p)، در حالیکه غلظت هورمون تترایدوتیرونین بین تیمارهای آزمایشی مشابه بود. افزودن سطوح مختلف مس به جیره باعث افزایش معنی دار غلظت مس پلاسما گردید (01/0 >p)، بعلاوه سطح 250 میلی گرم در کیلوگرم مس و سطح 20 درصد کنجاله کانولا به طور معنی داری غلظت روی پلاسما را کاهش داد (05/0 >p). افزودن مس به جیره باعث تغییر لیپیدهای پلاسما گردید، بطوریکه غلظت کل لیپیدها و تری گلیسرید پلاسما با افزودن سطوح مس به جیره به طور معنی داری کاهش یافت (01/0 >p). همچنین افزودن سطح 250 میلی گرم در کیلوگرم مس باعث کاهش معنی دار غلظت کلسترول و افزایش لیپوپروتئین با چگالی بالا پلاسما گردید (05/0 >p). به طور کلی نتایج تحقیق أخیر نشان داد که استفاده از کنجاله کانولا تا سطح 20 درصد در جیره تأثیر نامطلوبی بر عملکرد جوجه های گوشتی نداشت و همچنین افزودن مس به جیره باعث بهبود عملکرد جوجه های گوشتی در آزمایش أخیر گردید.

به منظور بررسی تاثیر سطوح متفاوت انرژی بر روی عملکرد رشد و فرآسنجه های خونی و قابلیت هضم بزهای ماده، از سه سطح انرژی (10/2 ، 30/2 و 50/2 مگاکالری در کیلوگرم ماده خشک) در یک طرح کاملا تصادفی با سه تیمار و دوازده تکرار به مدت 94 روز بر روی 36 راس بز ماده حدودا یک ساله، بومی استان آذربایجان غربی با میانگین وزن 2±21 کیلو گرم استفاده گردید. نتایج نشان داد که افزایش سطح انرژی جیره اثر معنی داری بر روی مصرف ماده ی خشک و افزایش وزن روزانه داشت(05/0p<). درحالی که سطوح متفاوت انرژی تاثیر معنی داری بر ضریب تبدیل خوراک نداشت(05/0p>). بزهای دریافت کننده سطح انرژی 3/2 و 5/2 مگاکالری در کیلوگرم مصرف ماده خشک روزانه بالاتری نسبت به بزهای دریافت کننده سطح انرژی 1/2 مگاکالری در کیلوگرم داشتند. همچنین سطح انرژی 5/2 مگاکالری در کیلوگرم نسبت به سایر تیمارها موجب بیشترین افزایش وزن روزانه شد. سطوح مختلف انرژی از نظر فرآسنجه های خونی هیچ تاثیر معنی داری بر روی گلوکز، کلسترول، تری گلیسیرید، اوره، کراتینین و hdl نداشت(05/0p>) به جز ldl که سطح 5/2 مگاکالری در کیلوگرم موجب کاهش ldl سرم خون شد(05/0p<). از نظر قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام و چربی خام بین تیمارها اختلاف معنی داری وجود نداشت(05/0p>). به طور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که جیره حاوی 50/2مگا کالری انرژی در کیلو گرم ماده ی خشک و 11درصد پروتئین خام موجب افزایش مصرف ماده خشک روزانه و افزایش وزن روزانه در بز های ماده حدودا یک ساله بومی استان آذر بایجان غربی می شود. کلمات کلیدی: انرژی، بز، عملکرد، فرآسنجه های خونی، قابلیت هضم.

هدف از این آزمایش بررسی اثرات روش های فرآوری (جوانه زدن و خیساندن) دانه جو با مکمل سازی آنزیم بر مورفولوژی روده و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی بود. 288 قطعه جوجه نر یک روزه راس 308 به طور تصادفی به 6 گروه 48 تایی با 4 تکرار (12 جوجه در هر پن) تقسیم شدند و بر اساس توصیه راس 308 جیره آزمایشی متشکل از کنجاله سویا، ذرت و جو دریافت کردند. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1- جیره بر پایه ذرت، سویا و جو 2- جیره بر پایه ذرت، سویا و جو جوانه زده 3- جیره بر پایه ذرت، سویا و جو خیسانده 4- جیره بر پایه ذرت، سویا و جو+ آنزیم 5- جیره بر پایه ذرت، سویا و جو جوانه زده+ آنزیم 6- جیره بر پایه ذرت، سویا و جو خیسانده+ آنزیم بودند. در روز 14 یک پرنده از هر تکرار جهت بررسی مورفولوژی روده کوچک انتخاب و کشتار گردیدند. همچنین در روز 42 هم یک پرنده از هر تکرار جهت بررسی خصوصیات لاشه و مورفولوژی روده کوچک انتخاب و کشتار گردیدند. با توجه به نتایج به دست آمده از نظر بازده لاشه و چربی محوطه بطنی و وزن و طول روده تفاوت معنی داری بین تیمارهای آزمایشی مشاهده شد (01/0p? ) بطوری که تیمار حاوی جو خیسانده بدون آنزیم بالاترین بازده و تیمار حاوی جو جوانه زده بدون آنزیم پائین ترین میانگین چربی را داشتند و همچنین تیمار حاوی جو خیسانده با آنزیم کمترین مقدار وزن و طول روده و تیمار حاوی جو معمولی بیشترین مقدار وزن و طول روده را داشتند (01/0p? ). درنتایج حاصل از مورفولوژی روده 14 روزگی در قسمت دوازدهه ارتفاع ویلی، عرض ویلی، عمق کریپت و تعداد سلول های جامی و در قسمت ژوژنوم ارتفاع ویلی و در قسمت ایلئوم عرض ویلی و تعداد سلول های جامی تحت تأثیر فرآوری جو و آنزیم قرار گرفتند و اختلاف معنی داری مشاهده شد (05/0p? ). همچنین در نتایج حاصل از مورفولوژی روده 42 روزگی در قسمت های دوازدهه و ژوژنوم، ارتفاع پرزها تحت تاثیر آنزیم ها قرار گرفت به طوری که تیمار حاوی جو معمولی با آنزیم دارای بیشترین مقدار ارتفاع پرز بود (05/0>p). دیگر تیمارها از نظر آماری با هم تفاوتی نداشتند (05/0<p). ضخامت لایه عضلانی و تعداد سلول های جامی هم فقط در قسمت ژوژنوم تحت تأثیر آنزیم قرار گرفتند به طوری که تیمار حاوی جو معمولی با آنزیم کمترین ضخامت لایه عضلانی و بیشترین تعداد سلول های جامی را داشت (05/0>p).

این تحقیق به منظور بررسی اثرات روش های فرآوری دانه جو (جوانه زنی و خیساندن) و مکمل سازی آنزیمی بر روی عملکرد، خصوصیات لاشه، خاکستر استخوان و متابولیت های خون جوجه های گوشتی انجام گرفت. 288 قطعه جوجه نر یک روزه نژاد راس 308 در یک آزمایش فاکتوریل 2×3 در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تکرار و 12جوجه در هر تکرار مورد استفاده قرار گرفت. جیره های آزمایشی بر پایه ذرت-کنجاله سویا و 25%جو براساس جدول احتیاجات غذایی جوجه های گوشتی راس 308 با استفاده از نرم افزار uffda برای هریک از دوره های آغازین (21-0 روزگی) و پایانی (42-22 روزگی) تنظیم شدند. تیمارهای آزمایشی شامل ذرت-کنجاله سویا و جو(a1b1) ، ذرت-کنجاله سویا و جو + گریندازیم (a1b2)، ذرت-کنجاله سویا و جو جوانه زده (a2b1)، ذرت-کنجاله سویا و جو جوانه زده + گریندازیم (a2b2)، ذرت-کنجاله سویا و جو خیسانده (a3b1)، ذرت-کنجاله سویا و جو خیسانده+گریندازیم (a3b2) بودند. نتایج آزمایش نشان داد که اختلاف معنی داری بین تیمارها از نظر عملکرد و شاخص کارائی تولید وجود نداشت (p>0.05). همچنین در روز 42 یک پرنده از هر تکرار جهت بررسی خصوصیات لاشه انتخاب و کشتار گردید. با توجه به نتایج، از نظر بازده لاشه و چربی محوطه بطنی تفاوت معنی داری بین تیمارهای آزمایشی مشاهده گردید. بطوری که تیمار حاوی جو خیسانده (a3b1) بالاترین بازده لاشه و تیمار حاوی جو جوانه زده (a2b1) پائین ترین میانگین چربی محوطه بطنی را داشتند (p<0/05). همچنین استفاده از مکمل آنزیمی به طور معنی داری باعث افزایش چربی محوطه بطنی گردید (p<0/05). نتایج بررسی خصوصیات استخوانی و املاح خون در 14 روزگی اختلاف معنی داری را بین تیمارها نشان نداد (p>0/05). اما در 42 روزگی جوجه های تیمار (a3b1) پایین ترین سطح کلسترول، ldl پلاسما و بیشترین سطح فسفر خون، کلسیم درشت نی و استحکام استخوان را داشتند (p<0/05).

این تحقیق به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف پودرترخون بر عملکرد، خصوصیات لاشه و پروفایل چربی خون جوجه های گوشتی انجام گردید. 200 قطعه جوجه خروس یک روزه نژاد راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 4 تیمار و 5 تکرار برای هر تیمار و 10 جوجه در هر تکرار مورد استفاده قرار گرفت. جیره های آزمایشی بر پایه ذرت - سویا- گندم و بر اساس جداول احتیاجات جوجه های گوشتی راس 308 با استفاده از نرم افزار جیره نویسی uffda برای هر یک از دوره های (21-1 روزگی) و (42-22 روزگی) تنظیم شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: جیره پایه (کنترل)، جیره پایه + 0/125 درصد پودر ترخون ، جیره پایه + 0/25 درصد پودر ترخون، جیره پایه + 5/0 درصد پودر ترخون بودند. نتایج آزمایش نشان داد که جیره های آزمایشی اختلاف آماری معنی داری بین عملکرد تیمارهای مختلف ایجاد نکرد (0/05<p). مصرف جیره های آزمایشی در دوره (21-1روزگی) سبب افزایش معنی دار، وزن بدن در تیمار شاهد وتیمار 0/125 درصد ترخون در مقایسه با تیمار های 0/5 درصد پودر ترخون (p<0.01) و کاهش معنی دار، وزن بدن در تیمار 0/5درصدپودرترخون نسبت به تیمار شاهد در (42-1روزگی ) گردید (p<0/05). مصرف جیره های آزمایشی ازلحاظ آماری سبب افزایش معنی دار ضریب تبدیل تیمار0/5درصدپودرترخون نسبت به تیمار شاهد وتیمار 0/125 درصد ترخون دردوره (21-1روزگی )(0/05>p) ودوره (42-1روزگی ) (0/01>p) شد. مصرف جیره های آزمایشی از لحاظ آماری سبب کاهش معنی دار شاخص کارایی تولید تیمار 0/5درصد پودر ترخون نسبت به تیمار شاهد وتیمار 0/125درصد پودرترخون در (42-1روزگی ) گردید (0/01>p). مصرف جیره های آزمایشی سبب افزایش معنی دار تلفات تیمار 0/5 درصد پودرترخون در مقایسه با تیمار شاهد وتیمار 0/125 درصد پودر ترخون در (42-1روزگی ) گردید (0/01>p). مصرف جیره های آزمایشی ازنظر آماری تأثیرمعنی داری را بر وزن نسبی قلب، کبد، سنگدان، طحال، سینه، پانکراس، ران، لاشه قابل طبخ، پیش معده ،بورس و چربی حفره بطنی تیمارهای مختلف (42-1روزگی) نداشت (0/05<p). جیره های آزمایشی ازنظر میزان، کلسترول، تری گلیسیرید، ldl ،vldl ، hdlپلاسما اختلاف آماری معنی داری را بین تیمارهای مختلف ایجاد نکردند (0/05<p).

در این تحقیق تاثیر افزودن کروم متیونین روی عملکرد رشد، خصوصیات لاشه و پاسخ ایمنی جوجه های گوشتی تحت شرایط استرس گرمایی بررسی شد. مصرف خوراک، وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی برای دوره های مختلف محاسبه گردید.

آزمایش اول برای بررسی تاثیر تنش گرمایی بر عملکرد، خصوصیات لاشه و برخی فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی انجام گرفت. یکصد جوجه نر یک روزه راس (308) به صورت طرح کاملا تصادفی در دو تیمار و 5 تکرار و هر تکرار شامل 10 جوجه در آزمایش اول استفاده شد. تیمارهای شامل تیمار شاهد (دمای عادی) و تیمار تحت تنش گرمایی بودند. تنش گرمایی در دوره پایانی (روز 24-42) و در دمای 1± 32 به صورت دوره ای (8صبح تا 5 بعد از ظهر) اعمال گردید. نتایج نشان داد که تنش گرمایی باعث کاهش هر دوی مصرف خوراک و افزایش وزن جوجه های گوشتی در دوره پایانی و کل دوره شد (p<0.05). همچنین ضریب تبدیل خوراک جوجه های تحت تنش نسبت به شاهد در دوره پایانی و کل دوره افزایش پیدا کرد (p<0.05). در این آزمایش تنش گرمایی باعث کاهش کلسترول و پروتئین و افزایش گلوکز و اسید اوریک گردید (p<0.05). تنش گرمایی همچنین باعث کاهش وزن نسبی سینه، قلب و چربی بطنی شد (p<0.05). بعلاوه هماتوکریت جوجه های گوشتی تحت تنش پایین¬تر از مقدار مربوط به جوجه¬های تحت دمای عادی بود (p<0.05). هدف از آزمایش دوم بررسی تاثیر پودر گیاهان آویشن و پونه بر عملکرد، خصوصیات لاشه و برخی فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی در شرایط تنش گرمایی بود. برای این منظور، دویست قطعه جوجه نر یک روزه سویه راس در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار و 5 تکرار به ازای هر تیمار (10 جوجه در هر تکرار) در شرایط تنش گرمایی استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره شاهد، 5/0 درصد پونه، 5/0 درصد آویشن و 5/0 درصدو مخلوط آویشن و پونه (25/0 درصد هز هر کدام) بودند. نتایج نشان داد که افزایش وزن در دروه پایانی و کل دوره با مصرف مکمل¬های گیاهی در مقایسه با شاهد افزایش پیدا کرد (05/0p<). مصرف آویشن و مخلوط آویشن و پونه باعث کاهش ضریب تبدیل خوراک شدند (05/0p<). مصرف همه مکمل¬های گیاهی منجر به افزایش چربی حفره بطنی گردیدند ولی میزان افزایش ناشی از مصرف آویشن بالاتر از مقدار مربوط به پونه و یا مخلوط پونه و آویشن بود (05/0p<). مصرف پونه به تنهایی میزان تری¬گلیسرید خون را در مقایسه با سایر تیمارهای آزمایشی افزایش داد (05/0p<). همچنین مصرف آویشن و پونه به صورت جدا از هم باعث کاهش اوره خون گردیدند (05/0p<). بعلاوه جوجه¬های دریافت کننده آویشن هماتوکریت بالاتری در مقایسه با جوجه های دریافت کننده تیمار شاهد و دریافت کننده پونه داشتند (05/0 p<). تنش گرمایی از طریق کاهش مصرف خوراک و دریافت مواد مغذی باعث بدتر شدن عملکرد و کاهش وزن نسبی سینه جوجه¬های گوشتی می¬گردد. اما مصرف مجزا یا توام پودر آویشن و پونه احتمالا از طریق بهبود هضم خوراک و همچنین کاهش آسیبهای کلیوی باعث بهبود افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک می¬گردد.

‏ این تحقیق به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف پودر مرزه بر عملکرد، خصوصیات لاشه، سیستم ایمنی ‏و پروفایل چربی خون جوجه های گوشتی انجام گردید. تعداد 300 قطعه جوجه نر یک روزه نژاد راس ‏‏308 در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار و 6 تکرار برای هر تیمار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار مورد ‏استفاده قرار گرفت. جیره های آزمایشی بر پایه ذرت- سویا- گندم و بر اساس جداول احتیاجات جوجه ‏های گوشتی راس 308 با استفاده از نرم افزار جیره نویسی ‏wuffda‏ برای هر یک از دوره های آغازین ‏‏(21-1 روزگی ) و پایانی (42-22 روزگی) تنظیم شدند. تیمارهای آزمایشی شامل جیره پایه (شاهد)، ‏جیره پایه + 0/5 درصد پودر مرزه، جیره پایه + 0/75درصد پودر مرزه، جیره پایه + 1 درصد پودر مرزه و ‏جیره پایه + آنتی بیوتیک بودند. نتایج آزمایش نشان داد که جیره های آزمایشی سبب ایجاد اختلاف ‏آماری معنی داری در ضریب تبدیل غذایی گردید (05/0>‏p‏). تیمارهای دریافت کننده آنتی بیوتیک و ‏‏0/75 درصد پودر مرزه بهترین و تیمار شاهد بدترین ضریب تبدیل را نشان دادند (0/05>‏p‏). علی رغم ‏معنی دار نبودن میزان مصرف خوراک و افزایش وزن بین تیمارها در کل دوره (42-1روزگی)، تیمار شاهد ‏با 3760/75 گرم بیشترین و تیمار0/5درصد مرزه با 3625/40 گرم کمترین مصرف خوراک و تیمار ‏دریافت کننده 0/75درصد مرزه با 2278/08 گرم بیشترین و تیمار دریافت کننده 0/5درصد مرزه با ‏‏2146/25 گرم کمترین افزایش وزن را در فاصله زمانی(42-1روزگی) به خود اختصاص دادند. تیمار شاهد ‏با 0/14 درصد وزن نسبی و تیمار دریافت کننده 0/5 درصد پودر مرزه با 0/09 درصد وزن نسبی به ‏ترتیب بیشترین و کمترین وزن نسبی طحال را در سن 42روزگی به خود اختصاص دادند. جیره های ‏آزمایشی از لحاظ آماری سبب افزایش معنی داری در میزان تیتر آنتی بادی علیه نیوکاسل گردید به ‏طوری که جیره های حاوی 0/5و 0/75 درصد پودر مرزه بیشترین و تیمارهای شاهد و 1درصد پودر مرزه ‏کمترین میزان تیتر آنتی بادی را در سن42 روزگی به خود اختصاص دادند(0/05>‏p‏).‏

هدف از انجام این آزمایش، ارزیابی اثرات سطوح مختلف مس بر عملکرد، خصوصیات لاشه و فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی بود. 200 قطعه جوجه یک روزه (سویه کاپ 500) در یک طرح کاملا تصادفی در چهار تیمار و پنج تکرار( در هر پن 10 پرنده) به مدت 42 روز بکار رفت. پرندگان از جیره های آزمایشی مختلف به قرار زیر استفاده نمودند؛ جیره پایه، جیره پایه همراه با 125، 175 و 225 میلی گرم در کیلوگرم سولفات مس. اختلاف معنی داری در بین تیمارها در خصوص عملکرد و خصوصیات لاشه پرندگان مشاهده نگردید. با افزایش سطح مس در جیره، میزان مس موجود در خون روندی افزایشی در دوره آغازین داشت(0/05>p). سطح کلسترول سرمی با افزایش میزان مس جیره کاهش یافت(0/05>p). نتایج کلی از این آزمایش نشان داد که استفاده از سطح 225 میلی گرم سولفات مس در جیره جوجه های نژاد کاپ تاثیر مخربی بر عملکرد پرنده نداشته و از طرفی میزان کلسترول تام را کاهش می دهد. مطالعات بیشتری جهت بهبود سلامت و عملکرد جیره تحت تاثیر افزودن مس در جیره های جوجه های گوشتی (علی الخصوص سویه کاپ) نیاز می باشد.

چکیده آزمایشی با استفاده از 400 قطعه جوجه خروس یک روزه( راس 308 ) جهت بررسی اثرات سطوح مختلف پودر تخم شنبلیله(0، 0.5، 1 ، 2،1.5 درصد) بر عملکرد، خصوصیات لاشه و برخی پارامترهای خونی انجام گرفت. در یک طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار و 8 تکرار در هر تیمار و در هر تکرار10 قطعه جوجه مورد استفاده قرار گرفت. غذای مصرفی، افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی در فاصله 42-1 و 42-22 روزگی با افزودن پودر تخم شنبلیله و وزن لاشه و نسبت سینه به کل لاشه به طور معنی داری (05/0 >p) تحت تاثیر قرار گرفت. افزودن 1، 1.5 و 2 درصد پودر تخم شنبلیله سبب افزایش غلظت ldl پلاسما گردید (05/0 >p). با توجه به نتایج این آزمایش افزودن پودر تخم شنبلیله به جیره جوجه های گوشتی اثرات مفیدی بر عملکرد و ldl پلاسما نداشت. • واژگان کلیدی: پودر تخم شنبلیله ، جوجه گوشتی، عملکرد، خصوصیات لاشه، پارامترهای خونی

بر اساس نتایج آزمایش اخیر، استفاده از بالاترین سطح پودر نعناع (2 درصد)، ضریب تبدیل خوراک و میزان کلسترول و چربی های مضر خون را کاهش داد و وزن اندام های ایمنی جوجه های گوشتی را افزایش داد.

چکیده: تعداد 250 قطعه جوجه ی گوشتی یک روزه ی سویه ی راس 308 با میانگین وزن 39 گرم در 5 تیمار و 5 تکرار برای هر یک جهت بررسی اثرات سطوح مختلف ال ترئونین (100، 110، 120، 130 و 140 درصد نیازهای سویه راس) بر عملکرد، فراسنجه های خونی، خصوصیات لاشه و فراسنجه های مورفولوژیکی دستگاه گوارش تحت تنش گرمایی استفاده گردید. نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری بین جوجه های تغذیه شده با سطوح مختلف ترئونین تحت تنش گرمائی در دوره های آغازین (10-1 روزگی) ، رشد (24-11 روزگی)، پایانی (42-25 روزگی) و کل دوره (42-1 روزگی) برای افزایش وزن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل خوراک مشاهده نشد (05/0 p>). هیچکدام از اندام-های داخلی تحت تاثیر افزودن ال ترئونین قرار نگرفتند (05/0p>). تفاوت معنی داری بین طول نسبی هیچکدام از قسمت های روده جوجه های تیمارهای مختلف آزمایشی مشاهده نشد(05/0p>). وزن نسبی دئودنوم و ایلئوم نیز تحت تاثیر تیمارهای مختلف آزمایشی قرار نگرفتند (05/0p>). وزن نسبی ژژنوم جوجه های تغذیه شده با سطح 130 درصد ترئونین به طور معنی داری پایین تر از مقدار مربوط به جوجه های تیمار شاهد بود (05/0< p). در مقایسات مستقل، وزن ژوژنوم جوجه های تغذیه شده با ال ترئونین کمتر از مقدار مربوط به جوجه های تیمار شاهد بود(05/0< p). استفاده از سطوح مختلف ترئونین در جیره تاثیری بر میزان اوره، کراتین، اسید اوریک، آلبومین و پروتئین کل جوجه های گوشتی در سن 42 روزگی نداشت (05/0p>). استفاده از ترئونین تاثیری برمیزان آسپارتات آمینوترانسفراز و آلانین آمینوترانسفراز خون جوجه های گوشتی در سن 42 روزگی نداشت (05/0p>). تعداد سلول-های جامی دوازدهه تحت تاثیر سطوح مختلف ترئونین قرار گرفت (05/0>p) و جوجه های تغذیه شده با سطح110% ترئونین، دارای بیشترین مقدار سلول های جامی شکل در مقایسه با جوجه های تغذیه شده با 130 درصد ترئونین بودند. طول پرز جوجه های تغذیه شده با سطوح 120، 130 و 140 درصد ترئونین به طور معنی داری بالاتر از مقدار مربوط به جوجه های شاهد و تغذیه شده با پایین ترین سطح ترئونین بود (05/0>p). به طور کلی، اگرچه افزودن 110 درصد باعث افزایش تعداد سلولهای جامی روده کوچک جوجه های گوشتی تحت تنش گرمایی می گردد اما تاثیری بر عملکرد، خصوصیات لاشه و فراسنجه های خونی نمی گذارد. کلمات کلیدی: تنش گرمایی، سلول جامی شکل، جوجه گوشتی، عملکرد، وزن ژوژنوم.

اثر رنگ¬های مختلف نور بر عملکرد، وزن اندام¬های داخلی، خصوصیات استخوان درشت¬نی و برخی فراسنجه¬های خونی چکیده: این تحقیق به منظور مطالعه تاثیر رنگ¬های مختلف نور برعملکرد، خصوصیات لاشه، وزن اندام¬های داخلی و برخی از فراسنجه¬های خونی در جوجه¬های گوشتی انجام شد. تعداد 288 قطعه جوجه گوشتی نریکروزه -سویه¬ی راس 308 در چهار تیمار و شش تکرار و هر تکرار شامل 12 جوجه تقسیم¬بندی گردید. تیمارهای آزمایشی شامل نور آبی، سبز، سفید و قرمز بودند. برنامه نوری 23 ساعت روشنایی و 1 ساعت تاریکی با شدت روشنایی 25 لوکس در بالای سر جوجه¬ها استفاده گردید. مصرف خوراک در هیچ یک از دوره¬های آغازین، رشد و کل دوره تحت تأثیر رنگ¬های مختلف نور قرار نگرفت (05/0p>). افزایش وزن بدن کل دوره در جوجه¬های پرورش یافته تحت نور آبی و سبز بالاتر از گروه پرورش یافته تحت نور قرمز بود (01/0>p). استفاده از نور آبی و سبز موجب بهبود ضریب تبدیل خوراک نسبت به گروه¬های آزمایشی سفید و قرمز در هر 3 دوره آغازین، رشد و کل دوره گردید (01/0>p). بازده لاشه، وزن ران و سینه درجوجه¬های پرورش یافته تحت نور آبی و سبز(05/0>p) بالاتر از جوجه¬های گروه¬های آزمایشی پرورش یافته تحت نور سفید و قرمز بود. وزن نسبی قلب و کبد در جوجه¬های پرورش یافته تحت نور قرمز بالاتر از جوجه¬های گروه¬های آزمایشی نور آبی و سبز بود (05/0>p)، در حالیکه استفاده از نور قرمز و سفید موجب کاهش وزن نسبی سنگدان نسبت به گروه نور آبی گردید (05/0>p). هیچکدام از متابولیت¬های خون در سن 21 روزگی تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتد (05/0p>)، اما نور قرمز به طور معنی¬داری میزان گلوکز (05/0>p)، کلسترول (05/0>p) و لیپوپروتئین با چگالی بالا (01/0>p) خون را نسبت به نور آبی و سبز افزایش داد. خصوصیات استخوان درشت نی نیز بین تیمارهای مختلف آزمایش مشابه بود (05/0p>). نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که استفاده از نور آبی و سبز می¬تواند موجب بهبود عملکرد در جوجه¬های گوشتی گردد و همچنین پرورش جوجه¬ها تحت نور قرمز از طریق ایجاد استرس در پرنده عملکرد را کاهش می¬دهد. کلمات کلیدی:رنگ نور، عملکرد، وزن اندام¬ها، استخوان درشت نی، جوجه¬های گوشتی ?

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

نگارنده دراین مجموعه ابتدا به کلیاتی راجع به فیزیوپاتولوژی ورم پستان و نشانیهای بیماری، مکانیسمهای طبیعی پستان جهت مقابله با عفونت و روشهای تشخیص پرداخته و سپس عوامل موثر در بروز اورام پستان میکروبی، طبقه بندی عوامل موثر در بروز اورام پستان میکروبی شامل عوامل حیوانی و عوامل محیطی و عوامل میکروبی را بررسی نمود. و اجمالا راجع به یافته های بالینی، تاریخچه و تستهای تشخیص آزمایشگاهی و روشهای شناسایی کلی فرم ها و اشریشیاکلی و ویژگیهای بیوشیمیایی و سرولوژیکی اشریشیاکلی اشاره نموده است . نویسنده فصل پنجم را به بررسیهای انجام شده، روش نمونه گیری، یافته ها و بحث و نتیجه گیری اختصاص داده است و بالاخره در فصل ششم اقدامات و پیشنهادات لازم جهت تهیه فرآورده های بهداشتی و خصوصا بهداشت شیر در مرحله جمع آوری وتولید در دامداریها و کنترل بهداشتی دیده می شود.