رساله حاضر شرحی است بر آن چه که از آن به عنوان تفکر شاعرانه در نزد هیدگر یاد می شود. هیدگر به دنبال پرسش از چگونه زیستن انسان در جهان و چگونگی رابطه او با جهان پیرامون به نقش آفرینش هنری از جمله شعر می پردازد. شعر نوعی تفکر است که در مقابل دوران مدرن و بحران ناشی از تکنولوژی طریق رهایی انسان است. تکنولوژی در دوره مدرن به سمت سلطه انسان بر طبیعت و بهره کشی از آن سوق پیدا کرده است. انسان مدرن در مواجهه با طبیعت، آن را نه به مثابه وجود آشکار شده، بلکه به عنوان منبعی که به او قدرت و توانایی می بخشد، می نگرد. از این رو از حقیقت دستیابی به راز وجود دور مانده است. اما تفکر شاعرانه به سبک خود وجود موجودات را آشکار می سازد و به موجودات امکان می دهد تا خود را همان موجودی که هستند، نشان دهند. از این رو شعر حجاب را کنار می زند و لذا به حقیقت و مضمون جهان یعنی وجود تقرب می یابد. تفکر شاعرانه همانا گونه ای از بودن شاعرانه است. چنین بودنی در زیستنی متجلی است که از استیلا اجتناب می کند و با شنیدن سخنِ زبان رو به سوی رهایی می گرداند. بدین سان امکان تفکر معطوف به رهایی فراهم می شود.