هدف پژوهش: طراحی یک مجموعه ی شهری، جهت تجسم بخشیدن به روابط اجتماعی و حیات مدنی در فضایی اجتماعی، در قالب یک پردیس سینمایی، در شهر مشهد. روش پژوهش: مطالعه سینما، فضای شهری و طراحی شهری و ارتباط این سه مقوله به لحاظ اجتماعی؛ و همچنین بررسی نمونه های خارجی و داخلی. نتیجه گیری: در یک طبقه بندی کلی می توان فضاهای ساخته شده را به دو گروه فضاهای معماری و فضاهای شهری تقسیم نمود. فضا ذات معماری است. هر حجم معماری، خلق دو نوع فضاست: فضای داخلی اش، که خود ساختمان آن را تعریف می کند و فضای بیرونی یا شهری آن، که با آن ساختمان و ساختمان های اطراف اش تعریف می شود. فضای شهری گونه ای از فضا است که به زندگی و حیات شهری همه شهروندان تعلق دارد . سینما نزدیک ترین هنر به زندگی مردم هر جامعه است و واقعی ترین و بیشترین تاثیر را از تحولات اجتماعی آن پذیرا است. فضای شهری به عنوان ارتباط دهنده متقابل رفتارها و روابط، تعریف کننده ی هویت مکانی و در برگیرنده ی فردیت اجتماعی انسان ها، و شکل دهنده ی روابط اجتماعی است. این رساله با مطالعه و شناخت فضای اجتماعی و مدنی در سینما و فضای شهری، سعی در طراحی مکانی داشته است که با حضور بنای شاخص معماری، به خلق فضای شهری بپردازد و پذیرای شهروندان باشد.

فضای شهری مثل هر اجتماعی نمی تواند جدای از مناسبات قدرت وجود داشته باشد. روابط قدرت در تاروپود شهر که از حدود تصاویر و نوشته های فضای شهری بسی فراتر می رود، تنیده شده است و این امری مختص به یک زمان یا مکان خاص یا سیستم اقتصادی یا سیاسی خاصی نیست، در حقیقت شهر بدون روابط قدرت وجودی انتزاعی است. سه لایه فضای شهری که لوفور تحت عنوان عمل فضایی، فضای ذهنی و فضای ساکنین از آنها نام می برد، مبین ارتباط تنگاتنگ جهان متن و آنچه که موجود است با فضایی که الیت ها می سازند و برای آن برنامه ریزی می کنند و همچنین فضای زندگی روزمره و آنچه که مردم تجربه می کنند است و در این میان روابط قدرت رشته هایی جدایی ناپذیر در بین تاروپود این بافته است. تصاویر و نوشته های شهری متونی هستند که به مثابه یک زبان خوانده می شوند؛ نشانه هایی که به مدلولی دلالت دارند و طی فرایند بازنمایی ارائه و درک می شوند که یک طرف آن تولیدکننده نشانه و طرف دیگر آن مخاطب است که این هر دو در جهان متن حضور دارند و جدای از گفتمانی که از طریق آن عمل می کنند، نیستند. در این پژوهش ما بر بازنمایی قدرت در تصاویر و نوشته های شهری متمرکز می شویم و سعی در شناخت چگونگی بازنمایی آن داریم و همچنین تاثیر این بازنمایی بر فضای شهری را بررسی می کنیم؛ برای تبیین بازنمایی از مباحث نشانه شناختی و نظرات پیرس استفاده می کنیم و در مورد قدرت از نظرات راسل و داوی و فوکو بهره می بریم؛ در مورد فضای شهری نیز نظرات لوفور با بحث این پژوهش سنخیت بیشتری دارد. در این پایان نامه از روش تحقیق کیفی استفاده شده است بدین ترتیب که ابتدا مقوله ها را کدگذاری کرده و با توجه به نظرات راسل قدرت را دسته بندی می کنیم. سپس با روش تحلیل محتوا آنها را بررسی می کنیم، برای جمع آوری داده ها از مشاهده و مصاحبه استفاده می کنیم که برای تحلیل آنها از روش نشانه شناسی و تحلیل گفتمان بهره می بریم. و توسط هرمنوتیک و برقراری انطباق و ارتباط بین زبان علمی پژوهش و زبان کنشگران اجتماعی سعی در استخراج معنا و توصیف و توضیح پدیده ها داریم. نتایج حاصل از پژوهش در مطالعه موردی (خیابان ولیعصر تهران) نشان می دهد که تصاویر و نوشته ها در سطح خرد، مفاهیم سطح کلان را حمایت نمی کنند، بیشتر از نماد و شمایل استفاده می شود و نمایه بسیار کم به چشم می خورد. در مورد موقعیت فضایی تصاویر و نوشته ها هر چه به سمت شمال خیابان ولیعصر پیش می رویم، تصاویر حاوی قدرت اقتصادی بیشتر می شود. مفعولی بودن زندگی روزمره و شکل نگرفتن هتروپیا در خیابان ولیعصر تهران علاوه بر برخی محدودیت ها، ناشی از این واقعیت است که لایه الیت ها مغلوب فضای موجود است و نه برعکس و همچنین تصاویر در لایه اول باقی می مانند و وارد لایه دوم معنایی نمی شوند و معنای ضمنی را به خوبی ارائه نمی کنند. با توجه به مفعولی بودن فضای ساکنین و نظرات فوکو که منجر به این نتیجه می شود که قدرتی وجود ندارد اما نمی توان بی قدرتی کامل تصاویر و نوشته ها را نتیجه گرفت چراکه در مصاحبه ها به آنها اشاره می شود.

معماری هنری است بی انتها که مسیری را از یک حادثه تا بی نهایت بدون خستگی می پیماید تا افقی نو برای شروع دیگری باشد. ما موجوداتی تاریخمند هستیم که حواسمان از ازل و طی صدها هزار سال بر شرایط و موقعیت های خاص سکونتگاه های انسانی وفق یافته اند. اعضای ادراکی و حسی ما با دنیایی صرفا تکنولوژیک انطباق نمی یابند. معماری هنر میانجیگری است. وظیفه معماری اینست که مابین شخص و نهادهای بشری، قلمروهای عمومی و خصوصی، گذشته و آینده و... وساطت کرده و فضا، زمان و تکنولوژی را برای اهداف زندگی بشر در اختیار گیرد. در این تحقیق ملاک عمل و هدف اصلی که به عنوان هدف پژوهشی مطرح است، بررسی پدیدارشناسانه موضوع حس و بکارگیری آن در حیطه معماری و در راستای آن در رسیدن به اهداف موضوع طراحی و در اولویت دوم، وارد ساختن کودک نابینا به وادی خلاقیت و باز گرداندن وی به اجتماع و تلاش برای ایجاد فضایی متکی بر حواس غیر بصری و استفاده بهتر از آن در خلق یک فضای معماری ماندگار در خاطره افراد بینا و نابینا، خواهد بود. در پژوهش پیش رو با توجه به این پرسش ها که رویکرد پدیدارشناسانه حس در طراحی فضای معماری چگونه عمل می نماید و به چه طریقی می توان به وسیله حواس غیر بصری در فضاهای معماری برای افراد بینا و نابینا، محیطی کاراتر از حیث معماری و روانشناسی ایجاد نمود، چهار چوب نظری و برنامه طرح شکل می گیرد. با توجه به موارد ذکر شده مبنای این تحقیق بر اساس این فرضیه شکل می گیرد: نگاه پدیدارشناسانه به موضوع حس در طراحی، با ارتقاء کیفیات فضای معماری قابلیت ادراک محیطی را افزایش می دهد و در صورت بهره گیری از حواس غیر بصری در فضای معماری می توان حس تعلق به فضا را افزایش داد و به درک بهتر فضا کمک نمود. این پایان نامه با علم به واقعیت اجتماعی نابینایان سعی دارد تا با خلق فضای معماری و بررسی مطالعاتی آن از دیدگاه پدیدارشناسانه به اهداف مختلف اجتماعی، معماری و روانشناسی دست یابد. چرا که ایجاد چنین مرکزی قابلیت نزدیکی این دو گروه اجتماعی را با یکدیگر، از سنین اولیه رشد خلاقیت فکری فرد یعنی کودکی، ایجاد می کند. مطالعات اصلی آکادمیکی این پروژه معطوف به نظریات علمی روانشناسی و فلسفی در باب خلق فضای ادراکی و رابطه ی متقابل ادراک و فضا و نیز بررسی توانایی حواس از دیدگاه پدایدر شناسی و مطالعه نظریات علمی مرتبط با موضوع در شاخه معماری خواهد بود. در راستای رسیدن به اهداف پژوهش حاضر روش های زیر در سه بخش مد نظراند: روش پدیدارشناسانه و بررسی موضوع حس از این دیدگاه. روش کیفی که در آن تمرکز بر موضوع و آشکار کردن هر چه بیشتر جزئیات و طرز نگرش به موارد مطرح شده در رویکرد اصلی و ماهیت تجربه ها مورد نظر می باشند. بکارگیری روش های کمی در راستای مطالعات شناختی پروژه. در نهایت در پژوهش حاضر تلاش گردیده پدیده ادراک حسی با تکیه بر چارچوب نظری پدیدارشناسی و رویکرد تفسیری، از منظری متفاوت با دیدگاه اثباتی مورد بررسی و چالش قرار گیرد. چارچوب نظری مورد استفاده، دیدگاه پدیدارشناسی بوده و سعی شده با استفاده از منابع دست اول علاوه بر بررسی نظریات بنیانگذاران این تفکر، معماران و شهرسازان و جغرافیدانان پدیدارشناس نیز مورد بررسی قرار گیرد و تحلیلی جامع از پدیده حس و متدولوژی پدیدارشناسی ادراک حسی در غالب طرحی معمارانه ارائه گردد.

طراحی موزه ادیان ایران در تپه های عباس آباد موضوع این رساله است که اهداف زیر را در بر دارد: افزایش شناخت و آگاهی نسبت به ادیان مختلف موجود در ایران، ایجاد ارتباط میان ادیان و فرهنگ های مختلف موجود در ایران، افزایش احترام و ادراک میان ادیان مختلف، میسر ساختن همزیستی مسالمت آمیز پیروان ادیان مختلف و ایجاد فضایی برای تفکر و اندیشه که پایه و اساس هر دینی است. بنابر این این موزه مجموعه ای مرکب از فعالیت ها ی فرهنگی، اجتماعی، آموزشی و اداری است که شناخت نسبت به ادیان مختلف را به وجود می آورد. بعد از بررسی سایت و ویژگی های آن به گرد آوری اسناد پرداخته شد و در این زمینه با مراجعه به کتابخانه، انجمن ها ی دینی و استفاده از اینترنت اطلاعات مورد نظر گردآوری شد. با مطالعات و بررسی های انجام شده، کانسپت پروژه پالیمسست در نظر گرفته شد و با مطالعه بر روی سایت، الگوی باغ ایرانی نیز به عنوان ایده مطرح شد که به آلترناتیو هایی برای طرح و انتخاب نهایی منتهی شد. نهایتاً طراحی پروژه با در نظرگرفتن ویژگی های ادیان و پتانسیل ها و شرایط خاص سایت، بررسی پروژه های مشابه و تأکید بر مباحث و اصول زیبایی شناختی معماری به نتیجه رسید.

چکیده تمام نما : در دوره رنسانس دیوانگی و خرد از هم جدا نبودند. در این دوره جنون تجربه ای نامتعارف و خطرناک به شمار نمی آمد، بلکه حتی موجب شگفتی و کنجکاوی اندیشمندان و صاحبان قلم بود. در بعضی از آثار حتی دیوانگی با فرزانگی و بصیرت پیوندی نزدیک داشت. درواقع جنون ابزاری ادبی در خدمت نقد زیاده روی های اجتماعی به شمار می آمد. اما در فاصله سال های ???? تا ????میلادی (دوره کلاسیک) میان این دو فاصله افتاد و سرانجام خرد بر دیوانگی چیره شد. در طول تاریخ اثر متقابل ضرورت و شانس برای خالق آگاهی جهان در الویت اصلی بوده است.اما بر خلاف فلسفه،علم و سایر هنرها ،معماری به میزان معقولی این نظریه را در مورد بررسی قرار نداده است .تئوری معماری این تفکر را که شانس ممکن است عاملی مثبت در مراحل مختلف معماری از تصور طرح تا ساخت و ساز و استفاده از آن باشد به ندرت دنبال کرده است . در اواسط دهه پنجاه میلادی سبک دادا که مکتبی بر اساس تقابل با ارزش های عقلانی بود و به جبهه ضد هنر تعلق داشت با به کار گیری شانس و تصادف به واقع زمینه ساز شروع حرکتی جدید در جهت شناخت جدیدی از جهان شد ،شناختی که با توسعه ابعاد مدرنیته در دهه های آینده هر چه بیشتر اهمیت آن نمودار شد.این شروع جدید در معماری با به چالش کشاندن ماهیت معماری مدرن نشان از شناختی پیشرو داشت که شاید توانسته بود از دانش بشر جلوتر زده و به عنوان عاملی شگفت انگیز که معماران آن را تاکنون در طول فرایند طراحی نادیده گرفته اند، نمودار شود. مسئله اصلی ازبیان و بررسی نظریه، اثر گذاری مفهوم شانس و تصادف بر روش های طراحی معماری بر اساس مقوله تاثیر شانس در معماری بوده است و تمام تلاش در طی روند طراحی بر این ایده استوار بوده که اگر شانس بر درک و استفاده از فضای معماری کمک می کند ،معمار باید برای عملکرد شانس در فرایند طراحی ارزش قائل شود و در طراحی به عنوان محیطی که در آن تصور طراحی و شانس با هم آمیخته است سعی در استفاده از شانس به عنوان ابزاری متحول کننده در روند طراحی معماری در جهت گذر از دنیای مجاز به واقعیت شده است . بر این اساس رساله حاضر سعی درتبیین ریشه های تئوری شانس در فلسفه،هنر و معماری وبررسی اهمیت عملکرد این تئوری در فرایند طراحی معماری و مطالعات طراحی معماری دارد و به این منظور به ارائه و تحلیل نمونه های مرتبط با این موضوع در حوزه معماری و همچنین حوزه های گسترده تری همچون فلسفه و هنر پرداخته شده است. در طی روند طراحی سعی در تحلیل طرح از طریق مقوله شانس بر مبنای استفاده از ابزارهای مختلف معماری همچون تکنیک های ایجاد الگو ، طراحی های سریع ،یادداشت برداری ها ، اتود ها و غیره داشته است.

یکی از مهمترین موضوعاتی که در مورد کیفیت فضای شهری ونیز در زمینه تاثیرات متقابل انسان و محیط نقشی شایان توجه را ایفا می کند موضوع احساس و ادراک فضا و به تبع ان ادراک محیط و ایجاد خاطره ذهنی است.این پایان نامه با هدف شناسایی سیاستهاو راهبردهای عملیاتی و جزئیات اجرایی وتبیین ظوابط اصول وراهنماهای طراحی فضای شهری نگارش شده است. چارچوب نظری برپایه نظریات روانشناسی احساس وادراک نظریات مرتبط با حس مکان ونظریات فضای شهری وتاثیرات متقابل آنها بر یکدیگر شکل گرفته ودر نهایت عوامل تاثیرگذار بر احساس وادراک در فضای شهری با رویکرد حس لامسه وشنوایی در جدولی جمع بندی وتدوین شده است. به طور کلی در این تحقیق برای شناسایی از روش پیمایشی استفاده شده است.در رساله حاضر با توجه بر پروژه محور بودن موضوع روش فرایند طراحی که در آن سلسله مراتب اهمیت دارد به کار رفته ودر نهایت طراحی شامل پلانها نماها وپرسپکتیوها با مقیاس مناسب در فصل آخر آورده شده است.

ایران کنونی هر چند پیر و خسته و پس از پشت سر گذاردن تاریخچه ای پر فراز و نشیب به ناگزیر مسیر دستیابی به جامعه ی مدنی را طی می کند بدین ترتیب ایران در حال گذار با چالش های گوناگونی مواجه است ، معماری و فضای شهری در این فرآیند گذار چه نقشی را ایفا می کنند ؟ و یا چگونه می توان به وسیله ی این ابزار این فرآیند را تسریع کرد ؟ در این پژوهش دو مقوله مورد بررسی قرار گرفته است : از یک طرف عرصه ی عمومی به عنوان بستر شکل گیری فرایندهای اجتماعی و از طرف دیگر جامعه ی مدنی به عنوان یک چشم انداز ایده آل برای ایران کنونی . بدین ترتیب تلاش می شود تا تعریف تا حد ممکن جامعی را برای مفهوم عرصه ی عمومی با نظر به مفهوم جامعه ی مدنی به دست دهیم. در این پروژه تمرکز بر روی فضاهای نمایشی است و تلاش شده است تا از مسیر پروژه مرکز نمایش های خیابانی به آزمون فرضیه های خود بپردازیم. به هر روی هر فرد در جامعه نقشی را ایفا می کند که می تواند او را هر لحظه در مقام سوژه قرار دهد و بدین ترتیب تاثیر گذاری بر اطراف و افراد دیگر داشته باشد، در انتها پروژه ی مرکز نماشهای خیابانی در مکان پر پتانسیل چهارراه ولی عصر با تمام ابعاد و جزئیات طراحی می شود.

«سینما هنری چند بعدی». این عبارت، تعبیر ژان لوک گدار فیلمساز برجسته فرانسوی از سینما است. فهرست گدار از نمونه های شیوه ساخت فیلم، می تواند با مفهوم دیگری، یا به تعبیری، به وسیله یک شیوه مشخص دیگر تکمیل و توسعه یابد؛ سینما به عنوان معماری.(بزاز، 1388) جدایی ناپذیری توصیف سینمایی معماری و ماهیت سینمایی تجربه معماری، سبب تأثیرگذاری متقابل این دو هنر از بسیاری جنبه های گوناگون شده است. با وجود آن که هر دو به عنوان هنری شناخته شده اند که با کمک تعداد زیادی متخصص، دستیار و تکنسین پدید می آیند، اما بدون این که خواسته باشیم ماهیت اصلی شان (سینما و معماری) را به عنوان نتیجه تلاشی گروهی نادیده بگیریم، بایستی اذعان کنیم، هر دو، هنری ابداعی و حاصل ایده پردازی هنرمندانه خالق خود هستند. (بزاز، 1388) ژان نوول، معمار فرانسوی، اظهار می کند که تصویرپردازی و تجربه سینمایی به عنوان یک شیوه (و حتی منبع الهام) مهم برای ایده پردازی پروژه های معماری اوست. این معمار ?? ساله با پروژه هایی چون خانه اپرای لیون (?? – ????)، مرکز کنفرانس بین المللی (?? – ????، tours) در کارنامه حرفه ای خود، می گوید: «معماری همانند سینما در دو بعد زمان و حرکت جریان دارد. انسان یک ساختمان را در ذهن خود در سکانس های مختلف درک و تصویر می کند. در طراحی و ساخت یک بنا، پیش بینی و جست وجوی تاثیرات متقابل و ارتباط انسان هایی است که از برابر آن عبور می کنند، امری ضروری به نظر می رسد. یک ساختمان از سکانس ـ پلان های پیوسته ای تشکیل می شود که معمار به همراه برش ها (کات ها)، قاب بندی ها، بازشوها و تدوین، آن ها را به وجود می-آید.» (بزاز، 1388) هر رسانه می تواند از وجوه مختلف از هنر استفاده کند؛ اما اینکه رسانه ای خود، به هنر تبدیل شود، در مورد سینما اتفاق افتاده است؛ یعنی رسانه هنری. ویژگی اصلی سینما، عدم تفکیک رسانه و هنر از هم دیگر در آن است. گرچه می توان گونه هایی خاص از معماری را نیز در حیطه «معماری به عنوان رسانه» جای داد.( اولریش و پاتالاس، انو و گرگور؛ 1368) سینما عمومی ترین آیین جمعی ابناء بشر در جهان معاصر است. ملتی که سینما دارد یعنی تفکر انتقادی دارد، یعنی تخیل خلاق دارد، یعنی خوب می بیند و می شنود و می تواند آنچه را در جهان اطراف او می گذرد به صورتی زنده بازسازی کند و حاصل را به عنوان میراث نقد و شناخت انسان امروزی به وارثان آینده فرهنگ بشری بسپارد. (داودنژاد،1386) یکی از فصول مشترک معماری و سینما، فضا است. فضا در هر دوی این هنرها به وسیله «شخصیت» ساخته می شود و ویژگی مهم این فضا در جهان امروز، دادن حق انتخاب به تماشاگر است. (بزاز، 1388) فضای مجازی برای اینکه نمایان گردد به وسیله صورت نمایان می شود، زیرا که حقیقت (فضای مجازی) هیچ گاه به کمک 5 حس درون (حس مشترک، حس خیال، حس وحی، حس حافظه و حس تصور) و 5 حس برون به سرانجام نمی رسد ؛ اما این صورت در معماری باید برعکس سینما که به صورت تصویری است، حتما باید به کمک آمیختگی کاربری، آمیحتگی ساختاری، شاخه آمیختگی شکل و آمیختگی کالبدی ساخته شود تا به حقیقت برسد. و امروزه در عصر سایبر و دیجیتال، ترکیبی از مجاز و واقع را هم زمان می بینیم و با حواس درون و برون و پدیده را درک و لمس می کنیم؛ بی آنکه تمایزی میان آن ها قائل باشیم.(رسولی، 1387) عصر مجازی شدن، نهایت توسعه و پیشرفت فناوری اطلاعات در فضای سه بعدی و در محیطی مبتنی بر دانش است. بطور یقین گسترش عصر اطلاعات همراه با فناوری های پیشرفته موجود، چهارمین موج تغییر را در آینده نزدیک در جهان به همراه خواهد داشت. (رسولی، 1387) این رساله در پی ترکیب این دو هنر (معماری و سینما) با واقعیت مجازی و نمود آن به عنوان مکانی برای تعامل با مخاطب امروزی است. کار شناسان امور سینمایی بر این باورند که سینما موقعیت گذران اوقات فراغت به صورت دسته جمعی را فراهم آورده و نهایتاً در افزایش فعالیت های جمعی- فرهنگی موثر خواهد بود. (امی،1381) در این رابطه شهر شیراز نیازمند احداث فضای متمرکز فرهنگی- سینمایی است تا به ایجاد پایه های محکم فرهنگی کمک کند. اهداف اصلی این رساله عبارتند از: • بوجود آوردن فضائی فعال و پویا برای صرف اوقات فراغت کاربران • ایجاد محیطی فرهنگی برای تعامل علاقه مندان هنر و سینما • برگزاری نمایشگاه ها و نشانه گاه های هنری و کارکرد بخشی از مجموعه به عنوان نگارخانه • ایجاد سالن های سینما به روش نوین • برگزاری جلسات نقد و بررسی مسائل روز سینما برای متخصصین امر • برقراری نمایشگاه های هنری و نگارخانه هایی فعال • بوجود آوردن فضاهای تجاری، تفریحی، رستوران و خدماتی خاص در کنار فضاهای اختصاصی مجموعه • احداث بنا در بافتی فراموش شده از شهر و تبدیل آن به محوری فرهنگی و بازگرداندن خاطره جمعی مکان • احیاء کالبد فراموش شده و ایجاد حلقه اتصال بین فضاهای همجوار • ایجاد فضایی برمبنای معماری دیجیتال و نگاه سایبری به فضای مورد نیاز طرح • ایجاد سطوح رسانه ای و سایبری با هدف معماری به عنوان رسانه • تبدیل معماری فانتزی دیجیتالی به معماری کارکردی و کاربردی

در جامعه امروز، پدیده جهانی شدن، موجب کم رنگ شدن روابط اجتماعی و کاهش سطح تعاملات شده است. در این میان فضاهای عمومی شهری نقشی بسزا در برقراری مجدد این تعاملات و پدیده «اجتماعی شدن» دارند؛ پدیده ای که جامعه شناسان آنرا مجرای اصلی و اساسی انتقال فرهنگ میان نسل ها می دانند. از طرفی دیگر، پدیده جهانی شدن، موضوعاتی نظیر حقوق بشر، صلح جهانی و غیره را به همراه خود می آورد، چرا که در طول این روند پر شتاب، حیات بین المللی انسان، جدا از تفاوت های ظاهریشان با یک اهمیت مورد توجه قرار می گیرد. در چنین شرایطی، اهمیت توجه به حضور و حقوق مردم در کلیه رشته ها و علوم کاربردی، به دغدغه اصلی طراحان و مهندسان مبدل شده است، تا جایی که متخصصان طراحی شهری، یک فضای شهری را در گرو حضور انسان و فعالیت او معنا می کنند. در پروژه حاضر سعی بر آن بوده است تا فضای در دست طراحی، به لحاظ ایجاد تعاملات و بالا بردن سطح مشارکت اجتماعی، فضایی درخور و قابل باشد. توجه به دیدگاه تک تک افراد جامعه، به جهت تقویت مشارکت اجتماعی و ایجاد علاقه در استفاده کنندگان به حضور در فضا، امری اجتناب ناپذیر است که به دلیل گستردگی آرا، با بکارگیری نظرات نظریه پردازان معماری و طراحی شهری و همینطور بهره گیری از علوم رفتاری و علم روانشناسی محیطی، اصولی مشترک و کلی در زمینه ارتقاء سطح مشارکت اجتماعی، ترغیب کنندگی فضاها برای کاربران و ایجاد حس تعلق به مکان برای استفاده کنندگان تبیین و ارائه شود. همچنین با بررسی نمونه های مشابه، وضهیت اقلیمی تهران، استانداردهای طراحی و همچنین راهکارهایی در راستای بازآفرینی عرصه های بلااستفاده و اصول طراحی مرکز شهری سرزنده، روند طراحی پروژه معماری به انجام رسیده است.

امروزه در جهانی زندگی می کنیم که فراوانی، توزیع و امکان دسترسی به اطلاعات از ویژگی های بارز و شاخص آن است. در این جهان که به شدت اطلاعاتی شده، فرهنگ و تعامل اجتماعی بیش از هر زمان محتوای اطلاعاتی یافته است، به نحوی که برخی صاحبنظران عصر کنونی را دوره ی «پرستش اطلاعات» نام نهاده اند. در این دوره ظهور نظام چند رسانه ای و فناوری های ارتباطی و اطلاع رسانی به بارزترین نماد آن تبدیل شده اند. شبکه های نوین ارتباطی آنچنان بر فضای زندگی بشر امروز سایه افکنده که می توان گفت همه ی ما در محیطی رسانه ای به سر می بریم. این محیط رسانه ای به نوبه ی خود، یک بافت معنایی چند ساحتی را به وجود می آورد که غالب جلو ه های فرهنگی و سیاسی را با همه ی گونه گونی و تنوعشان در قلمرو خود جای می دهد. حال آنکه معماری نیز از این مقوله مستثنی نمی باشد. طیف گسترده ی تحول در عرصه ی تمدن، معماری را به سمت و سویی برده است که صورتبندی آن نزد متفکران مختلف متفاوت است. در این میان ساخت بنایی که به طور خاص مربوط به کاربری فناوری اطلاعات باشد، نیازمند کنکاشی عمیقتر در تحولاتی است که به طور خاص به صنعت انفورماتیک مربوط می شود و فضاهای معماری مربوط به آن در این راستا قرار می گیرد. بدلیل فقدان فضاهای تخصصی پژوهش در حوزه ارتباطات در سطح کشور، همچنین عدم وجود فرهنگ صحیح برخورد با تکنولوژی رسانه ها و عدم وجود فضاهایی که امکان تجربه فضاهای مجازی را برای عموم فراهم آورد و برای همگام شدن با دیگر کشورهای دنیا در این عرصه طراحی این مجموعه امری اجتناب ناپذیر است. نتیجه هدفی که این تحقیق دنبال می کند، دستیابی به یک کیفیت فضایی مطلوب به منظور طراحی مرکز دستاوردهای رسانه ای است که همانا ایجاد مجموعه ای مناسب برای محققان عرصه ارتباطات می باشد، که آنان را در امر تحقیق و ارائه آثارشان در قالب همایش ها و سمینارها و کنگره ها و ... یاری می دهد و همچنین مخاطبان و بازدیدکنندگان را با تکنولوژی نوین ارتباطی آشنا سازد. ایجاد مرکز دستاوردهای رسانه ای می تواند نقش موثری در راه افزایش ارتباط و تعامل محققان و ارائه نتایج تحقیقاتی آنان و گسترش فضای ارتباطی میان اندیشمندان و در نهایت افزایش سهم ایران در مبادلات علمی در حوزه ارتباطات در سطح جهان داشته باشد. روش تحقیق: این تحقیق یک پژوهش نظری – کاربردی است که در واقع یک فرآیند از یک سری اطلاعات نظریه ها و در نهایت تولید یک ایده به یک طرح کاربردی قابل اجرا و استفاده خواهیم رسید. استراتژی این پژوهش کیفی است. رویکردهای پژوهش در مباحث مطالعات نقش رسانه در ادراک و اثر نهی متقابل آن دو توصیفی – پدیدارشناسانه است و قسمت مطالعات در مورد فضاهای سایبر و آرمانشهر الکترونیک و ... و تعاریفی که مربوط به رسانه و تاریخچه رسانه و ... و بررسی نمونه ها توصیفی و کتابخانه ای است و به دلیل نبودن نمونه ی داخلی از نتایج پرسشنامه ها از اقشار مختلف جامعه استفاده گردیده است. نتایج: از آنجایی که فضاهای مورد نیاز در گونه ی جدیدی از عملکرد قرار خواهندگرفت. این مرکز بیشتر به پرداخت جزئیاتی می پردازد تا نوع جدیدی از تلاقی فرهنگی و کاربری را برای استفاده کنندگان مهیا سازد. اشخاصی بدون هدف خاصی نیز می توانند وارد این ساختمان گردند و در ازدحامی از رسانه ها به گردش بپردازند و از گالری ها دیدن کنند و یا با تفکر جدیدی آشنا شوند. این مرکز نمونه ای جدید خواهد بود که سبب سایش بیشتر قشر عام جامعه با آثار و عوامل متفاوت هنری و علمی می گردد. درهم آمیختگی رسانه ها سبب مخلوط شدن بافت اجتماعی کاربران می گردد و در این میان نوعی دیگر از گرته برداری فرهنگی و آمیختگی فرهنگ های گوناگون سلیقه ای و اجتماعی در یکدیگر می گردد.

امروزه روابط اجتماعی مردم به اشکال و از طریق ابزار گوناگون صورت می پذیرد و دائما تحت تأثیر نیز قرار می گیرد. این تحولات به گونه ای است که نقش انسان در اکثر موارد به ماشین واگذار شده و کم کم به خود او نیز به شکل یک ماشین نگریسته می شود که این امر در جوامع متفاوت سبب تضعیف بیش از پیش روابط چهره به چهره و دوری از تجربه حس مکان، زمان و فضا شده است. از طرفی فضاهای عمومی موجود در شهرها نیز تحرک و پویایی خود را نه به عنوان فضاهایی با کیفیتهای مناسب اجتماعی، بلکه به صورت فضاهایی صرفا عملکردی و با کیفیتهای اجتماعی نامناسب حفظ کرده اند. بنابراین ساماندهی روابط اجتماعی در عرصه های عمومی شهرها امری بدیهی و لازم می باشد. یکی از این عرصه های عمومی، فضاهای تجاری است که با سابقه ای حدود صد سال ایران همواره دارای قدرتمندترین زمینه ها برای اتفاقات اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی بوده است. امروزه در پی توجه بیش از حد به جنبه های عملکردی و اقتصادی در طراحی و ساخت مجتمع های تجاری، میزان توجه به نیازهای اجتماعی و روانشناختی به شدت کاهش یافته و به همین دلیل توجه به الگوهای طراحی مورد نیاز برای چنین رویکردی، کاهش یافته است. در نتیجه ضروری است که اصول و الگوهای طراحی مربوط به مجتمع های تجاری با هدف بازاندیشی در مورد ساختار کالبدی- اجتماعی فضایی محیط در اولویت قرار بگیرد تا شاید از این طریق بخشی از خلأ موجود پوشش داده شود. این تحقیق با همین هدف یعنی توجه عمیق تر به جنبه های اجتماعی فضا در مجتمع های تجاری تدوین گردیده است.هدف پژوهش طراحی یک مجموعه تجاری با قابلیت زمینه سازی برای تعامل ها و روابط اجتماعی تا ضمن ایجاد مکانی برای حضور مردم و خرید، نمایشی باشد از شور و جریان زندگی در شریان شهر. روش اصلی مورد استفاده در این تحقیق روش تحلیل استدلالی و مطالعه موردی است. و در بخش هایی مانند مطالب مربوط به تحولات شهر در گذشته تاثیر تحولات تاریخی در ساختار مراکز تجاری از روش تاریخی تفسیری استفاده شده است. در این تحقیق با مطالعه در ماهیت اسپیس سینتکس(space syntax)، دستیابی به الگوهای معماری و استخراج اصول ساختاری، رهیافتی تازه از نحوه سامانبندی فضا و تبیین رویکردهای مناسب برای چیدمان فضایی مطلوب برای به حداکثر رساندن کارآیی روابط فضایی به دست آمده است. با بررسی موردی مراکز خرید داخلی و خارجی، ترسیم نمودارهای توجیهی و هم پیوندی ومقایسه آنها و پس از آن معیارهای فرهنگی- اجتماعی و ابعاد مختلف اثرات و تبعات اجرای مراکز تجاری- اجتماعی در نظام اجتماعی شهر مورد تحلیل قرار گرفته و نتیجتا با ارزیابی آنها، ویژگی های فیزیکی راکه در مراکز خرید مدرن منجر به موفقیت اجتماعی-اقتصادی آن ها می شود معرفی کرده است. پرووه مرکز تجاری تبریز بر پابه این این مطالعات و با طی پروسه طراحی انجام گرفته است.

رفتار و فعالیت های انسان در دو عرصه عمومی و خصوصی صورت می پذیرد و انسان همواره در حال تلاش برای مدیریت این دو سطح از زندگی خود می باشد. فضای شخصی به صورت محافظی در اطراف انسان وجود دارد و فاصله ای میان فرد و افراد جامعه ایجاد می نماید از دیگر روی انسان برای تامین زندگی خود نیاز به گذر از قلمروی فردی و حضور در عرصه های اجتماعی را داشته و اجتماعی بودن شاخصه ی اصلی زندگی بشر است. انسان همچنان که نیاز دارد خلوت شخصی خود را حفظ کند خواهان قرارگیری در اجتماع نیز می باشد. چهره عمومی انسان در هر زمان متناسب با شرایط خاص مکانی و امکانات و ویژگی های محیط و عرف و هنجارهای جامعه و بر اساس خود شکل گرفته شخصی فرد، به صورت نمود متفاوت از فضای دیگر و متفاوت از انسان های دیگر بروز می کند، همانند نقش بازیگری در پرده های مختلف نمایش، پس اجتماع نمایشی است حاصل ترکیب پرده های مختلف و تصویر هر پرده تعامل نقش ها و نقاب هایی است که بازیگران تحت تاثیر متن، فضا و عوامل حاکم بر آن ها و محرک های محیط از خود بروز می دهند. هدف اصلی در این مجموعه تمرین برای خلق محیطی است که شرایط را جهت ایفای نقش بازیگران تسهیل نماید. خلق محیط با اولویت نیازها و خواسته های کاربران آن به عنوان عوامل تعیین کننده ویژگی های محیطی. خلق محیطی که ارزش اصلی خود را نه از فرم و عملکرد آن که از برقراری رابطه صحیح میان انسان و محیط می گیرد چرا که ضروریست فضای عمومی بتواند روابط بدون واسطه را در کنار روابط با واسطه در بین انسان ها تسهیل کند، می توان امیدوار بود که نتیجه این رویکرد بنایی است که تنظیم، مشخص کردن و تحمیل الگوهای رفتاری و شرایط را به همراه نخواهد داشت، فضایی که با شهر و مردمان آن کار می کند و به ارزش های انسانی فضا در آن توجه شده است، فضایی که به کاربر اجازه حضور و ظهور را می دهد . فضایی خنثی، منعطف با امکان ورود تماشاچی به درون نمایش برای ایجاد ارتباط مستقیم.

سرزمین ایران آمیزه ای از اقوام گوناگون است. این اقوام فرهنگ و آداب و سنن متنوعی دارند که برآمده از بوم و محل زندگی و مسائلی است که با آنها روبه رو می شوند. این آداب و رسوم با فضایی که در آن جاری می شود ارتباطی تنگاتنگ پیدا می کند. به بیان دیگر رویدادها و ساختار رفتاری بر ساختار و کیفیت محیط تاثیر می گذارد و فضاها را به مکان هایی متفاوت تبدیل می کند. به همین دلیل نیاز به فضاهایی که بر اساس رویدادهای جاری در آن ها طراحی می شوند و ارائه راهکارهای مناسب جهت طراحی مبتنی بر رویداد لازم به نظر می رسد. به همین منظور موضوع اصلی پژوهش معماری مبتنی بر رویداد و موضوع عملی پژوهش، طراحی مرکز رقص های محلی با توجه به دستاوردهای پژوهش بوده است.شناخت رقص های محلی به عنوان رویداد والگوهای مرتبط با آن و تاثیر آن در شکل گیری فضا و تاثیر شاخصه های رفتار انسانی همچون جنسیت، حالت فردی یا گروهی وبعد موقت آن ها در ساخت تجربه معماری از اهداف پژوهش بوده است .روش پژوهش از لحاظ فرآیند اجرا ، پژوهش کیفی زمینه ای است که عبارت است از کشف و استخراج نظریه از داده هایی که به طور منظم در فرآیند تحقیق اجتماعی به دست آمده اند. همچنین طراحی پروژه بر اساس نگاشت و مبتنی بر دیاگرام صورت گرفته است.این پژوهش درتقابل با عملکردگرایی دوران مدرن که از رابطه میان رویداد و فضا غفلت کرده و منجر به تک عملکردی شدن فضا بدون توجه به شاخصه های انسانی می شد، رابطه رویداد و فضا را به عنوان مقوله هایی اساسی و جدایی ناپذیر در معماری مورد توجه قرار می دهد. پژوهش در پایان اینگونه نتیجه می گیرد که در نظر گرفتن رویداد و فضا با یکدیگر امکان چند عملکردی بودن فضا و توجه به شاخصه های انسانی را به عنوان جزء سازنده فضا، فراهم آورده و با سهیم شدن کاربر فضا با طراح، و تبدیل شدن کاربر قابل پیش بینی به کاربر دورگه، ساخت روایت های گوناگون ممکن می شود.

انسانها همواره با ایجاد فضاهایی در شهر ، نیاز ذاتی خود به برقراری روابط اجتماعی را برآورده کرده اند ، ساختارهایی که از نظر اجتماعی فعال بوده و امکان ارتباط چهره به چهره انسانی در درون جامعه شهری و در کالبدی سازمان یافته را فراهم آورده ا ند . حضور مثبت افراد در اجتماع سطح تعاملات مثبت اجتماعی را بالا برده و سبب ارتقاء کیفیت زندگی از طریق تقویت حس تعاون و شهروندی می گردد. حضور اختیاری شهروندان در فضا فرصت تعاملات اجتماعی را افزایش می دهد و حضور اختیاری شهروندان در فضا ارتباط مستقیم با مطلوبیت فضا دارد . فضاهای مطلوب و خوب تمایل به حضور را افزایش می دهد . فضای مطلوب شهری فضایی است که تمامی ابعاد فضاهای باز شهری ، شامل ابعاد انسانی و کالبدی را مورد توجه قرار می دهد.فضای شهری وابسته به آن نتیجه عمل اجتماعی و سیاسی در قلمرو عمومی بود .شهر همان قدر یک اثر هنری اندیشیده شده بود که امری عملکردی . در این مرحله شهر و فضاهای آن کانون مکان های مردم ، اعمال و عرصه بیان اندیشه ها ، احساسات و عواطف بشری مردم است و فرم آن انطباق کامل با عملکرد آن خواهد داشت .فضای شهری بخشی از ارگانیسم زنده شهر است که با شرایط اجتماعی و اقتصادی و فنی در حال تغییر مرتبط است . محیطی اجتماعی دارد که در بردارنده مجموعه ای از روابط میان مردم است که به مبادله انرژی ، اطلاعات ، کالا ، مواد و شایعات و ... دست می زنند ، با هم ملاقات می کنند ، گرد هم می آیند و اشکال مختلف انسجام اجتماعی را در فضا متبلور می سازند بنابراین فضای شهری عنصر اساسی ساخت شهر است که با قلب و کانون راهبردهای اجتماعی مربوط می شود.

ایران کشوری است که روی کمربند زلزله واقع شده است. آیا اقداماتی اساسی برای مبارزه با روبه رو شدن با این پدیده اندیشیده شده است؟عوارض نامطلوب آوارگی و بی خانمانی ناشی از سوانح غیر مترقبه ،جستجوی شیوه های سریع و مناسب اسکان در شرایط اضطرار و موقت را به یکی از مهم ترین مراحل باز سازی مبدل نموده است .اسکان موقت دوره ای کوتاه از زمان بازسازی تا استقرار دائم است ،اما غفلت از کیفیت زندگی سانحه دیدگان می تواند عواقب نامطلوب و گاه جبران ناپذیری بر آسیب دیدگان داشته باشد.توجه به کیفیت فضای کالبدی به عنوان بستر زندگی و ارتقا کیفیت آن خصوصا برای آسیب دیدگان که گرفتار آلام و صدمات ناشی از زلزله می باشد موضوعی است که به صورت جدی در معماری می بایست مورد توجه قرار گیردرت بر گونه ای جاری نشود. هدفهای تحقیق : 1.جایگزینی احداث اسکان های سریع الساخت و ارزان قیمت و قابل بازیافت و همگام با محیط زیست 2.در نظرگرفتن اجرای ساده وراحتی نصب و رفع نیازهای افراد زلزله زده براساس نتایج به دست آمده اجرای اسکان موقت با استفاده از مصالح ساختمانی پایدار(مصالح بومی) که با مشارکت مردم زلزله زده انجام می گردد پیشنهاد می شود.

چکیده هدف هر تجارتی جذب مشتری است .اماکن ورزشی به عنوان فضاهای اجتماعی ای که در ارتباط مستقیم با افراد می باشند، به منظور عملکرد بهتر و درآمدزایی بیشتر،نیازمند جذب هرچه بیشتر مشتریان هستند. هدف : هدف اصلی این پژوهش بررسی تاثیر ویژگی های محیطی فضاهای ورزشی بر جذب مشتری با توجه به مفهوم محیط های پاسخ ده است. روش شناسی: تحقیق به روش توصیفی-مقایسه ای انجام شد. نمونه ها شامل 324 نفر از افراد عضو مجموعه ورزشی انقلاب بودند. ابزار تحقیق پرسشنامه محقق ساخته ای با 25سوال بود.میزان پایایی پرسشنامه 81/0 به دست آمد. یافته ها:دراین پژوهش از میان هفت عامل مربوط به پاسخ دهی محیط،عوامل نفوذپذیری،گوناگونی،خوانایی،انعطاف پذیری،تناسبات بصری و غنای حسی رابطه ی معناداری با جذب مشتری در مجموعه ورزشی انقلاب داشتند و نفوذ پذیری مهمترین عامل شناخته شد. نتیجه گیری : قابلیت دسترسی آسان به اماکن ورزشی درون مجموعه ورزشی انقلاب و ارائه خدمات متنوع به افراد و همچنین جذاب بودن محیط مجموعه ورزشی از نظر مشتریان ،عواملی بوده که در انتخاب آن ها نقش داشته است. ویژگی های محیطی فضای ورزشی بر جذب مشتریان تاثیر دارد. کلمات کلیدی: فضاهای ورزشی، مشتری، ویژگی های محیطی، محیط های پاسخ ده، مجموعه ورزشی انقلاب

برخورداری از فضاهای عمومی، یکی از مهمترین حقوق شهروندان یک جامعه است. یکی از مشکلاتی که در فضاهای عمومی امروز شاهد آن هستیم، تبدیل شدن عرصه همگانی به فضاهایی صرفاً جهت عبور و نه فضایی جهت تأمل و شکل گیری تعاملات اجتماعی است. راه حلی که پایان نامه برای حل این مشکل ارائه می دهد، طراحی فضا بر مبنای ویژگی های فضاهای عمومی خلاق هنری توسط یکی از رویکردهای بروز خلاقیت، با عنوان رویکرد هوش محور و با بهره گیری از گونه ای خاص از هنر به نام هنرهای عمومی است. به این ترتیب با طراحی فضاهای عمومی خلاق هنری، از طرفی هنر به متن زندگی روزمره افراد جاری شده و از طرفی تجربه خلاقانه از فضا را به شهروندان عرضه می دارد. نمونه موردی طراحی شده، مسیر حد فاصل تئاتر شهر تا تالار وحدت و تبدیل آن به مجموعه ای از فضاهای عمومی خلاق هنری است. برای دستیابی به این هدف، شناخت لازم بر اساس مطالعات میدانی شامل مشاهدات، عکسبرداری و مطالعات اسناد کتابخانه ای از قبیل اسناد فرادست انجام شد و در مرحله بعد، تحلیل های لازم با استفاده از نمودار استخوان ماهی، جداول سوآت و پلان های تحلیلی بر مبنای رویکرد هوش محور صورت پذیرفت. در نهایت با تدوین راهبردها و سیاست های طراحی، طرح نهایی ارائه گردید.

مناسبات فرهنگی هر شهر در آینه مصنوعات اهالی آن، از جمله فعل معماری تجلی می¬کند. معماری تنها کالبد نیست و الکساندر نیز در نظریه «زبان الگو»، معماری را کالبدی حاوی زندگی و رویداد می¬داند. او در نظریه خود به تبیین مفهوم الگو می¬پردازد و فضا را حاصل¬جمع الگوهای کالبد و الگوهای رویداد می¬داند و منشا پیدایی آن¬ها را در فرهنگ جست¬وجو می¬کند. از این¬رو می¬توان برای فهم ارتباط رویدادهای شهر در مرتبه اجتماعی و الگوهای کالبدی معماری از این نظریه بهره جست. پرسش اصلی تحقیق، پرسش از چگونگی رابطه میان فرهنگ و رویدادهای منبعث از آن و کالبد شهر یا بنا است. برای پاسخ لازم است پرسش تحقیق در نمونه¬ای عینی مطرح شود. الگوهای «گذر» و «تکیه» در شهر کاشان به این دلیل گزیده شده¬اند که نمونه¬های کاملی از تجسم فرهنگ کاشانی¬اند و هنوز هم با رویدادها و اجزای خاصی در ذهن اهالی کاشان شناخته می¬شوند. مشاهده عمیق بقایای الگوهای( کالبد و رویداد) موجود در عین بهره گیری از منابع گوناگون تاریخی، حضور در بطن فضا و نگرش در زندگی روزمره مردم و تفسیر همه اینها در جهت اهداف تحقیق، از جمله روش-های مورد استفاده در جهت رسیدن به غایت تحقیق است. با قرائت الگوی گذر و تکیه و فهم رویدادهایی که در آن اتفاق می¬افتاده است- و هنوز هم برخی از آنها جاری است- این نکته قابل فهم است که رویدادهایی که هریک پاسخگوی نیرویی در زمینه و بنابراین منبعث از فرهنگ است، در ظرف کالبدی گذر و تکیه تجسم می¬یابند و اگرچه ممکن است در نظر اول ناهماهنگ و متفاوت جلوه کنند، ولی در پس آنها جوهره فرهنگی مشترکی هست که در گذر زمان پایدار می¬ماند و تشابه اسمی همه گذرهای- یا همه تکایا- کاشان را در عین تنوع ظاهری¬شان توجیه می¬کند. در واقع در جریانی دوسویه الگوی کالبدی گذر و تکیه لازمه¬ای است تا وقوع رویدادهای خاصی را در آن¬ها ممکن سازد و از سویی دیگر، الگوهای رویداد برای این¬که در همین هیئت ظاهر شوند، با مجموعه نسبت¬های مشخصی در کالبد پیوند درونی دارند. نتایج حاصل از بخش پژوهشی، در قالب طراحی یک مرکز اجتماعی- تاریخی- فرهنگی ارائه شده است و هدف از طراحی آن افزایش پویایی شهر و احیای خاطره¬هایی است که در بخشی از حافظه تاریخی اهالی کاشان جای دارد. بررسی مورفولوژیک بستر طرح و بازخوانی الگوهای زمینه، هم از وجه کالبدی و تیپولوژی و هم از جنبه رویدادهای آن، روش¬هایی هستند که زبان الگوی طراحی را شکل داده¬اند. در روند طراحی سعی شده با خلق فضاهایی برای احیای رویدادهای اجتماعی و انتزاع الگوهایی که سازنده خاطرات جمعی کاشانیان بوده¬اند و با بهره-گیری از تعامل با ساکنان محلی و الگوهای زنده، جوهره حیات¬بخش آن الگوها در زمینه معاصر رشد کند. اگرچه تعابیر فضایی این معماری جدید ریشه در الگوهای گذشته ما دارد، به¬نحوی خود را با نگرش به آینده هم¬سو می¬کند.

چکیده پایان نامه (شامل خلاصه، اهداف، روش های اجرا و نتایج به دست آمده) : بحران " تزلزل نظام های ارزشی" از گذشته تا کنون گریبان گیر آدمی بوده است. نسل های پیشین همواره از بی ارزش شدن ارزش ها و چگونگی تغییر آن ها به گونه ای کاملا متفاوت و به ظاهر نا درست دم می زنند. روند تغییر ارزش ها، امروزه به دلیل تکثر فرهنگ ها، شکل گیری دوتایی ها و قابل قبول شدن تضادها دشوارترین مراحل خود را می گذراند. جهان بینی های متفاوت و گاه متناقضی در ارزش گذاری نظام زندگی انسان ها مطرح است که برخی از آن ها به زندگی درون مرزی، تعریف شده و عرف مدار و برخی دیگر به تأیید لزوم سرکشی از مرزها و واسازی مفاهیم به منظور کشف خوانش شخصی افراد از نظام ارزشی زندگی شان رهنمون می شوند. در گروه دوم، بسیاری از افراد در حین این ارزش سازی شخصی با بحرانی جدید رو به رو می شوند. گویی هر کجا که قرار است ارزشی ساخته شود، مرزی بین "نخواستن چیزی" و "خواستن هیچ " باید کشیده شود! نیهیلیسم به عنوان نظریه ای فرهنگی چیزی نیست جز قرار گرفتن در میان این دو قطب...اگرچه به نظر می رسد که انسان همواره میان این دو، "خواستن هیچ" را برمی گزیند یعنی همان کنش افراطی و سرکشی از مرزها... هر جامعه ای از معماری انتظار دارد ایده آل هایش را منعکس کرده و نگرانی های عمیقش را برطرف کند ولی از سوی دیگر معماری همیشه با تابو و سرکشی همراه است. این موضوع از فرم های کلیشه ای شروع شده و برنامه فیزیکی های مشترک در پروژه های مختلف را در برمی گیرد. جایی که به ندرت چیزی کانسپچولایز می شود. غافل از اینکه به گفته ژرژ باتای "معماری در جایگاه مبهمش، بین استقلال و سرسپردگی فرهنگی، بین اندیشه و عادت پیش می رود؛ و تنها جایی امکان بقا خواهد داشت که با نفی آنچه که جامعه از آن انتظار دارد، از ذات پارادوکسیکال خود فراتر می رود؛ به عبارت دیگر، معماری دستمایه یک ویرانی یا براندازی آوانگارد نیست، بلکه یک سرکشی است." با توجه به مفاهیم ذکر شده، تکنیک های انتخابی باید به نحو موثری خاصیت انتقادی داشته و حامل راهبردهای مبتکرانه در باز تعریف مفاهیم موجود باشند. این موضوع به طور خاص در روش های سازمان بین المللی انقلابیون اجتماعی اس- آی که گروهی از هنرمندان، نقاشان، سازندگان فیلم و معماران فعال بین سالهای 1957 و 1972 می باشند، دیده می شود. روش های مورد نظر آنها، درایو، دتورنمنت و شهرنشینی یکپارچه را در بر می گیرد که در این رساله به آنها پرداخته شده است.

فضاهای شهری بخشی از فضاهای باز و عمومی شهرها هستند که به نوعی تبلور ماهیت زندگی جمعی می باشند ، یعنی جایی که شهروندان در آن حضور دارند . فضای شهری صحنه ای است که داستان زندگی جمعی در آن گشوده می شود و همواره بستر رویدادهای مختلفی است، رویدادهایی که وقوعشان به فضا معنا می بخشد. در این فضا فرصت آن وجود دارد که برخی مرزهای اجتماعی شکسته شوند و افراد در یک محیط اجتماعی جدید با هم اختلاط یابند. متاسفانه امروزه اغلب این فضاها ، فضاهایی هستند بدون رویداد که غالباً افراد بالاجبار در آن حضور می یابند این فضاها تنها بستری برای زندگی روزمره هستند که افراد در این فضاها حضور یافته و بی تفاوت از کنار یکدیگر و بی هیچ نگاه و عمقی، به تعجیل از هم،واز شهری که در آن زندگی می کنند عبور می کنند .رفتن و عدم ماندن در فضا رویدایست که ما هرروزه شاهد آن سطح شهر هستیم. هدف از پژوهش پیش رو به وجود آوردن بستری منعطف وفضایی غیر فرمال برای در برگیری رویدادهای مختلف است . با توجه به پروژه محور بودن تحقیق حاضر، این پژوهش از فرایند طراحی تبعیت می کند. در این راستا سعی شده است تا با مطالعه و بررسی پیرامون موضوع رویداد و تاکتیک های فضایی به شناسایی جایگاه این دو موضوع در شهر و فضای شهری پرداخته و نمودهایی برای خلق رویداد در تقابل با نظم رسمی استخراج گردد تا بدین وسیله به فضایی غیرفرمال دست یابد که استفاده کنندگان از فضا را با خود درگیر نمونده و به آنها این فرصت را می دهد که این فضاها را به مکان هایی برای بیان خویشتن تبدیل گردانند. سپس در مرحله بعد به شناخت حوزه فراگیر، مداخله طراحی و حوزه بلافصل آن با رویکرد یافتن رویدادهای موجود در سایت پرداخته واز آنجا که موضوع رویداد رابطه تنگاتنگی با استفاده کنندگان از فضا دارد لذا مخاطبان این محور نیز به صورت دقیق ، مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است . در مرحله بعد با استفاده از آنالیز اطلاعات استخراج شده از بررسی و تحلیل ها ، کانسپت اولیه طراحی این محور ونهایتاً فرم نهایی محور خیابان ولیعصرحد فاصل کوچه سیروان تا خیابان نظامی گنجوی با رویکرد مورد نظر شکل گرفته است.

گرایش انسان به بازی از آغاز حیات اجتماعی خود، امری آشکار است. گرچه بازی در ظاهر یک سرگرمی به نظر می رسد، اما بعید نیست برای معمار نتایجی والاتر از جدیت به ارمغان آورد. نظریه بازی، مطالعه شکلی برخوردها و همکاری بین افراد است که در آن عمل و نقش چند عامل روی هم اثر می گذارند. در این پژوهش، ایجاد بازی در معماری و دستیابی به وضعیت تعاملی بین مردم، طراح، محیط و اشیا مورد توجه قرار می گیرد که با بازی گرفتن کاربران، بازی به نمایش در آمده و مخاطب را بخشی از ساختار اثر می نماییم. به همین منظور موضوع عملی پژوهش، طراحی نمایشگاه مبلمان با رویکرد مشارکتی کاربران در چیدمان اشیا بوده است. به چالش کشیدن نقش بازی در تغییر کیفیت فضای معماری و طراحی فضاهای تأثیرگذار بر کاربر، همچنین پرداختن به نقش کاربر در طراحی فضا از اهداف پژوهش بوده است. روش تحقیق از لحاظ فرآیند اجرا، پژوهش کیفی است. برای پاسخ به سوالات، تحلیل کیفی تفسیری صورت گرفته که با ارائه دیاگرام ها و جداولی به شناخت و برجسته ساختن داده های مهم پرداخته شده، در نهایت با تفسیرهای شخصی و تحلیل بستر طراحی به ارائه الگویی فضایی و شکل گیری طرح نهایی منجر شده است. در طراحی بر اساس بازی، توجه به جایگاه ویژه تماشاگر و بازیگر حائز اهمیت است. اگرچه هر دوی آنها در تعبیر معماری کاربر فضا هستند، اما ایجاد شرایطی که کاربر بتواند هر دو نقش را تجربه نماید، مهم می باشد. به همین منظور در طراحی فضای معماری می بایست ایجاد رابطه عمیق با مخاطب هدف قرار گیرد. کاربر معماری همانند بازیگر بازی، عنصری کلیدی است که بدون وجود آن، فضا معنا پیدا نمی کند. با توجه به ویژگی هایی که بازی برای بازیگر و تماشاگر قائل است، فضای معماری در آینده فضای دیگری خواهد شد. فضای پویایی که برای کاربران طراحی می شود و ارزش های تعامل در آن درک می گردد.

معماری در تعامل با جامعه ای که دینامیک و پویایی از ویژگی های آن است شکل می گیرد. پیشرفت های تکنولوژیک و تغییرات اقتصادی و اجتماعی دنیای امروز سبب بروز تغییراتی در مفهوم مکان و نیازهای بشر گردیده است. این تحولات انسان را از ایجاد کارکردهای ثابت در محصولات بر حذر داشته و شکل گیری آزادانه تر رفتارها در فضا و نیاز روزافزون به برقراری تعاملات چهره به چهره را به دنبال داشته است. بر همین مبنا در این پژوهش، مفهوم تغییرپذیری و دستیابی به کنشی متقابل میان فضای معماری و کاربران آن بر پایه نظریه اجتماعی کنشگر- شبکه مورد توجه قرار می گیرد. به این منظور، موضوع عملی پژوهش، طراحی فضایی تغییرپذیر برای تجربه های هنری و اجتماعی با بهره گیری از مفهوم برنامه ریزی و عدم قطعیت در سازماندهی فضای معماری انتخاب گردید. به چالش کشیدن نقش عوامل انسانی و غیر انسانی در شکل گیری فضای معماری و طراحی فضایی چندمنظوره و انطباق پذیر با قابلیت برداشت روایت های گوناگون از آن، از اهداف پژوهش بوده است. روش تحقیق به لحاظ فرآیند اجرا کیفی می باشد. برای پاسخ به سئوالات، از روش تحلیل کیفی تفسیری بهره گرفته شده است. در این روش دیاگرام ها و جداولی جهت شناخت و برجسته ساختن داده های کلیدی تهیه شده و در نهایت با بیان تفسیرهای شخصی و تحلیل بستر طراحی در قالب دیاگرام های الگوی فضایی، طرح نهایی ارائه گردیده است. در طراحی بر پایه تغییرپذیری توجه به مفهوم برنامه ریزی و نقش عوامل انسانی، غیرانسانی و رویدادها در شکل گیری و کیفیت فضای معماری حائز اهمیت است. این امر به هیچ وجه به معنای نفی جایگاه طراح نیست، بلکه بیانگر نقش کلیدی این عوامل در تعریف و تکمیل فضای معماری می باشد. فضای معماری نیازمند ایجاد تغییر در شیوه تعریف و سازماندهی خویش است؛ زیرا انسان امروز نیازمند تعامل با فضایی است که با آن روبرو می گردد. این امر فضای معماری را به عنوان واسطه ای برای زندگی اجتماعی مطرح ساخته و نقش آن را در شکل گیری تعاملات چهره به چهره، تکوین رفتارهای اجتماعی و فعالیت های جمعی بیش از پیش برجسته می سازد.

آرامش روحی و ذهنی لازمه شکوفائی و خودشناسی و در نهایت سعادت حقیقی و رسیدن به هدف غایی خلقت است. ما باید توانایی مقابله با تنشها و مشکلات پیرامونمان را بیاموزیم و با وجود آنها باز بتوانیم سلامت، تعادل روانی خود در شهر حفظ کنیم. انسان موجودی است با توانایی ها و قابلیت های بی انتها که هنوز به شناخت کامل خود نایل نیامده لذا می توانیم راه حل بسیاری از مسایل خود را در وجود خودمان جستجو کنیم. پس چرا نسبت به این همه مشکلات روانی بی توجه هستیم. به نظر می رسد شهر قم به مکانی که خدمتی در جهت رسیدن به آرامش و آسودگی خیال است نیازمند است. در جامعه ما اغلب به بیماریهای بسیار حاد روانی می پردازند ولی به کسانی که در زندگی روزمره ذهن و روان آنها آرامش خود را از دست داده و دچار اضطراب و افسردگی و… شده اند که درصد بالایی از افراد جامعه را شامل می شود توجه کمتری می شود. با توجه به تحقیقاتی در کشورها و شهرهای مختلف انجام شده که تعداد زنان در بین این افراد دو برابر مردان است که سالیانه بیش از 100 میلیون بیمار افسرده جدید در جهان شناخته شده است. که بیشترین میزان شیوع در گروه سنی 44-25 سال بوده است. که این تحقیقات نشان می دهد جنسیت در نوع مشکلات روانی متفاوت است. زنان بیش از مردان دچار افسردگی و وسواس می شوند که از جمله عواملی که در این آسیب ها مأثر است می توان وضعیت تحصیل، وضعیت تأهل، اشتغال را نام برد. در طراحی مراکز فرهنگی مورد نظر، سعی در اشاعه ی سلامت و آرامش ذهنی و روحی هستم نه تافته ای جدابافته از شهر بلکه در دل شهر جایی برای بازگشت به زندگی جمعی، طراحی یک فضایی که شمامل مجموعه ای فرهنگی، هنری با توجه به عناصر اکولوژی (باغ ها، رودخانه) و همچنین عناصر ماندگار مذهبی در سطح شهر مدنظر می باشد

این پایان نامه در خصوص طراحی دهکده توریستی برای روستای صخره ای میمند انجام گرفته است. روستای میمند یکی از شگفت انگیزترین جاذبه های تاریخی و طبیعی جهان به شمار می رود. این روستا با قدمت چند هزار ساله هفتمین منظر فرهنگی – طبیعی و تاریخی جهان است، که هنوز روابط سنتی زندگی در آن جریان دارد و می توان تعامل انسان و طبیعت در هزار دوم میلادی را به خوبی در آن دید. این پروژه در راستای حفاظت روستای میمند شکل گرفته است. با ایجاد دهکده توریستی اهداف زیر شکل می گیرد: :اهداف طراحی 1-توجه افراد به موضوع انرژی و احترام به طبیعت در رابطه با معماری و شهرسازی. 2-الهام از سه دوره زندگی روستا در طراحی مجموعه. 3-طراحی با الهام از فلسفه معماری صخره ای میمند :سوالات یا فرضیه های تحقیق 1-قدمت تاریخی و ارزش کالبدی روستای میمند، بر طراحی دهکده موثر است. 2-معماری روستای میمند بر طراحی دهکده توریستی تفریحی، تأثیرگذار است. 3-ویژگیهای طبیعی منطقه(توپوگرافی) بر شکل گیری فرم دهکده توریستی موثر میباشد. 4-فرهنگ مردم میمند و دوره های زندگیشان(غارنشینی، باغداری، دشت نشینی)، در طراحی دهکده توریستی کاربرد دارد. 5-طراحی دهکده توریستی تفریحی، تأثیرات مثبت و منفی بر روستا و منطقه میمند دارد؟ با توجه به اهداف ذکز شده دهکده ای با استفاده از ویژگی های طبیعی و اقلیمی میمند در کنار راه ورودی روستا شکل گرفت است. روش تحقیق :روش تحقیق با روش داده های موجود و مطالعه ی تاریخی صورت گرفته است. و در قسمتهایی به صورت میدانی بوده است. روش گرد آوری اطلاعات: برای گرد آوری مطالعات دهکده توریستی تفریحی میمند از دو دسته منابع استفاده شده است: بخش اول شامل مشاهد? مستقیم روستای میمند است، برای آشنایی بیشتر با معماری فضاهای زندگی مردم در هر سه مرحله (غارنشینی، باغداری، دشت نشینی) ، معیشت، شرایط اقلیمی، فرهنگ جامعه و به طور کلی درک بهتر زندگی در میمند به روستا مراجعه شده است. مطالع? میدانی، که با حضور در محل و مصاحبه از افراد مختلف و استفاده از تجربه و اطلاعات کارکنان میراث انجام شده است. بخش دوم شامل مطالعات کتابخانه ای، استفاده از مقالات، استفاده از سایتها می باشد

بی انگیزه و بی رنگ ساختن، کم گفتن یا ناگفتن، تبدیل به روش هایی برای ایجاد بنا ها در معماری امروز شده اند. در نتیجه، پیامد ناخوشایندی که شاهد آن هستیم، تقلیل یافتن معماری در سطح برآورده ساختن نیازهای فیزیولوژیکی و ایجاد فضایی صرفاً کالبدی است و ایجاد فضای مفاهیم و معانی، امروزه از جایگاه کمرنگی در بین جامعۀ معماران برخوردار است. در این پژوهش به منظور دستیابی به فضایی دارای معنا و با قابلیت تفسیرپذیری، نخست جریان فکری پسامدرن، علم نشانه شناسی، هرمنوتیک و مفاهیمی همچون متن، بینامتن، خوانش و ... به عنوان زیرشاخه های آنها مورد مطالعه قرار گرفتند. با توجه به تعاریف ارائه شده، دریافتیم که معماری را می توانیم همچون متنی در نظر گرفت که لایه های نشانه ای موجود و لایه های ایجاد شده توسط مؤلف در آن می توانند در تعامل و همنشینی با یکدیگر و در سطوح مختلف تولید معنا را برعهده گیرند که منجر به ایجاد قابلیت تفسیرپذیری در بنا گردد. در واقع می توان از نشانه شناسی به عنوان یکی از ابزارهای مناسب جهت ایجاد معنا در معماری بهره برد. البته نقش مخاطب نیز در این زمینه بسیار حائز اهمیت است که وحدت این معانی نه در اثر، بلکه در ذهن او شکل می گیرد، او متن را بازی می کند و متن در ذهن او بازتولید می شود. در مرحلۀ بعد نیز به منظورگسترش، با استفاده از مفاهیم برگرفته از نشانه شناسی، و ایجاد لایه های جدید همنشین که در تعامل با لایه های موجود در مجموعه انجمن حکمت و فلسفه قرار می گیرند، نشانه های سایت به عنوان داده های پژوهش مورد استخراج و تحلیل قرار گرفتند. نتایج حاصل از مطالعۀ این نشانه ها که در دو گروه بصری و غیر بصری دسته بندی شدند، منجر به برداشت مفاهیم و در مرحلۀ بعد ارائۀ دیاگرام هایی گردید که در طراحی بنای پژوهشی الحاقی به مجموعۀ موجود مورد استفاده قرار گرفتند.

مجتمع های مسکونی که زمانی قرار بود با قرارگیری در میان فضاهای سبز و زیبا و کم تراکم، محیطهایی با کیفیت و بستری مطلوب برای تعاملات اجتماعی ساکنین ایجاد کنند به تدریج به مجتمع هایی آپارتمانی با تراکم بسیار بالا تبدیل گردیدند. ادبیات حاکم بر مطالعات انسان و محیط نشان می دهد مطالعه فضای کالبدی مستلزم ملاحظه فعالیت ها در آن است. بارکر بر ماهیت جمعی ـ رفتاری فضاهای فعالیت تاکید داشته و تعاملات جمعی در فضای فعالیت را به مثابه قابلیتی برای فضا مورد تاکید قرار داده است. یکی از رسالتهای طراحان و معماران خلق رابطه ای متناسب بین انسان و کالبد اطرافشان است. برای نیل به این هدف، خالقان فضا باید درک صحیحی از رفتار انسان در محیط های متفاوت داشته باشند، به نحوی که پیوند انسان و مکان را قویتر سازند. هدف اولیه در این پژوهش نیل به فضایی مطلوب می باشد. از آنجا که افزایش تعامل ماحصل فضایی مطلوب است، افزایش و ارتقاء تعاملات اجتماعی هدف اصلی این پژوهش قرار گرفته است. این پژوهش درصدد تحلیل رابطه ساکنان و محیط مسکونی به منظور تدوین راهنما برای ارتقاء کیفیت طراحی مجتمع های مسکونی برخاسته از نظرات ساکنان است. فرضیه پژوهش بر این مبنا متکی است که عواملی از کیفیت محیط بر میزان تعامل اجتماعی ساکنین مجتمع های مسکونی تأثیرگذار است. برخی از این عوامل برگرفته از ساختار شخصیتی افراد، باورها، آداب و رسوم و... است. برخی متأثر از ویژگی های اجتماعی فضاست که ساکنین دیگر در ساخت آن نقش به سزایی دارند. اما عنصر دیگری که از دیدگاه محقق می تواند بر میزان تعامل اجتماعی اثرگذار باشد، جایگشت (سازماندهی) فضایی است. بدین معنا که نحوه قراگیری عناصر در محیط می تواند بر کیفیت فضا تأثیر گذارد و از این جهت میزان تعاملات را تغییر دهد. پژوهش پیش رو به دلیل پیچیدگی در نوع و روش بصورت ترکیبی انجام خواهد شد. بدین صورت که در ابتدا از تحقیق پیمایشی و میدانی، سپس در مرحله بعد از تحقیق همبستگی بهره خواهد برد. نتایج بدست آمده نشان می دهد که عوامل متنوعی در میزان تعاملات اجتماعی ساکنین مجتمعهای مسکونی موثر است، از جمله پیوندهای اجتماعی، دلبستگی به مکان و قابلیتهای محیط. همچنین عوامل موثر در جایگشت فضایی را می توان بصورت عوامل کارکردی و عوامل کالبدی تقسیم بندی نمود. یافته های این پژوهش نشان می دهد که عوامل مرتبط با جایگشت فضایی با تعامل اجتماعی دارای همبستگی می باشد. در پژوهش پیش رو ساختار ارزیابی تعامل اجتماعی، جایگشت فضایی و ارتباط این دو عامل ارایه گردیده است.

رشد سرمایه داری (توانگران جدید (nouveaux riches))، در شکل گیری و توسعه ی موزه به عنوان منزلگاه درخور آثار هنری و در تقویت این رأی که آثار هنری از زندگی عمومی جدا هستند به شدت تاثیر گذار بوده است. از طرفی نیز، امکان تحرک تجارت و جمعیت ها که مولود نظام اقتصادی است، پیوند میان آثار هنری و روح مکان خاصی را که این آثار زمانی بیان طبیعی آن بودند سست کرده یا از میان برده است. هنرهای نمایش، موسیقی ، نقاشی و معماری که این ها تنها نمونه هایی از آنها هستند ربط خاصی به نمایشخانه ها، نگارخانه ها، و موزه ها نداشتند. آن ها بخشی از زندگی پرمعنای اجتماعی سازمان یافته بودند که به موجب همین واقعیت، از تجربه ی مشترک نیز جدا افتاده اند و در حکم نشانه های ذوق و گواهان فرهنگ خاصی هستند. همین موجب شده تا هنر تنها درون موزه ها و مربوط به گذشته باقی مانده و هر گونه فعالیت دیگری تنها به مثابه تجربه و در سطحی پایین تر "تجربه ی روزمره" باقی بماند. این در حالی است که هنر "در بالاترین مقام" خود همواره یک تجربه است؛ و تجربه از آنجا که تحقق و به بار نشستن موجود زنده در تقلاها و دستیابی هایش در جهان چیزهاست، هنری است در نطفه. شرایطی که ادراکات زیبایی شناختی را، که مولفه های ضروری نیکبختی و شادکامی هستند، از خود می رانند یا آن ها را به سطح هیجان های لذت بخش گذرای جبران کننده تقلیل می دهند، عمل زیستن را به شدت تحت تاثیر قرار می دهند ... مسئله پیش رو مسئله ی بازیابی اتصال تجربه ی زیبایی شناسانه به روندهای طبیعی و عادی زندگی است.

فضای شهری همواره بستر رویدادهای مختلفی است، رویدادهایی که برای خود دارای منطق مستقلی هستند و وقوعشان به فضا معنا می¬بخشد و یک فضا را با خاطرات پیوند می¬دهد. اما متاسفانه امروزه غالب این فضاها، فضاهایی هستند بدون رویداد که جایی برای تجربه مخاطب در آن باقی نمی گذارند. این فضاها که غالبا افراد بالاجبار در آن حضور می یابند نه فضایی برای حضور که جایی برای عبوراند.اغلب این فضاها از بی توجهی به خلق فضاهای سرزنده و تجربه مند، رنج می برند. بنابراین این فضاها تنها بستری برای زندگی روزمره فراهم نموده اند و کمتر رویدادهایی که موجب درگیری مخاطب با فضا شود، در آن رخ می دهد. هدف از پژوهش پیشرو، به وجود آوردن بستری برای خلق رویدادها در فضای شهری و تجربه مند نمودن این فضا برای حضور اقشار مختلف مردم، است. از این رو با توجه به پروژه محور بودن تحقیق حاضر، این پژوهش از فرایند طراحی تبعیت می کند. در ابتدا سعی می¬شود تا با مطالعه و بررسی پیرامون موضوع تجربه و رویداد، به شناسایی جایگاه این دو موضوع در شهر و فضای شهری پرداخته و نمودهایی برای رویداد مند شدن فضا استخراج گردد تا بدین وسیله فضایی تجربه مند خلق گردد. سپس در مرحله شناخت، به شناخت حوزه مداخله طراحی یعنی محور تالار وحدت تا تئاتر شهر و تا حدودی محدوده بلافصل آن؛ با رویکرد یافتن رویدادهای موجود در سایت؛ پرداخته و این رویدادها و نحوه شکل گیری و انجام آن ها مورد تجزیه و تحلیل دقیق قرار –می¬گیرد. همزمان با بررسی رویدادهای سایت، مخاطبان این محور، حوزه های تصرف و نحوه حرکت آنها در سایت نیز به صورت دقیق مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته در مرحله بعد با استفاده از آنالیز اطلاعات استخراج شده از بررسی و تحلیل ها، کانسپت اولیه طرح این محور با رویکرد خلق رویداد و تجربه شهری شکل گرفته و سپس فرم نهایی محور تالار وحدت تا تئاتر شهر با رویکرد مورد نظر شکل گیرد.

تطبیق معماری با تحولات محیطی و تغییرات عملکردی کاربران، هدف مطلوبی است که در دوران مختلف وجود داشته و به دلیل نبود تکنولوژی مورد نیاز، دست یابی به آن دشوار بوده است. امروزه با پیشرفت های ایجاد شده در زمینه تکنولوژی امکان آن، بیش از پیش فراهم شده است. در خیابان انقلاب که قطب اصلی دانشگاه های مهم کشور است، در کنار همه امکانات علمی و دانشگاهی، نیاز به مرکزی عمومی و چند عملکردی که پاسخگوی دانشجویان و یا مراجعه کنندگان به آن باشد احساس می شود. در این راستا هدف از این پژوهش، بررسی راهکارهای موجود و تعیین موارد جدید برای توسعه قابلیت های یک مرکز عمومی و همچنین افزایش مشارکت و تعاملات اجتماعی، با کمک استراتژی های معماری تطبیق پذیر برای دانشجویان و سایر کاربران در خیابان انقلاب و در نهایت طراحی فضایی برای پاسخگویی هر چه بهتر به نیازهای آن ها است.

"حوزه عمومی" یا "public sphere" به گستره ای اطلاق شده که حضور افراد جامعه بدون توجه به سن، جنس، رنگ، نژاد و طبقه اجتماعی تضمین شده باشد. "فضای عمومی" یا "public space" بخشی از حوزه عمومی و تجسم کالبدی این مفهوم در مرکز اجتماعات انسانی است و این فضا است که واقعیت اجتماعی را تولید و پیوند اجتماعی را ایجاد می‎کند. در این فضا است که افراد با حضور در میان عموم، قادر به برقراری ارتباط بوده و در کنار رسانه‎های جمعی، این نوع تعاملات است که می‎تواند فرصت نقد و پالایش افکار عمومی را به شکلی دموکراتیک مهیا ‎کند. اما در جهانی که زور و زر بر تمامی ابعاد زندگی ما مسلط شده و رسانه‎های جمعی بجای نشر و بسط افکار عمومی به تحریف آن پرداخته، نیاز به رسانه‎هایی جمعی که در کنترل قدرت و تسلط فرد یا گروهی خاص نباشد کاملاً احساس می‎شود. با تولد رسانه‎ و شبکه‎های اجتماعی نوین که ماهیت ارتباط را از "منولوگ" به "دیالوگ" تغییر دادند، فصل جدیدی در ارتباطات اجتماعی گشوده شد. با رشد و نفوذ هرچه بیشتر این شبکه‎‎ها مفاهیم جدیدی مانند هشتگ (#) و ترند (trend) که در بسط و نشر دموکراتیک یک موضوع خاص دخیل است متولد شدند. اما در طرف دیگر این معادله، کاهش تمایل به تعاملات اجتماعی رودررو در تمامی جوامع بشری رو به افزایش است. حال هدف این پژوهش پاسخ به این سوال است که در دنیایی که فضای مجازی و واقعی به این صورت با یکدیگر درآمیخته اند، چگونه می توان به هر دو شکل این تعاملات پاسخی مناسب داد. جواب این سوال در فضای "hybrid" یا "پیوندی" که شامل خصیصه‎های فضایی مشترک هر دو شکل تعامل باشد نهفته است.

معماری تجربه ایست از فضا که با حضور و حرکت در آن درک میشود و از نور، آب، طبیعت و هر آنچه تا کنون هر معماری از آن بهره جسته استفاده می کند و هدفی جز نمایش خود ندارد.

فراداستان وجهی از نوشتار است که درون جنبش فرهنگی گسترده تری قرار می گیرد که از آن با عنوان پسامدرنیسم یاد می کنند. فراداستان، داستانی درباره ی داستان است که شامل مفاهیم و تعبیرات گسترده‏ای می باشد. هدف در این پژوهش نمایش تاثیر فراداستان در تدوین فضای معماری است یعنی خلق یک اثر معماری ، که داستانی را همچون فراداستان روایت کند. برای نمونه عملی این پژوهش طراحی مجموعه سینمایی در نظر گرفته شده است. سوال تحقیق چگونگی تاثیر مفاهیم فراداستان بر روایت فضایی معماری و رابطه مدل فضایی و الگوی متنی فراداستان در طراحی فضاهای مورد نظر می باشد؟ به منظور ارائه خوانشی متفاوت از معماری و ره یافتی میان رشته ای با کمک گرفتن از مفاهیم سینمایی (زمان، مکان، حرکت و ... ) سه عنصر اصلی معماری، فضا، حرکت و رویداد های کشف شده از تاریخ را به نمایش در آوردیم یعنی روایت در هر context را ابتدا به متن و سپس به کلمات و نشانه ها ایجاز کردیم و تفسیری روایی از آنها به صورت تصاویر ارائه دادیم ، تصاویری که یا خودشان رویداد هستند یا تولید کننده ی رویدادند این تصاویر کارکرد یا برنامه را تولید و رویداد را کارگردانی می کنند. در آخر با دیاگرام های حرکتی (نما یا فریم در سینما) تفسیر شده و جریان کاربران و روایات تاریخی بدست آمده در فضا شکل گرفتند.

این پژوهش بر آن است تا بر پایه روش تحقیق تاریخی و با هدفِ ایجاد ارتباطی نظری و استدلالی بین گونه شناسی مدارس تهران و شیوه آموزش، روند تحولات مدارس تهران در دوران گذار و نقش آموزشی آنها را از دریچه تحولات آموزشی مورد توجه و بررسی قراردهد و پرسش: دگرگونی شیوه ها و نظام های آموزشی چه تغییراتی در ساختار گونه شناسی مدارس تهران ایجاد کرده است؟ بررسی ها نشان داد: فرایند آموزش در تعامل با فضای باز، به دلیل فضاهای گردهم آورنده، امکان تمرین کار گروهی و انعطاف پذیری می تواند در افزایش شوق یادگیری بسیار تأثیرگذار گردد. مشخص شد گونه مدارس سنتی ایران با توجه به نقش فعال آموزشی برای فضای باز شکل گرفته، به عنوان ابزاری آموزشی و در جریان تعلیم مطرح بوده و در ارتباط با محله به کانون تعاملات اجتماعی نیز تبدیل شده است گونه شناسی مدارس تهران در دوران گذار، تحت تأثیر عوامل اجتماعی، فرهنگی و در پاسخ به دگرگونی های نظام و محتوای آموزش شکل گرفته است؛ متنوع است و با گسست از گذشته و نوآوری در گونه شناسی شکل گرفته است. و در نتیجه این رساله، گونه شناسی مطلوب برای بررسی و طراحی فضای آموزشی تدوین شد و مفهومی به نام «منظر آموزشی» ارائه گردید.

یکی از مهمترین رویدادهای دهه 1990 انقلاب دیجیتال بوده است زمانی که ایده معماری بدون کاغذ توسط دانشگاه کلمبیا مطرح شد و در نتیجه ی آن، معماری که براساس تصاویر جذابی که بوسیله نرم افزار های سه بعدی نقشه کشی از جمله اتوکد راه به دنیای معماری پیدا کرده بودند ایجاد شد. این موضوع منجر به ظهور معمارانی که استفاده کننده از این نرم افزارها بدون درکی از فرمولاسیون و منطق آن بودند شد. معماران امروزه به این حقیقت آگاهند که روند طراحی به اندازه محصول نهایی آن دارای اهمیت است و باید تاکید آنها بر روی روند طراحی در مقایسه با محصول طراحی باشد. ارائه مفهوم جبرفرمکسی در مقابل مدلینگ به منظور تولید معماران برنامه نویس برای بازپس گرفتن نقششان به عنوان طراح با تبدیل پیچیدگی های فضایی به پیچیدگی های محاسباتی است. هدف پژوهش طراحی آرتمان با فرم آزاد است، به بیان دیگر یک خانه هنر دیجیتال براساس طراحی الگوریتمی که داده های ورودی در سایت پروژه و برنامه پروژه موجود است و خروجی پروژه یک فرم آزاد بر اساس طراحی از طریق نرم افزار فرمین به عنوان ماشین تولید فرم با استفاده از جبر فرمکسی است، به منظور تعاملی تنگاتنگ میان ملاحظات مهندسی و حس هنری معماران با استفاده از مفاهیم توابع "فرازش" و "نوانش" است که یک بیانِ طراحی نوین در عصر پست دیجیتال است. در این پژوهش، کانسپِ نوشتن فرمول جبری در مقابل مدلینگ بحث شده است .