در تحقیق حاضر پسر از بررسی مبانی نظری آموزش های زیست محیط به این نتیجه رسیدیم که برای حفاظت از زیست محیط قبل از هر چیز باید گروه های انسانی را آموزش داد و این آموزش باید با هدف درک محیط و طبیعت و دوستی با آن برای همه سنین و در همه سطوح، چه به صورت رسمی و چه به صورت غیر رسمی باشد. وسایل ارتباط جمعی نیز مسئولیت بزرگی در مورد در اختیار گذاردن منابع عظیم خود برای این رسالت آموزشی دارند. سپس به بحث پیرامون مبانی فلسفی پرداخته ایم و دریافتیم که تا هنگامی که فرد انسانی جایگاه خود را در رابطه با "خالق"،"خود" و "طبیعت" نشناسد(هستی شناسی)، ارزش ها و اخلاقیات مورد نظر خود را در نمی بابد(ارزش شناسی) و در نتیجه به خودآکاهی و پیدا کردن راه کمال نخواهد رسید(انسان شناسی). از چنین انسانی نمی توان رعایت محیط زیست را انتظار داشت. تا زمانی که ارزش های دینی و اموزه های معنوی در باب رابطه بین انسان و طبیعت "درونی" نگردد، نمی توان انتظار حفظ محیط زیست را داشت.