نگارنده در این نوشتار به مطالعه ی داستان یوسف در قرآن و کتاب مقدس از منظر نشانه- معنا شناسی می پردازد. موضوع نشانه- معناشناسی مطالعه معناست. لازم به ذکر است که این روش تحلیل ادبی، تنها به بررسی چگونگی آشکار شدن معنا محدود شده و هرگونه رجوع به معنای ثانوی، خلاف اصول بنیادین این شاخه علمی تلقی می گردد. در این نوشتار، داستان یوسف با دو رویکرد "معنا شناسی روایت" و " گفته پردازی" بررسی خواهد شد. در هر دو بخش ابتدا به معرفی نظری دو رویکرد پرداخته و سپس آنها را بر داستان پیاده می کنیم. در مورد بخش اول لازم به ذکر است که معنا شناسی با مبنا قرار دادن برنامه روایی به عنوان جزء ابتدایی و پایه تحلیل، ابتدا به تجزیه داستان به برنامه های روایی سازنده داستان پرداخته و سپس به بررسی روابط حاکم بر این برنامه های می پردازد، مطالعه ی سه کنشگر کلیدی داستان، کنشگر فاعل، کنشگر القا گر- که البته نقش قضاوت پایانی را هم بر عهده دارد- و شئ ارزشی در وهله ی بعدی این بررسی قرار دارد. در پایان، روابط حاکم بر برنامه های روایی و همچنین کنشگران داستان با یکدیگر مقایسه خواهند شد. در بعد " گفته پردازی" شیوه های متنوع پردازش داستان توسط گفته پرداز قرآنی وهمچنین گفته پرداز کتاب مقدس جدا گانه مورد بررسی قرار گرفته و در پایان با یکدیگر مقایسه خواهند شد.