ایده هایی علیه تئاتر، نشانه شناسی زوال و بحران های تاریخ تئاتر است. تئاتر که از دیرباز با سیاست و ایدئولوِژی رابطه ای ویژه داشته تنها با توسل به نگره ی انتقادی و نقد نظام سرمایه داری می تواند میزان حقیقت خویش را نمایان کند. اما تئاتر در اغلب موارد کاری جز باز تولید نظام سرمایه داری به انجام نرسانده است. تراژدی که پایه ی سیاست یونانی است، در عصر جدید، به دلیل شکل زیست- سیاست انسان مدرن و نبود نفس (self) اخلاقی ناممکن شده است. تئاتر پست مدرن نیز چیزی جز منطق سرمایه داری پسین نیست و خود صحنه? بخشی از جهان پست مدرن را تشکیل می دهد. از طرفی دیگر هنر خود آیین و آوانگارد نیز گرچه در پی شکاف دادن جسم جهان مدرن است اما در دل فرهنگ و شیوه های تولید کاپیتالیستی هضم و عقیم میگردد. انسان معاصر به جای درگیر شدن باتئاتری سیاسی، به ورطه ی تئاترهای فرهنگی و ملی سقوط کرده است و تئاتر نیروی رهایی بخش خویش را از کف داده است.