هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه رضایت شغلی و سلامت روانی با کیفیت زندگی معلمان دانش آموز کم توان هوشی و عادی بوده است. بدین منظور بر اساس یک طرح همبستگی، نمونه ای مشتمل بر 8? نفر از معلمان مدارس (عادی و کم توان هوشی) دوره ابتدایی شهر تهران انتخاب و براساس پرسشنامه رضایت شغلی بری فیلد و روث ( بری فیلد و روث، 1??1) و پرسشنامه سلامت عمومی (ghq؛ گلدبرگ، 1???) و پرسشنامه کیفیت زندگی (whoqol-bref؛ ?998) ارزیابی شدند. نتایج نشان دادند که معلمان دانش آموزان کم توان هوشی نسبت به معلمان دانش آموزان عادی از رضایت شغلی پایین تری برخوردار هستند و سلامت روانی و کیفیت زندگی در دو گروه مورد بررسی یکسان بوده است. نتایج تحلیل رگرسیون نشان دادند که جهت رابطه در دو گروه به گونه ای بوده است که با افزایش سلامت روانی، کیفیت زندگی نیز افزایش می یابد. در نهایت یافته های پژوهش حاضر بر این امر استوار است که نقش سلامت روانی در کیفیت زندگی قابل انکار نیست و جهت ارتقای کیفیت زندگی می بایست برای ارتقای سلامت روانی معلمان در هر گروه و رتبه و موقعیتی تلاش نمود. واژه های کلیدی : رضایت شغلی- سلامت روانی- کیفیت زندگی- معلمان- کم توان هوشی-ابتدایی